ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΡΩΕΙ!!!

Όλα σχεδόν τα παιδιά περνούν κάποτε μια περίοδο ανορεξίας. Οι διαταραχές διατροφής αποτελούν πηγή ανησυχίας για τους γονείς. Είναι καλό να έχουμε κατά νου ότι είναι κάτι φυσιολογικό, αναμενόμενο και περαστικό κατά τη διάρκεια της αναπτυξιακής εξέλιξης. Η ηλικία που συνήθως εμφανίζεται είναι μετά το δεύτερο χρόνο της ζωής ή και αργότερα και συμπίπτει με την ανάπτυξη του Εγώ και του αρνητισμού.
Ωστόσο, θα πρέπει οι γονείς να επαγρυπνούν και να παρακολουθούν διακριτικά τη συμπεριφορά του παιδιού και εφόσον η περίοδος άρνησης κατανάλωσης τροφής από το παιδί (αν δηλαδή το παιδί συνεχίζει να καταναλώνει πολύ λιγότερο από αυτό που ο ειδικός έχει συστήσει και που απαιτείται για την ομαλή του ανάπτυξη) συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα θα πρέπει να απευθυνθούν πάλι στους ειδικούς για επανέλεγχο και περαιτέρω εκτίμηση της κατάστασης θρέψης και του ρυθμού ανάπτυξής του.
Καλό είναι να υπάρχει ευχάριστη ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια του φαγητού. Το φαγητό είναι πηγή ζωής και η ζωή είναι χαρά. Θα ήταν ενδιαφέρον για το παιδί να συμμετέχει στη διαδικασία της προετοιμασίας ή και της αγοράς των τροφίμων. Αποφύγετε το να χρησιμοποιείτε το φαγητό ως μέσο ανταμοιβής ή τιμωρίας Η πίεση που συνήθως ασκείται στο παιδί έχει αντίθετο αποτέλεσμα.
Ένα σημαντικό σημείο είναι να μην καταλάβει το παιδί το αυξημένο ενδιαφέρον των γονιών του γιατί αυτό θα έχει συνέπεια να μεταβληθεί η συμπεριφορά του και να θεωρήσει το φαγητό ως μέσο πίεσης για άλλες επιθυμίες του. Το παιδί χρησιμοποιεί την άρνηση για φαγητό ως έναν τρόπο επικοινωνίας και προσέλκυσης της προσοχής και του ενδιαφέροντος των γύρω του προς το ίδιο. Η μητέρα οφείλει να διατηρήσει την ψυχραιμία της και να ακολουθήσει το ρυθμό του παιδιού και να εμπιστευτεί το σύστημα αυτορρύθμισης που έχει το παιδί στην περίπτωση που οι επιθυμίες του νηπίου δεν συμπίπτουν με τις δικές της, εξασφαλίζοντας πάντα ότι το αυτό είναι υγιές.
Το παιδί παίρνει όσο φαγητό του χρειάζεται για τον οργανισμό του και τις ανάγκες του που διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Υπάρχουν παιδιά, όπως και ενήλικες, που χρειάζονται πολύ φαγητό και άλλα που είναι λιτοδίαιτα. Όλα όμως μεγαλώνουν και μάλιστα τα λιτοδίαιτα παιδιά που συνήθως είναι και λεπτόσωμα έχουν καλύτερες πιθανότητες να γίνουν υγιείς και μακρόβιοι ενήλικες.
Όταν δεν τρώει
Το πρόβλημα της ανορεξίας είναι μάλλον πρόβλημα του γονιού που πιστεύει ότι το φαγητό είναι η υλική πραγμάτωση της στοργής και της αγάπης που νιώθει για το παιδί – όταν το παιδί δεν τρώει, απορρίπτει το γονιό και δεν δέχεται την έκφραση της στοργής.
Το φαγητό είναι ανάγκη και απόλαυση μαζί κι είναι απαράδεκτο να μετατρέπεται σε λόγο σύγκρουσης, πίεσης, απειλής.
 Η υπομονή, η κατανόηση και η εφαρμογή μερικών απλών ‘τρυκ’ μπορούν αν βοηθήσουν το ανόρεχτο παιδί να ξεπεράσει το πρόβλημά του.(παίξτε με το φαγήτο,δώστε αστεία ονόματα στα λαχανικά,φτιάξτε ιστορίες)
 Ο γονιός δεν πρέπει  να πανικοβάλλεται ποτέ αν το παιδί του δεν τρώει. Δεν εκλιπαρεί, δεν υπόσχεται, δεν απειλεί.
 Αν τα παιδί δεν θέλει να φάει, το αντιμετωπίζει με κατανόηση και συμπάθεια και του εξηγεί πως είναι ελεύθερο να μην φάει το γεύμα του αλλά να περιμένει ως το επόμενο.
 Τα ‘τσιμπήματα’ μεταξύ των γευμάτων πρέπει να αποφεύγονται καθώς και οι μεγάλες ποσότητες στο σερβίρισμα του φαγητού. Είναι προτιμότερο να ξανασερβίρουμε απ’ το να αγχώνουμε το παιδί με το θέαμα ενός πελώριου γεύματος που έχει ‘καθήκον’ να εξαφανίσει.
 Η ποικιλία του φαγητού, οι χρωματικοί συνδυασμοί, η επιλογή των αγαπημένων τροφών στις οποίες σταδιακά θα προστίθενται και οι λιγότερο επιθυμητές, θα βοηθήσουν το ανόρεχτο ή λιτόφαγο παιδί να αντιμετωπίσει το φαγητό σαν αυτό που πραγματικά είναι: ευχαρίστηση και όχι καταναγκαστικά έργα, ικανοποίηση μιας ανάγκης του παιδιού κι όχι επιβεβαίωση της σχέσης του με την μητέρα, ευκαιρία για χαλάρωση κι επικοινωνία κι όχι ώρα μάχης κι άγχους.
Αν ο γονιός παύσει να ανησυχεί υπερβολικά και δεχθεί τον τρόπο με τον οποίο το παιδί αντιμετωπίζει το φαγητό σαν δικαίωμα κι επιλογή του, έχει ήδη κάνει ένα σημαντικό βήμα για τη επίλυση του προβλήματος.
 Τα παιδιά δεν πεθαίνουν από ασιτία – εκτός κι αν δεν έχουν να φάνε. Κι είναι πολύ πιο γερά όταν δεν είναι παχύσαρκα με όλους τους κινδύνους που το πάχος συνεπάγεται. Ο κάθε οργανισμός σοφά προγραμματίζει τις ανάγκες του και τις καλύπτει με το ανάλογο ποσόν τροφής.
 Η ανορεξία γίνεται πρόβλημα μόνο όταν ο γονιός το αντιμετωπίζει με αυτόν τον τρόπο και πανικόβλητος αρχίζει να παρακαλεί, να υπόσχεται, να απειλεί, να εξαναγκάζει.
Αν ψύχραιμα αντιμετωπίσει την άρνηση του παιδιού να φάει εξετάζοντας τους λόγους κι αντιμετωπίζωντάς τους σωστά, το ‘πρόβλημα’ θα έχει βρει τη λύση του.
Για την Σίλια...

Στη μάνα που δεν εμβολιάζει το παιδί της: Σύνελθε!

by Φαίη Ζησοπούλου

Απριλίου 12, 2016

Ζούμε την εποχή που όλο και περισσότεροι γονείς δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους.

Τα social media και συγκεκριμένα το Facebook έχει γεμίσει με αντιστασιακούς κατά των εμβολίων. Σελίδες με αναρίθμητα like με στρατευμένους γονείς που τα βάζουν με τις φαρμακευτικές που πλουτίζουν εις βάρος μας, με τους γιατρούς που «τα παίρνουν» από τις φαρμακευτικές και τους «ανεύθυνους γονείς που παίζουν τη ζωή των παιδιών τους στη ρουλέτα με το να τα εμβολιάζουν».

Συνήθως οι διαχειριστές των συγκεκριμένων σελίδων (που δεν φαίνεται να είναι γιατροί ή ειδικοί εν πάσει περιπτώσει) προτρέπουν τους γονείς να μην εμβολιάζουν τα παιδιά τους και εκεί μέσα γίνεται το αλαλούμ. Κάποιοι γονείς βρίσκονται σε τέτοια σύγχυση που ρωτάνε αν πειράζει που το παιδί τους κάνει παρέα με άλλα παιδιά που είναι εμβολιασμένα. Με λίγα λόγια δεν πιάνουμε πάτο, αλλά μεσαίωνα.

Πριν λίγο καιρό έπεσα πάνω σε μια παρέα μαμάδων – αρνητών των εμβολίων. Από τις συζητήσεις τους κατάλαβα ότι όλες είχαν από ένα μέχρι δέκα παιδάκια στον κοντινό τους κύκλο που ενώ δεν έκαναν εμβόλια δεν αρρώστησαν ποτέ. Οι ίδιες πάλι γνώριζαν έναν τεράστιο κύκλο παιδιών που έπαθαν τα χίλια μύρια όσα από τους εμβολιασμούς. Άλλα έμειναν παράλυτα, άλλα δεν τα κατάφεραν και μερικά ακόμα την γλίτωσαν από θαύμα. Οι ιστορίες της κόρης της θείας μιας μακρινής θείας που έπαθε εκείνο και το άλλο μόλις εμβολιάστηκε διαδίδονταν από στόμα σε στόμα επιβεβαιώνοντας πόσο τυχερές είναι που δεν ακολουθούν το κοπάδι. Όλους εμάς, δηλαδή, που εμβολιάζουμε τα παιδιά μας.

Με έναν πρόχειρο υπολογισμό συγκέντρωσα τα τρία συνηθέστερα επιχειρήματα που αντιτάσσουν οι πολέμιοι των εμβολίων για να βγάλω άκρη κάποια στιγμή. «Εμείς δεν εμβολιάσαμε τα παιδιά μας, και δεν έχουν πάθει τίποτα μέχρι τώρα». Αγαπητοί γονείς που δεν εμβολιάζετε τα παιδιά σας, να ξέρετε πως «δεν πάθατε τίποτα» γιατί οι υπόλοιποι, που ευτυχώς είμαστε πολλοί ακόμα, έχουμε εμβολιάσει τα δικά μας παιδιά και τους εαυτούς μας. Με λίγα λόγια δεν πάθατε τίποτα γιατί πολύ απλά ζείτε σε ένα περιβάλλον που είναι δύσκολο να σας μεταδώσει κάποιος οποιαδήποτε αρρώστια. Αν ωστόσο ακολουθήσουν και άλλοι το παράδειγμά σας και δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους, τότε οι επικίνδυνες νόσοι μπορεί να μας χτυπήσουν την πόρτα.

Για να το πούμε διαφορετικά, εάν πέντε στους εκατό γονείς αποφύγουν τον εμβολιασμό, οι πέντε οικογένειες θα προστατευτούν αποφεύγοντας και τους κινδύνους του εμβολίου, χάρις στις υπόλοιπες 95 που εμβολιάστηκαν και έθεσαν τα παιδιά τους στους – ελάχιστους – κινδύνους του εμβολίου. Αν όμως είκοσι στους εκατό γονείς αποφασίσουν να αποφύγουν τον εμβολιασμό, τότε οι υπόλοιποι ογδόντα ανέλαβαν το ρίσκο από το εμβόλιο για τα παιδιά τους παραμένοντας ταυτόχρονα απροστάτευτοι: μια επιδημία μπορεί να τους πλήξει ανά πάσα στιγμή παρά τον εμβολιασμό. Η ιδιαιτερότητα των εμβολίων είναι ότι δουλεύουν καλύτερα εάν τα κάνουν όλοι, για αυτό όσοι δεν εμβολιάζετε τα παιδιά σας φέρετε ένα τεράστιο μερίδιο κοινωνικής ευθύνης για τις επιλογές σας. «Και ποιος μου λέει ότι τα εμβόλια είναι 100% ασφαλή;». Τίποτα δεν είναι 100% ασφαλές. Ούτε το νερό που πίνουμε. Και η πραγματικότητα είναι ότι κανένα εμβόλιο, όπως και κανένα φάρμακο, δεν είναι 100% ασφαλές. Για κάθε ιατρική παρέμβαση είναι καλό να φανταζόμαστε μια ζυγαριά: στην μία πλευρά υπάρχουν τα οφέλη του εμβολιασμού: τα εμβόλια προστατεύουν από ασθένειες που σκοτώνουν και στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς βρίσκονται οι πιθανές παρενέργειες από τα εμβόλια: συνήθως άμεσες και παροδικές, σπάνια μακροπρόθεσμες ή μόνιμες – υπαρκτές αλλά ασυνήθεις. Η ζυγαριά κλίνει προς την πλευρά του οφέλους: τα συνιστώμενα εμβόλια σώζουν ζωές, δουλεύουν. «Μα δεν υπάρχουν πια σήμερα οι ασθένειες του παρελθόντος, άρα γιατί να κάνουμε εμβόλια». Η ιλαρά είναι σήμερα σπάνια επειδή τα περισσότερα παιδιά εμβολιάζονται εναντίον της.

Πριν την εποχή των συγκεκριμένων εμβολίων, τα νοσήματα αυτά θέριζαν. Σε περιοχές της Αφρικής και του αναπτυσσόμενου κόσμου όπου τα σύγχρονα εμβόλια δεν υπάρχουν, ο κοκκύτης, η ιλαρά, ο τέτανος, η διφθερίτιδα συνεχίζουν να σκοτώνουν χιλιάδες, εκατομμύρια παιδιά κάθε χρόνο. Και η ιστορία δείχνει ότι, όποτε πέφτει η εμβολιαστική κάλυψη ενός πληθυσμού, η ασθένεια πολύ σύντομα αυξάνεται σε συχνότητα και εμφανίζονται επιδημίες. Μερικά χρόνια πριν, στη Μεγάλη Βρετανία, οι γονείς δεν εμβολίαζαν τα παιδιά τους ενάντια στην ιλαρά, με αποτέλεσμα να βρεθούν μπροστά σε επιδημία της αρρώστιας.

Επειδή, λοιπόν, ο κίνδυνος θανάτου από αυτές τις ασθένειες σήμερα φαίνεται, και είναι εντέλει, ελάχιστος και μη ορατός, πολλοί γονείς επιλέγουν την αποχή από αυτά. Και αυτό είναι λάθος. Οι γονείς που δεν θέλουν να εμβολιάσουν τα παιδιά τους, είμαι βέβαιη ότι δεν θέλουν το κακό τους. Μάλιστα συχνά είναι οι γονείς που έχουν οικολογικές ευαισθησίες, που ακολουθούν εναλλακτικές μεθόδους ιατρικής, που είναι χορτοφάγοι,που έχουν καταργήσει πλήρως τη χρήση αντιβιοτικών. Κι ενώ είναι γεμάτοι ευαισθησίες, είναι οι ίδιοι που μπορεί, εν αγνοία τους, να χορηγήσουν στο παιδί τους καθημερινά φόρμουλα ξένου γάλακτος ή τσάι, ή προϊόντα που μπορεί να περιέχουν πολλαπλάσια ποσότητα αλουμινίου σε σύγκριση με τα εμβόλια για παράδειγμα. Είναι οι ίδιοι που ενώ κάνουν τα πάντα εάν το παιδί τους αρρωστήσει, δυσκολεύονται να κάνουν όσα χρειάζεται ώστε να μην αρρωστήσει. Ο νόμος όμως επιβάλλει να φοράμε στα παιδιά μας ζώνες ασφαλείας όταν βρίσκονται μέσα σε ένα αυτοκίνητο, άσχετα αν κάποιοι, κάποιες φορές δεν το κάνουν. Κι αυτό είναι λάθος.

Η Αμφισβήτηση της Αποτελεσματικότητας και της Ασφάλειας των Εμβολίων και οι Επιπτώσεις

Γράφει ο Παναγιώτης Σπυρίδης

Αναπλ. Καθηγητής Παιδιατρικής

Η ενεργητική ανοσοποίηση, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της Ιατρικής επιστήμης και ίσως το μεγαλύτερο, αν η προσφορά της μετρηθεί με τη σωτηρία ανθρώπινων ζωών.

Παρά ταύτα, ανιστόριτοι γονείς και γιατροί, με περιορισμένη ή με μονομερή εναλλακτικού τύπου ενημέρωση, δεν μπορούν να «διαβάσουν» αυτή την προσφορά.

Δισεκατομμύρια, παιδικές κυρίως, ζωές, έχουν σωθεί, όταν μετά το εμβόλιο της Ευλογιάς, το 1805 και της Φυματίωσης το 1919, άρχισε η ραγδαία παραγωγή εμβολίων, ιδιαίτερα μετά το Β! Παγκόσμιο πόλεμο.

Το 1840, τριανταπέντε χρόνια μετά την επιτυχημένη πορεία του εμβολίου της Ευλογιάς, όταν δηλαδή η νόσος είχε αρχίσει να κάμπτεται και να μην δημιουργεί τρόμο, ιδιαίτερα σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη όπου η εφαρμογή του εμβολίου ήταν σχεδόν ολοκληρωτική, άρχισαν οι πρώτες φωνές αμφισβήτησης της ασφάλειας του εμβολίου.   Η αμφισβήτηση αυτή ήρθε και τότε, όπως και σήμερα, από την επόμενη γενιά (είχαν περάσει ήδη 35 χρόνια εφαρμογής του) και  η νέα εκείνη γενιά δεν έβλεπε πλέον τη νόσο που το εμβόλιο είχε περιορίσει σημαντικά, αλλά έβλεπε μόνο τις παρενέργειες από το εμβόλιο και έτσι σύγκρινε με λάθος τρόπο το «κόστος» με  το «όφελος». Δεν έζησαν τη φρίκη του νοσήματος,  γιατί δεν είχαν μνήμες από την απώλεια ή τη διά βίου αναπηρία αγαπημένων τους προσώπων. Έβλεπαν όμως το νόσημα να εξαφανίζεται και άρα τα παιδιά τους, αλλά και οι ίδιοι, δεν κινδύνευαν πλέον.

«Δεν με ενδιαφέρουν, έλεγαν, οι χαροκαμένοι γονείς του παρελθόντος. Είμαι ευχαριστημένος που εγώ και τα παιδιά μου, δεν κινδυνεύουμε»

Λες και η ασφάλεια  της  οικογενείας τους επιτεύχθηκε με μια «Θεϊκή» παρέμβαση ή με έναν «μαγικό τρόπο» και όχι με τη δυναμική – αποτελεσματική, παρουσία του εμβολίου.

Χρησιμοποίησα το παράδειγμα της Ευλογιάς, γιατί το εμβόλιο για το τρομερό αυτό νόσημα, ήταν ότι χειρότερο μπορούσε να υπάρξει από πλευράς παρενεργειών, μεταξύ των εμβολίων.  Και όμως «και αυτό ακόμη το «κακό» εμβόλιο, εξαφάνισε κυριολεκτικά, ένα τρομερό νόσημα»

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, παρά την ποιοτική πρόοδο που έχει πετύχει η βιοτεχνολογία στην παραγωγή των εμβολίων. Των εμβολίων που είναι πλέον εντελώς ακίνδυνα, χωρίς άμεσες ή απώτερες συνέπειες.

Δυστυχώς, όμως, ο άνθρωπος δεν αλλάζει  στα βασικά του χαρακτηριστικά. Όλο και θα υπάρχουν κάποιοι μεταξύ μας, που θα υποστηρίζουν ότι «το μέλι δεν είναι γλυκό. Το νοιώθεις γλυκό, επειδή κάποιοι σου το είπαν»

Κάποιοι γονείς,  θεωρούν ότι οι εκατόμβες ανθρώπινων ζωών,  αποτελούν σενάρια επιστημονικής φαντασίας και ας πασχίζει ο ΠΟΥ, να τους πείσει, δίνοντας σε αριθμούς  «το τότε και το σήμερα».

Στο βραχύ αυτό κείμενο, δεν θα αφιερώσω ούτε χώρο, ούτε χρόνο, για να πείσω το 1-1.5% των γονέων που δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους, γιατί θεωρώ ότι είναι μάταια η προσπάθεια. Ιδιαίτερα είναι αναποτελεματική κάθε προσπάθεια προς εκείνους τους γονείς  που είναι φανατικά τοποθετημένοι ενάντια στον εμβολιασμό, ως οπαδοί ποδοσφαιρικού σωματείου προς τον αντίπαλο.

Οι παραπάνω γονείς, σύμφωνα με μελέτες στις ΗΠΑ, έχουν επαρκή παιδεία, αλλά όχι και αντίστοιχη Ιατρική παιδεία, ενημερώνονται επιλεκτικά  από μέσα κοινωνικής δικτύωσης που συμμετέχουν άτομα με παρόμοιες απόψεις, έχουν την τάση να «ταξιδεύουν» σε εναλλακτικού τύπου ιστοσελίδες που ασχολούνται με την υγεία, με ιστοσελίδες, επίσης, φιλοσοφικού περιεχομένου που αμφισβητούν τη σημερινή στάση απέναντι στη ζωή και τέλος είναι αρκετά καλού κοινωνικού και οικονομικού επιπέδου.

Απευθύνομαι:

Στους γονείς οι οποίοι επιθυμούν επιλεκτικό εμβολιασμό, χωρίς να διαθέτουν κανένα επιστημονικά τεκμηριωμένο επιχείρημα. Αποφεύγουν συνήθως το εμβόλιο της Ιλαράς και της Ηπατίτιδας Β.

Στους γονείς που επιθυμούν να εμβολιάσουν τα παιδιά τους σε μεγαλύτερη ηλικία, χωρίς να γνωρίζουν ότι τα μικρότερα παιδιά είναι τα πλέον ευάλωτα στα λοιμώδη νοσήματα.

Στους γονείς που θεωρούν ότι βλάπτεται το ανώριμο ανοσοποιητικό σύστημα του μωρού τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι το ανοσοποιητικό σύστημα  ενός 2μήνου βρέφους είναι ικανό να επεξεργασθεί ταυτόχρονα εκατοντάδες αντιγόνα.

Στους γονείς που θεωρούν ότι ο εμβολιασμός του υπόλοιπου παιδικού πληθυσμού προστατεύει το παιδί τους, χωρίς να λαμβάνουν υπ’όψιν ότι τα λοιμώδη νοσήματα, εξ’αιτίας των εμβολιασμών, μπορεί να έχουν ελαχιστοποιηθεί ή και μερικά να έχουν εξαφανισθεί, όμως τα μικρόβια που τα προκαλούν, δεν εξαφανίσθηκαν.Ζουν ανάμεσά μας και αναζητούν κάποιον χωρίς αντισώματα για να τον προσβάλλουν.

Στους γονείς που ισχυρίζονται ότι τα παιδιά τους ζουν υπό άριστες συνθήκες υγείας και διατροφής, ώστε να είναι άτρωτα.

Στους γονείς που βλέπουν το σήμερα των παιδιών τους και όχι το αύριο με τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας της κόρης, τα εγγόνια με συγγενείς ανωμαλίες (τύφλωση, κώφωση, συγγενή καρδιοπάθεια)από ερυθρά της εγκύου,  την  κόρη τους και του εμβρύου της που κινδυνεύεινη ζωή τους, αν προσβληθεί από ιό γρίπης, την ανεπανόρθωτη βλάβη της γενετικής ικανότητας του γιου από παρωτίτιδα και τον κίνδυνο της ζωής της κόρης  ή του γιου από παγκρεατίτιδα, από το ίδιο νόσημα.

Στους γονείς που αποδίδουν  την αυτιστική συμπεριφορά ή τη μαθησιακή ανεπάρκεια του παιδιού τους στο εμβόλιο της Ιλαράς, χωρίς να γνωρίζουν ότι  ο Άγγλος Γαστροεντερολόγος που δημοσίευσε αυτή την ψεύτικη πληροφορία στο LANCET, έπαψε να είναι γιατρός, διότι του αφαιρέθηκε το δίπλωμα, οι συνεργάτες του στη δημοσίευση του άρθρου ήταν οι μάρτυρες κατηγορίας στο Δικαστήριο, διότι τους έδωσε ψεύτικα αποτελέσματα και το περιοδικό ζήτησε συγγνώμη από όλο τον πληθυσμό της γης, διότι έπεσε θύμα πλάνης.

Στους γονείς, που συνδέουν το εμβόλιο το κοκκύτη με εγκεφαλίτιδα, χωρίς να ακούν το γιατρό τους που τους διαβεβαιώνει ότι το εμβόλιο, χρόνια τώρα, είναι ακυτταρικό και όχι ολοκυτταρικό, που είχε κατηγορηθεί. Και για όσους ακούν την ενημέρωση από το γιατρό τους, υπάρχουν οι πιο πειστικοί, εχθροί του εμβολίου, που ισχυρίζονται τώρα ότι με την νέα του μοφή το εμβόλιο είναι λιγότερο αποτελεσματικό. Τελικά, ας μας πουν οι κύριοι αυτοί, τι τους ενδιαφέρει η αποτελεσματικότητα,  η  ασφάλεια ή η συνεχής δυσφήμιση με κάθε ευκαιρία;

Στους γονείς, που θεωρούν ότι τα εμβόλια περιέχουν υδραργυρικά παράγωγα (Thimerosal), ενώ το συντηρητικό αυτό έχει αφαιρεθεί, σε βαθμό που δεν είναι καν ανιχνεύσιμο.

Στους γονείς που συνδέουν τη σκλήρυνση κατα πλάκας με «τον σωτήρα της ανθρωπότητας», όπως πρόσφατα ανακηρύχθηκε, το εμβόλιο κατά της Ηπατίτιδας Β. Αυτή η σχέση με τη σκλήρυνση, ουδέποτε αποδείχθηκε.

Στους γονείς, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, που συνδέουν το μοναδικό εμβόλιο που προστατευει από  καρκίνο, τον πολύ συχνό καρκίνο της μήτρας, το εμβόλιο HPV, με τη σεξουαλική απελευθέρωση των κοριτσιών τους, λες  ότι αυτός ο φόβος ήταν που τα συγκρατούσε. Να ληφθεί υπ' όψιν, ότι πριν την εμφάνιση του εμβολίου αυτού, υπήρχε άγνοια, σχεδόν, για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.

Στους γονείς που πέρα από το παιδί τους, δεν υπάρχει κανείς άλλος. Υπάρχουν όμως  μεταξύ μας άτομα ευάλωτα που δεν πρέπει να μολυνθούν από κάποια μικρόβια(ιούς ή βακτηρίδια), δεν μπορούν όμως να εμβολιασθούν, γιατί το νόσημα από το οποίο πάσχουν δεν επιτρέπει τη χρήση εμβολίων ή τα εμβόλια δεν είναι αποδοτικά. Τέτοια νοσήματα είναι τα κακοήθη (καρκίνος, λευχαιμία, λέμφωμα κ.α), αυτοάνοσα που οι πάσχοντες βρίσκονται σε θεραπεία με ειδικά φάρμακα που καταστέλλουν το αμυντικό σύστημα, υπερήλικες που η ανοσία τους έχει εξασθενήσει, μικρά βρέφη που δεν έχουν αρχίσει ακόμη τους εμβολιασμούς, έγκυες γυναίκες και άλλες πολλές κατηγορίες  συνανθρώπων, γνωστών μας και αγνώστων , που κινούνται μεταξύ μας. Όλοι οι παραπάνω κινδυνεύουν κυρίως από τα παιδιά που δεν έχουν εμβολιασθεί. Το είπαμε όμως και παραπάνω. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εύκολα και ενδιαφέρονται μόνο για τα πρόσωπα που τους περιβάλλουν και σχετίζονται μαζί τους με στενούς βαθμούς συγγενείας.

Στους γονείς που νομίζουν ότι όποιος σπούδασε Ιατρική, γνωρίζει  τα πάντα γύρω από αυτή την επιστήμη,  και άρα γνωρίζει και τα εμβόλια και τη χρήση τους. Πολύ περισσότερο στους γονείς που ακούν και αντιγράφουν ανθρώπους που μπορεί να είναι πτυχιούχοι της Ιατρικής, έχουν όμως μια εντελώς διαφορετική (εναλλακτική) αντίληψη για την Ιατρική, που ουσιαστικά δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που σπούδασαν και θα τολμούσα να πω ότι αποτελεί  «παραχάραξη» της ιατρικής.

Τέλος, απευθύνομαι στους συναδέλφους γιατρούς που η ειδικότητά τους, που μπορεί να την γνωρίζουν άριστα, δεν έχει καμία σχέση με τα εμβόλια και τους εμβολιασμούς.  Στους συναδέλφους αυτούς συνιστώ να έχουν το θάρρος και τη μεγαλοψυχία  να πουν «δεν το γνωρίζω το θέμα», όταν προκύψει μια συζήτηση γύρω από τα εμβόλια σε μια, συνήθως, κοινωνική εκδήλωση, από το να χρησιμοποιούν επιχειρήματα του τύπου: Εγώ στην κόρη μου δεν έκανα εμβόλιο για τον HPV, γιατί δεν υπάρχει ακόμη επαρκής εμπειρία και αμφισβητείται η ασφάλειά του.   Δηλαδή, κ. Συνάδελφε, δεν σου αρκεί ο υπερδεκαετής εμβολιασμός και το γεγονός ότι έχουν γίνει μέχρι στιγμής, περισσότερες από 130 εκατομ. δόσεις  εμβολίου; Και από ποιούς αμφισβητείται η ασφάλειά του;  Μην βλάπτετε την κοινωνία.

Βέβαια δεν πρόκειται να ασχοληθώ καθόλου με τις εναλλακτικού τύπου απόψεις που σχετίζονται με την Ιατρική, γιατί θεωρώ ότι αυτές δεν είναι Ιατρική, όπως ανέφερα παραπάνω. Είναι κάτι άλλο, που εγώ δεν μπορώ να το ορίσω, ούτε και να ερμηνεύσω τους βαρύγδουπους τίτλους τους και  φοβούμαι ότι ούτε και οι ίδιοι, μια και δεν αποτελούν επιστήμη, αλλά εκμεταλεύονται το συρμό της εποχής, που είναι η επιστροφή στα παλαιά.  Στην εποχή δηλαδή που ο μέσος όρος ζωής του ανθρώπου ήταν τα 45 χρόνια. Σε λίγο , δεν θα μου κάνει εντύπωση, αν κάποιοι βρεθούν να υποστηρίξουν  ότι πρέπει να γυρίσει ο άνθρωπος στις σπηλιές, γιατί η ζωή είναι πιο υγιεινή μέσα σ’αυτές, ένεκα της επαφής με το χώμα!

Το θέμα είναι ιδιαίτερα μεγάλο, διότι μεγάλο το κάναμε εμείς, μια και οι αρνητές των εμβολιασμών αποτελούν θλιβερή μειονότητα (0.7-2%), ακόμη και σε κοινωνίες όπου τέτοιου είδους «πρωτότυπες» συμπεριφορές, αποτελούν ρουτίνα. Αντιλαμβάνεστε ότι εννοώ τις ΗΠΑ, από όπου ξεκινούν όλα τα περίεργα.  Εμείς, οι πολλοί δώσαμε έκταση στο ασήμαντο αυτό θέμα, με το φόβο ότι αν πάρει έκταση, θα κινδυνεύσει η ανθρωπότητα.

Το κείμενο αυτό απευθύνεται κατά βάση σε γονείς, ιδιαίτερα στους νεώτερους από αυτούς, που είναι περισσότερο επιρρεπείς «σε ότι θεωρείται μοντέρνο», γιατί έλκονται από το διαφορετικό και θέλουν να βρίσκονται στο 1%, θεωρώντας το 99% άμυαλο και χωρίς προβληματισμό. Επηρεάζονται εύκολα χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να κάνουν κριτική των πληροφοριών  από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από αυτά που θα πει ο κάθε «ειδικός» επί παντός, αρκεί να είναι «αναγνωρίσιμος», δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές κ.ο.κ.

Όλοι αυτοί και αυτά που λένε, κεντρίζουν ευαίσθητες χορδές ανθρώπων που είναι επιρρεπείς, γιατί είναι δομημένοι από τέτοιο γενετικό υλικό, που θέλουν να είναι πάντοτε με τους λίγους, με αυτούς που αμφισβητούν τους πολλούς και βρίσκονται στην αντίπερα όχθη .

Το μόνο που θα γράψω και θα απευθύνεται στους συναδέλφους Παιδιάτρους, είναι:

1. Μην αρνείστε να παρακολουθείτε την υγεία των παιδιών που δεν είναι εμβολιασμένα, αποπέμποντας τους γονείς.  Αντίθετα, να  βλέπετε τα παιδιά αυτά με μεγαλύτερη προσοχή και αγάπη, γιατί τα ίδια δεν έχουν ευθύνη που  είναι διαφορετικά από τα άλλα παιδιά.
2. Μην προσπαθείτε με σωρεία επιχειρημάτων  και αριθμών, να πείσετε τους γονείς τους ότι τα θέτουν σε σοβαρό κίνδυνο. Δεν θα καταφέρετε τίποτα. Στην ιστοσελίδα μου www.paidiatriki.gr, έχω μια στήλη με Διεθνείς Θεσμικές Ιστοσελίδες, τις οποίες μπορούν να επισκευθούν για να ενημερωθούν υπεύθυνα
3. Δεχθείτε να εμβολιάζετε παιδιά, όπου οι γονείς επιθυμούν εκλεκτικό εμβολιασμό. Είναι προτιμότερο από το τίποτα, αρκεί να τους εξηγήσετε τους κινδύνους από νοσήματα για τα οποία το παιδί δεν εμβολιάσθηκε και ότι σε μερικές περιπτώσεις δεν είναι δυνατόν να προλάβετε τίποτα, ακόμη και εσείς που γνωρίζετε το  μειονέκτημα του παιδιού. (Ηπατίτιδα Β, Ιλαρά, Κοκκύτης, Αιμόφιλος τύπου Β και Πνευμονιόκοκκος, που προκαλούν όλα σοβαρή λοίμωξη)

Αυτά, για το κείμενο που μου ζήτησε η οργανωτική επιτροπή της επιστημονικής εκδήλωσης της ΕΥΡΩΚΛΙΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΩΝ στις 9/4/2016, γιατί στη εισήγηση θα πούμε και άλλα πολλά, που θα απευθύνονται  σε σημαντικό ποσοστό σε συναδέλφους Παιδιάτρους.

Ευχαριστώ για το χρόνο που διαθέσατε για τη μελέτη αυτού του κειμένου .

Φιλικά

Παναγιώτης Σπυρίδης