10 λόγοι που είναι καλό για τα παιδιά να πιστεύουν στον Αϊ-Βασίλη

|

 

Κάποιοι γονείς θεωρούν ότι δεν πρέπει να αμφισβητήσουν ποτέ την ύπαρξη του Αϊ-Βασίλη, ενώ κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι πρέπει να δώσουν μια ξεκάθαρη απάντηση στην αιωρούμενη απορία των παιδιών. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι δεν υπάρχει «πρέπει» ή «δεν πρέπει» στην περίπτωση αυτή, αφού ο Αϊ-Βασίλης είναι ένα δώρο από μόνος του… ένα αναπόσπαστο κομμάτι της υπέροχης παιδικής ηλικίας. Πώς είναι δυνατόν να θέλουμε να στερήσουμε από τα παιδιά μας αυτή τη μαγεία;
1. Η ύπαρξη του Αϊ-Βασίλη ενισχύει τη φαντασία
Ο παχουλός γεράκος με την άσπρη γενειάδα και την κόκκινη στολή, ο σάκος με τα δώρα, το έλκηθρο που σέρνουν οι τάρανδοι, ο ήχος από τις καμπανούλες στον ουρανό και καθετί που είναι πασπαλισμένο με τη μαγική νεραϊδόσκονη επιτρέπουν στο παιδί να πιστέψει ότι τα πάντα είναι δυνατά, επιτρέποντάς το να ταξιδέψει σε φανταστικούς κόσμους. Αν υπάρχει, λοιπόν, οτιδήποτε που μπορεί να γαλουχήσει αυτή την τόσο ευφάνταστη και δημιουργική του πλευρά, δικαιούται να το ζήσει.
2. Το βοηθάει να πιστέψει σε κάτι ανώτερο
Είναι σημαντικό για τα παιδιά να αισθάνονται ότι υπάρχει κάτι πιο πάνω από τον εαυτό τους - μια κοινότητα, ένα σύμπαν, μια πανταχού παρούσα παρουσία. Σε όποια θρησκεία κι αν ανήκετε, ο μύθος του Αϊ-Βασίλη δίνει στα παιδιά ένα λόγο παραπάνω να κοιτούν στον ουρανό και να νιώθουν ότι εκεί πάνω υπάρχει κάτι ανώτερο από τον άνθρωπο.
3. Το βοηθάει να πιστέψει χωρίς χειροπιαστές αποδείξεις
Ο Αϊ-Βασίλης μαθαίνει στα παιδιά να έχουν πίστη σε κάτι χωρίς να χρειάζεται να το δουν ή να το αγγίξουν - κι αυτό είναι σπουδαίο για τη ζωή τους. Είναι κάτι σαν δάσκαλος, που καταφέρνει να φτάσει σε όλα τα παιδιά, ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο μέρος του κόσμου, ταξιδεύοντας μέσα από τις καρδιές των ανθρώπων που είναι γεμάτες με αγάπη, χαρά, ελπίδα κι ευτυχία!
4. Οξύνει την κριτική του σκέψη
Η ύπαρξη του Αϊ-Βασίλη αποτελεί ένα μάθημα αξιολόγησης για τα παιδιά, έναν τρόπο για να σκεφτούν και να αξιολογήσουν τα δεδομένα, να οξύνουν την κριτική τους ικανότητα και να καταλήξουν στα δικά τους συμπεράσματα.  
5. Δημιουργεί παιδικές αναμνήσεις
Τι μπορεί να συγκριθεί με τη γλυκιά αγωνία που νιώθει ένα παιδί όταν κοιτάζει έξω από το παράθυρό του, ψάχνοντας στον ουρανό το έλκηθρο του Αϊ-Βασίλη; Και την επόμενη μέρα να ξυπνάει μέσα στη μαγεία των δώρων που του άφησε κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο; Γιατί είναι όντως μαγικό! Ο Αϊ-Βασίλης μπορεί να μην είναι αληθινός, αλλά αυτές οι αξέχαστες παιδικές αναμνήσεις δεν θα μπορούσαν να είναι πιο αληθινές! Ίσως, τελικά, ένα ακόμα μάθημά του είναι να μας διδάξει να αναγνωρίζουμε τη «μαγεία» και το «μυστήριο» όχι επειδή θα τα δούμε μπροστά μας, αλλά επειδή απλά θα τα νιώσουμε!
6. Του μαθαίνει να είναι δοτικό
Πέρα από την υλιστική μορφή που οι γιορτές έχουν αποκτήσει στη σύγχρονη κοινωνία, όταν μιλάμε για το Πνεύμα των Χριστουγέννων αναφερόμαστε στη δοτικότητα, την προσφορά, τη βοήθεια που μπορεί να προσφέρει ο καθένας μας στο συνάνθρωπό του. Κι ο ρόλος του Αϊ-Βασίλη κάνει αυτό ακριβώς: Αποδεικνύει ότι, προκειμένου να χαρίσει την αγάπη του στα παιδιά, περνάει μια ολόκληρη νύχτα ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο ενώ όλοι οι υπόλοιποι κοιμούνται… απλά και μόνο για να προσφέρει χαρά!    
7. Ο Αϊ-Βασίλης «είναι» αυτός που λέμε ότι είναι
Είναι ένας ευγενικός άνθρωπος, που αναγνωρίζει την καλοσύνη στα παιδιά και ξέρει καλά ότι, όταν κάποιος κάνει κάτι κακό μία φορά, δεν σημαίνει ότι είναι και κακός γενικότερα. Επίσης, συνεργάζεται με τη μαμά και τον μπαμπά κάθε χρόνο για να τηρούνται όλοι οι κανόνες των Χριστουγέννων, συμπεριλαμβανομένων και των δώρων που θα φέρει στους μικρούς του φίλους. Κι επειδή τα παιδιά παίρνουν πολλά δώρο όλο το χρόνο, στο σάκο του κρύβει ένα μόνο δώρο για τον καθένα, σωστά;
8. Ενισχύει το χαρούμενο κλίμα των γιορτών
Το να πιστεύουν τα παιδιά στην ύπαρξη του Αϊ-Βασίλη δεν κάνει κακό σε κανέναν. Μπορεί σ’ εμάς τους μεγάλους να φαντάζει κάπως αφελές, αλλά για εκείνα είναι σημαντικό: Αθωότητα + Μαγεία = Ευτυχία! Πώς θα μπορούσε ένα μικρό παιδί να διαχειριστεί μια τέτοια αλήθεια και να απαιτήσουμε να επιδείξει υπευθυνότητα προκειμένου να κρατήσει κρυφό ένα τέτοιο μυστικό από όλους τους άλλους;
9. Δεν είναι κάτι που θα κρατήσει για πάντα…
Όσο κι αν πιστεύει ένα παιδάκι στον Αϊ-Βασίλη, αργά ή γρήγορα θα το ξεχάσει, δεν του μένουν και πολλά χρόνια. Η εποχή της αθωότητας περνάει σαν νερό… Οπότε αναρωτιέται κανείς: «Ποιος ο λόγος να του στερήσουμε αυτές τις ελάχιστες μαγικές στιγμές;». Θα έρθει η ώρα που θα ξυπνήσει ένα χριστουγεννιάτικο πρωινό και θα ξέρει την αλήθεια. Τα ξωτικά, οι τάρανδοι, το έλκηθρο - όλα στη φαντασία. Επομένως, γιατί να μην απολαμβάνει τη μαγεία όσο ακόμα υπάρχει;
10. Επειδή πιστεύουμε στον Αϊ-Βασίλη κι εμείς, οι γονείς…
… μιας και είναι ο μοναδικός τρόπος να νιώσουμε και πάλι παιδιά, έστω και για λίγο στη ζωή μας!


Από τη συγγραφέα και μαμά Michelle Horton, μέσα από το blog της «EarlyMam.

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ

ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΡΑΦΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣ

    Η σύλληψη ενός εργαλείου γραφής ( όπως μολύβι, ξυλομπογιά, μαρκαδόρος) περνάει από διάφορα στάδια εξέλιξης και ωρίμανσης (εικόνα 1), μέχρι το ίδιο το παιδί να καταλήξει σε ένα κράτημα (λαβή) του μολυβιού, όπου και θα αυτοματοποιήσει. Η σωστή λαβή, που τα παιδιά συνήθως κατακτάνε γύρω στα πέντε έτη, είναι η τριποδική λαβή δηλ. η λαβή όπου συνεργάζονται τρία δάκτυλα, ο αντίχειρας, ο δείκτης και ο μέσος ( πίεση του μολυβιού με τον δείκτη και τον αντίχειρα, αναπαύοντας-ακουμπώντας το στο μέσο δάκτυλο).

Εικόνα 1: Στάδια σύλληψης του εργαλείου γραφής

Αυτός ο τρόπος σύλληψης έχει μικρό ενεργειακό κόστος συγκριτικά με άλλες άτυπες και ανώριμες λαβές. Διάφορα βοηθήματα  λαβές (εικόνα 2) μπορούν να χρησιμοποιηθούν με την καθοδήγηση του εργοθεραπευτή προκειμένου να επιτευχθεί η τριποδική σύλληψη. Παρόλα αυτά η κατάλληλη λαβή προσαρμόζεται ανάλογα με τη λειτουργική ικανότητα του κάθε παιδιού ώστε να μην επηρεάζεται η ταχύτητα και η ποιότητα γραφής.

Εικόνα 2: Βοηθήματα- Λαβές

Όταν ξεκινάει να γράφει ένα παιδί, το μολύβι υψώνεται περίπου 45^ο  από το χέρι με το χαρτί να είναι τοποθετημένο προς την δεξιά πλευρά από τη μέση γραμμή σώματος (για τους δεξιόχειρες), με μια κλίση προς τα αριστερά περίπου 25^ο - 30^ο. Το χέρι που γράφει θα πρέπει να ακουμπά αναπαυτικά στο τραπέζι με τον καρπό σε ελαφριά έκταση. Επιπλέον θα πρέπει να βρίσκεται κάτω από τη γραμμή γραψίματος (και όχι στο πλάι ή χειρότερα πάνω από αυτήν – λαβή hook) και το χέρι βοηθός θα πρέπει να συγκρατεί το χαρτί.

Τεράστια σημασία σε ένα παιδί που γράφει έχει και η κατάλληλη στάση σώματος. Η σωστή στάση σώματος προϋποθέτει τον κορμό καλά ευθυγραμμισμένο με μια ελαφριά κλίση προς τα εμπρός. Η καρέκλα θα πρέπει να είναι κατάλληλα προσαρμοσμένη ώστε τα ισχία, τα γόνατα και οι ποδοκνημικές ενός παιδιού να βρίσκονται σε κάμψη 90^ο με τα πέλματα σταθερά στο πάτωμα. Το ύψος του τραπεζιού θα πρέπει να έρχεται περίπου στο μέσο των πλευρών του παιδιού που κάθεται. Οι πήχεις να ακουμπούν στο τραπέζι με τους αγκώνες να σχηματίζουν γωνία περίπου 90^ο και οι ώμοι να είναι χαλαροί. Όταν ένα παιδί έχει την τάση να μειώνει αυτή τη γωνία κυρίως λόγω κακού οπτικοκινητικού συντονισμού ή λόγω χαμηλού μυϊκού τόνου τότε λειτουργικό θα είναι να προσαρμόσουμε το γραφείο-θρανίο του παιδιού με ένα κεκλιμένο βοήθημα ώστε να ενισχύεται η σωστή στάση και η κατάλληλη απόσταση του παιδιού από το γραπτό του (εικόνα 3).

  Εικόνα 3: Κεκλιμένο βοήθημα για ενίσχυση της σωστής τοποθέτησης του σώματος

Σάββας Κελλίδης

Παιδιατρικός Εργοθεραπευτής Αισθητηριακής Ολοκλήρωσης (SI)

Κίνητρο & Κίνηση. Λειτουργική Θεραπεία Παιδιού.

Πεντέλης 67, Μαρούσι, 15126

τηλ. 211 411 2610/ email: kinitrokaikinisi@gmail.com

Ο τραυλισμός στην παιδική ηλικία

Τα παιδιά, περίπου στην ηλικία των 24 μηνών, ξεκινούν να αναπτύσσουν την πρώτη δομημένη μορφή του εκφραστικού τους λόγου. Οι λέξεις μπαίνουν σε σειρά και έτσι δημιουργούνται οι πρώτες προτάσεις (Ashurst 2011,  Bloodstein 2007). Καθώς προχωρούν οι ηλικιακοί μήνες,  το λεξιλόγιο του παιδιού εμπλουτίζεται συνεχώς με ταχύτατους ρυθμούς και  η ομιλία γίνεται χειμαρρώδης ( Yairi, E.; Ambrose, N. 1992). Πολλές φορές, λοιπόν, τα παιδιά που βρίσκονται σε αυτό το στάδιο ανάπτυξης του λόγου μπορεί να εμφανίσουν δυσκολίες στον ρυθμό της ομιλίας τους, όπως τραυλικά φαινόμενα ή τραυλισμό ( Ashurst 2011).

Τι εννοούμε με τον όρο τραυλισμός ή τραυλικά φαινόμενα;
Ο αναπτυξιακός τραυλισμός, ο τραυλισμός δηλαδή που εμφανίζεται σε παιδιά 2 έως 5 ετών, αποτελεί μια πολυδιάστατη διαταραχή της ομιλίας και όχι του λόγου, όπως λανθασμένα πολλές φορές διατυπώνεται (Bloodstein 2007). Είναι, μάλιστα, αρκετά συνηθισμένη στα παιδιά της νηπιακής ηλικίας και συνήθως δεν έχει παθολογικό χαρακτήρα.
Πιο συγκεκριμένα, ο τραυλισμός είναι μια διαταραχή στη ροή της ομιλίας. Το παιδί δυσκολεύεται να μεταβεί ομαλά από τον έναν ήχο στον άλλο. Αποτέλεσμα αυτής της δυσκολίας είναι οι επαναλήψεις σε ήχους, συλλαβές, λέξεις ή φράσεις, οι επιμηκύνσεις ήχων καθώς και η απότομη διακοπή ήχων και συλλαβών ( Ashurst 2011).
Γιατί συμβαίνει;
Τα αίτια του τραυλισμού είναι ακόμα άγνωστα, αλλά οι περισσότερες μελέτες συμφωνούν στο ότι η εμφάνιση των τραυλικών φαινομένων πυροδοτείται από ποικίλους παράγοντες.
Στην πρώτη θέση βρίσκεται η κληρονομικότητα. Συγκεκριμένα, ένα μεγάλο ποσοστό των παιδιών που εμφάνισαν κάποια στιγμή στη ζωή τους τραυλισμό, είχαν στο οικογενειακό τους περιβάλλον τουλάχιστον ακόμα ένα μέλος, το οποίο εμφάνιζε ή εμφανίζει ακόμα και ως ενήλικας διαταραχή ροής στην ομιλία (Teesson 2003,  Kate, Watkins; Smith, SM; Davis, S; Howell, P 2007).
Σε δεύτερη θέση βρίσκονται οι αρνητικοί περιβαλλοντικοί παράγοντες. Το άγχος, η πίεση που δέχονται κάποιες φορές τα παιδιά από τους γονείς, ως προς το κομμάτι της μάθησης, καθώς και οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής ενισχύουν την εμφάνιση του αναπτυξιακού τραυλισμού (Teesson, K., Packman, A., Onslow, M. 2003)
Ένας τρίτος αλλά λιγότερο συζητημένος παράγοντας είναι το ¨ταπεραμέντο¨ του παιδιού.  Συνήθως, τα παιδιά που είναι πιο ενεργητικά έχουν περισσότερες πιθανότητες να τραυλίσουν μιας και ο ρυθμός της ομιλίας τους τείνει να γίνεται γρηγορότερος (Yairi, E.; Ambrose, N. 1992)
Τέλος, το φύλο του παιδιού αποτελεί έναν ακόμα σημαντικό παράγοντα εμφάνισης τραυλικών φαινομένων, μιας και τα αγόρια έχουν μέχρι και 60% περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν τραυλισμό σε σχέση με τα κορίτσια ( Ashurst 2011,Teesson 2003).
Μερικές απαντήσεις για τον τραυλισμό
Τα ερωτήματα, όμως, που τίθενται γύρω από το θέμα του αναπτυξιακού τραυλισμού είναι ποικίλα. Είναι φυσιολογικό να τραυλίζει ένα παιδί; Μήπως υπάρχει κάποιο παθολογικό πρόβλημα; Ποια η στάση του γονιού, όταν το παιδί εμφανίσει κάποιο τραυλικό φαινόμενο; Πρέπει ή όχι να ξεκινήσω  λογοθεραπείες ;  Ο τραυλισμός θεραπεύεται;
Προσπαθώντας να δώσουμε μερικές σύντομες απαντήσεις γύρω από αυτά τα ερωτήματα θα μπορούσαμε να πούμε πως:
Ναι, είναι φυσιολογικό να τραυλίσει κάποια στιγμή το κάθε παιδί νηπιακής ηλικίας, αρκεί τα τραυλικά φαινόμενα να μην  εμφανίζονται συστηματικά, να βελτιώνονται με την πάροδο του χρόνου και εντός των έξι μηνών (από τη στιγμή που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά) να έχουν εξαφανιστεί τελείως  ( Irwin 2006,Teesson 2003).
Ο παθολογικός παράγοντας του τραυλισμού, π.χ. νευρολογική διαταραχή, υποβόσκει πάντα αλλά συνυπάρχει μόνο με το  αντίστοιχο  ιατρικό ιστορικό. Ένα παιδί με καθαρό ιατρικό ιστορικό είναι σπάνιο να εμφανίσει τραυλισμό, ο οποίος  έχει νευρολογικό χαρακτήρα (Bothe, AK; Davidow, JH; Bramlett, RE; Ingham, RJ 2006).
Στη συνέχεια, και μιλώντας για την στάση των γονιών απέναντι στο παιδί, κάποιες κοινώς αποδεκτές θεραπευτικές συμβουλές είναι  πως ο γονέας πρέπει να μην δείξει στο παιδί πως κάτι περίεργο ή κακό ή αστείο συμβαίνει με την ομιλία του. Αντίθετα, θα πρέπει να είναι υπομονετικός και να αφήνει το παιδί να ολοκληρώνει τις φράσεις του ακόμα και αν το τραυλικό φαινόμενο είναι έντονο (Bowen 2013,Irwin 2006). Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συμπληρώνει την φράση του παιδιού και  φυσικά ποτέ να μην ασκηθεί στο παιδί πίεση μέσω της τιμωρίας και της αυστηρότητας. Τα δυο τελευταία όχι μόνο δε θα βοηθήσουν το παιδί, αλλά αντιθέτως θα επιφέρουν αρνητικά αποτελέσματα (Bloodstein 2007, Yairi, E.; Ambrose, N. 1992).
 Οι γονείς  θα ήταν καλό να συμβουλευτούν κάποιον λογοθεραπευτή με την πρώτη έναρξη των τραυλικών φαινομένων.  Ο λογοθεραπευτής μέσω της  αξιολογιτικής διαδικασίας θα μπορέσει να εντοπίσει τους παράγοντες που ευθύνονται για την παρουσία του τραυλισμού και στη συνέχεια να οργανώσει μαζί με τον γονέα ένα πλάνο που θα έχει ως σκοπό την σωστή διαχείριση των τραυλικών φαινομένων, όταν αυτά εμφανίζονται (Bothe, AK; Davidow, JH; Bramlett, RE; Ingham, RJ 2006)..
Σίγουρα δεν μπορούμε να απαντήσουμε για το αν ο τραυλισμός τελικά θεραπεύεται μιας και κάτι τέτοιο θα ήταν αβάσιμο (Bowen 2013). Τις περισσότερες φορές οι διαταραχές  ροής  αποκαθιστούνται πλήρως, αρκεί το παιδί να βρίσκεται σε όσο το δυνατόν μικρότερη ηλικία. Όσο ο τραυλισμός εδραιώνεται ως συνήθεια, τόσο μειώνεται και το ποσοστό της αποκατάστασής του, άρα μια έγκαιρη θεραπευτική παρέμβαση θα επιφέρει καλύτερα αποτελέσματα (Bloodstein 2007,Irwin 2006).
Η λογοθεραπευτική παρέμβαση
Οι μέθοδοι θεραπείας του τραυλισμού ποικίλουν διότι όπως ήδη προαναφέραμε η διαταραχή αυτή διαφοροποιείται από άτομο σε άτομο (Van Riper 1973). Σε γενικές γραμμές ο λογοθεραπευτής  καλείται να εντοπίσει τον παράγοντα που πυροδοτεί τα τραυλικά φαινόμενα και να βοηθήσει το παιδί να απαλλαγεί από αυτόν ή να μάθει να τον ελέγχει(Βloodstein 2007).
Αρχικά ο λογοθεραπευτής συλλέγει   δείγμα λόγου  με σκοπό να καταγράψει επακριβώς τα τραυλικά φαινόμενα.  Η διαδικασία αυτή συνήθως πραγματοποιείται μέσω του παιχνιδιού(Van Riper 1973).
Το παιδί αξιολογείται σε διάφορα περιβάλλοντα (σε συνθήκες ηρεμίας, υπό πίεση, διάλογος στο τηλέφωνο)  έτσι ώστε ο θεραπευτής να αποκτήσει μια σφαιρική αντίληψη της κατάστασης (Van Riper 1973, Bloodstein 2007).
Μόλις η αξιολογητική διαδικασία ολοκληρωθεί  ο λογοθεραπευτής οργανώνει το θεραπευτικό πρόγραμμα το οποίο συνήθως αποτελείται από :
v  Ασκήσεις που βοηθούν στον σωστό συντονισμό της αναπνοής και της φώνησης,
v  Ασκήσεις ρυθμού
v  Εμπλουτισμό του αντιληπτικού και εκφραστικού λεξιλογίου
v  Παιχνίδια ρόλων/συμβολικό παιχνίδι
Πρέπει να τονίσουμε πως η συμμετοχή του γονιού στη θεραπευτική παρέμβαση είναι σημαντικότατη μιας και έτσι επιτυγχάνεται η ορθότερη και ταχύτερη αποκατάσταση του τραυλισμού αφού γονιός είναι αυτός που θα ελέγχει, θα καταγράφει και θα «περιορίζει» της δυσκολίες του παιδιού όταν αυτές εμφανίζονται (Van Riper 1973, Bloodstein 2007).
Κλείνοντας, θα ήταν σημαντικό να ολοκληρώσουμε θεωρώντας πως σε καμία περίπτωση οι γονείς δεν πρέπει να πανικοβάλλονται μπροστά στην εικόνα ενός παιδιού που τραυλίζει (Yairi, E.; Ambrose, N. 1992). Αντίθετα, είναι σημαντικό να δείξουν σεβασμό στο παιδί και να το βοηθήσουν μέσω της υπομονής και της επιμονής τους να νιώθει ήρεμο και ασφαλές  μέσα στο ευρύτερο οικογενειακό αλλά και φιλικό περιβάλλον τους ( Messer, Stanley B. 1983).

Τζιάκου Ελένη –Λογοθεραπεύτρια

Bch of Science with Honours in Logopaedics

Queen Margaret University of Edinburgh

Κιν.6976855743

ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΓΡΙΠΗ (2014-2015)

Γράφει ο Παναγιώτης Σπυρίδης

Αναπλ. Καθηγητής Παιδιατρικής

Τρίτη, 30 Σεπτέμβριος 2014

Διαβάστηκε 921 φορές

Εκπνέει και ο Σεπτέμβρης και ακόμη δεν υπάρχει κάποια επίσημη ανακοίνωση για τον εμβολιασμό με εμβόλιο γρίπης, για την περίοδο 2014-2015.  Δεν κάνει εντύπωση το γεγονός, διότι πάντοτε υπήρχε μια καθυστέρηση στο θέμα αυτό.

Σήμερα, υπάρχει και η δικαιολογία. Μία εμπλοκή στη σύσταση της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών (αυτή τη στιγμή δεν υφίσταται τέτοια επιτροπή), δημιούργησε την καθυστέρηση.

Οι Έλληνες όμως πολύ λίγο ασχολούνται με τα του Υπουργείου Υγείας. Τους ενδιαφέρει να μάθουν ποιοι και πότε θα εμβολιασθούν, καθώς και να έχουν συγκεκριμένες οδηγίες.

Μερικά στοιχεία για τις τρεις προηγούμενες περιόδους, 2011-12, 2012-13 και 2013-14

Τα παρακάτω στοιχεία προέρχονται από το ΚΕΕΛΠΝΟ.

Η επίπτωση της γρίπης στην Ελλάδα ήταν σχεδόν όμοια για την πρώτη και την Τρίτη περίοδο από τις παραπάνω αναφερόμενες, ενώ στην δεύτερη ήταν αρκετά χαμηλότερα.

Μερικά στοιχεία από την περίοδο 2013-2014.

Εμφανίσθηκε ουσιαστικά στο τέλος του Δεκεμβρίου του 2013, κορυφώθηκε στο τέλος Ιανουαρίου 2014 και μειώθηκε σε επίπεδα επίπτωσης μη επιδημικής περιόδου, στα μέσα Απριλίου. Όμοια επιδημιολογικά στοιχεία παρουσιάστηκαν και κατά την περίοδο 2012-2013.

Σύμφωνα με τα παραπάνω και δεδομένου ότι η προστατευτική  ανοσοποίηση μετά τον εμβολιασμό εξαντλείται σε διάστημα 6 μηνών, ο εμβολιασμός στη χώρα μας πρέπει να αρχίζει στο πρώτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου και να ολοκληρώνεται έως το τέλος του ίδιου μήνα.

Σε ποσοστό 80% επεκράτησε το στέλεχος Η1Ν1, ενώ 20% περίπου ήταν το ποσοστό του Η3Ν2.

Σημειώθηκαν 338 σοβαρά κρούσματα γρίπης εκ των οποίων τα 330 νοσηλεύθηκαν σε ΜΕΘ.

Η ηλικία κυμάνθηκε από 0 – 88 ετών, με μέση ηλικία τα 57 έτη. Στις ηλικίες 0 – 9 ετών ήταν ένας ασθενής. Καταγράφηκαν 145 θάνατοι ηλικίας 2-88 ετών με μέση ηλικία τα 60 έτη. Μεταξύ αυτών και ο ασθενής ηλικίας 2 ετών που νοσηλεύθηκε σε ΜΕΘ, έπασχε από αιμοδυναμικά ασταθή συγγενή καρδιοπάθεια και δεν είχε εμβολιασθεί.

Από τα προαναφερθέντα 330 σοβαρά κρούσματα που νοσηλεύθηκαν σε ΜΕΘ, τα 255 (77.3), ανήκαν στις ομάδες αυξημένου κινδύνου και δεν είχαν εμβολιασθεί. Από τα 8 κρούσματα που κατέληξαν χωρίς να νοσηλευθούν σε ΜΕΘ, τα 5 (62.5), ανήκαν σε ομάδα υψηλού κινδύνου για τις οποίες υπήρχε σύσταση εμβολιασμού, αλλά δεν εμβολιάσθηκαν.

Από τα 330 συνολικά σοβαρά κρούσματα γρίπης που νοσηλεύθηκαν σε ΜΕΘ και τα 8 που δεν νοσηλεύθηκαν, μόνο τα 78 (22.7%), ήταν κατά τεκμήριο υγιή άτομα που δεν είχαν εμβολιασθεί, αλλά νόσησαν σοβαρά.  Συμπεραίνεται ότι σοβαρή γρίπη κατά την περίοδο 2013-2014 εμφάνισαν 2.6/100.000 πληθυσμού.

Οι θάνατοι συνολικά ήταν 145, που αντιστοιχεί σε 1.1/100.000 πληθυσμού. Μεταξύ αυτών και ένα ανεμβολίαστο παιδί με συγγενή καρδιοπάθεια.

Εάν, θεωρητικά, είχαν εμβολιασθεί τα άτομα υψηλού κινδύνου σύμφωνα με την υπάρχουσα σύσταση, τότε οι νοσηλευθέντες θα ήταν 0.6/100.000 και οι θάνατοι 0.26/100.000, πληθυσμού αντίστοιχα.

Το υψηλό ποσοστό ανεργίας, η αδυναμία τεκμηρίωσης κοινωνικής ασφάλισης,  η  απώλεια προϋπάρχουσας κοινωνικής ασφάλισης, η δυσκολία προσέγγισης ως εκ τούτου στις υπηρεσίες υγείας και ο μεγάλος αριθμός αστέγων, επιβαρύνουν ιδιαίτερα τα επιδημιολογικά στοιχεία. Παρά ταύτα τα στοιχεία δεν είναι άσχημα και θα λέγαμε ότι μια μεγαλύτερη προσπάθεια ενημέρωσης και συμμόρφωσης στις οδηγίες περί εμβολιασμού των ομάδων κινδύνου, θα οδηγούσε σε ακόμη μεγαλύτερη βελτίωσή τους.

ΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΘΟΥΝ

Σύμφωνα με το ΚΕΕΛΠΝΟ, οφείλουν να εμβολιασθούν άμεσα και πάντως όχι αργότερα από το τέλος του μηνός Οκτωβρίου, οι παρακάτω ομάδες:

1.Όλα τα άτομα ηλικίας μεγαλύτερης των 60 ετών

2.Οι εργαζόμενοι σε χώρους παροχής υπηρεσιών υγείας

3.Παιδιά μεγαλύτερα των 6 μηνών και ενήλικοι έως 60 ετών που παρουσιάζουν έναν ή περισσότερους από τους παρακάτω επιβαρυντικούς παράγοντες

• άσθμα ή άλλη χρόνια πνευμονοπάθεια
• καρδιακή νόσο με σημαντική αιμοδυναμική διαταραχή
• ανοσοκαταστολή  οποιασδήποτε αιτιολογίας
• μεταμόσχευση οργάνων
• αιμοσφαιρινοπάθειες
• Μεταβολικό νόσημα και σακχαρώδης διαβήτης
• χρόνια νεφροπάθεια
• νευρομυϊκά νοσήματα

4.Έγκυες γυναίκες β' και γ' τριμήνου κύησης, αρκεί να εμβολιασθούν με αδρανοποιημένο εμβόλιο

5.παιδιά που λαμβάνουν χρονίως ασπιρίνη

6.άτομα που φροντίζουν σε καθημερινή βάση παιδιά μικρότερα των 6 μηνών ή άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που πάσχουν από νόσημα αυξημένου κινδύνου, αν νοσήσουν από γρίπη.

7.άτομα που ζουν ομαδικά σε ειδικά σχολεία, στρατώνες, ιδρύματα. Οι τρόφιμοι και το προσωπικό φροντίδας.

8.Ιδιαίτερα παχύσαρκα άτομα(μια κατηγορία που δεν περιλαμβάνεται σε προηγούμενες συστάσεις)

9. Τέλος, όποιος για δικούς του λόγους, επιθυμεί να εμβολιασθεί.

Οδηγίες εμβολιασμού

1. Παιδιά μικρότερα των 3 ετών εμβολιάζονται με παιδικό εμβόλιο που αντιστοιχεί στο μισό του εμβολίου των ενηλίκων
2. Παιδιά από 6 μηνών - 8 ετών που εμβολιάζονται για πρώτη φορά πρέπει να λάβουν δύο δόσεις με μεσοδιάστημα 4 -6 εβδομάδων
3. Τα άνω των 8 ετών άτομα λαμβάνουν μία δόση του εμβολίου, ακόμη και αν εμβολιάζονται για πρώτη φορά
4. ΄Ατομα που ανήκουν στις υπόχρεες προς εμβολιασμό ομάδες, πρέπει να εμβολιασθούν ακόμη και αν την προηγούμενη χρονιά νόσησαν από ιό γρίπης
5. Αντενδείξη εμβολιασμού είναι οι αφυλακτική αντίδραση σε προηγούμενο εμβολιασμό για γρίπη ή άλλο εμβόλιο κοινού τρόπου παρασκευής.
6. Η ανοσοκαταστολή δεν αποτελεί αντένδειξη, αντίθετα αποτελεί, όπως αναφέρθηκε, ένδειξη για εμβολιασμό. Πρέπει μόνο να σημειωθεί, ότι σε κάποιες μορφές της, μπορεί η παραγωγή αντισωμάτων  να μην είναι επαρκής.
7. Για τις θηλάζουσες μητέρες, δεν υπάρχει αντένδειξη
8. Για άτομα που από αμέλεια δεν εμβολιάστηκαν ενώ ανήκαν στις υπόχρεες προς εμβολιασμό ομάδες, συνιστάται ο εμβολιασμός, ακόμη και στην περίοδο της μεγίστης έξαρσης της γρίπης.

Άλλες οδηγίες

Εκτός από τα μέτρα πρόληψης-επαφής με νοσούντα, το πλύσιμο των χεριών με αντισηπτικά διαλύματα, την αποφυγή συγχρωτισμού σε περιόδους έξαρσης της νόσου,  υπάρχουν για τη γρίπη σημαντικά φάρμακα τα οποία μόνο ο γιατρός σας μπορεί να τα χορηγήσει και δεν επιτρέπεται να απευθύνεσθε στα φαρμακεία και να ζητάτε φάρμακα «για το κρυολόγημα» ή να καταναλώνετε άσκοπα αντιβιοτικά. Με τον τρόπο αυτό μπορεί να σας δημιουργηθεί ένα ψευδές αίσθημα ασφάλειας και να καθυστερήσετε στη λήψη των αντιγριπικών φαρμάκων, που είναι αποτελεσματικά έως και την τρίτη ημέρα από την εμφάνιση των συμπτωμάτων. Η καθυστέρηση πέραν των 3 ημερών, πιθανόν να οδηγήσει τη θεραπεία σε αποτυχία.

Τέλος, για κάποιο λόγο η παραγωγή αντισωμάτων μετά  τον εμβολιασμό μπορεί να μην είναι επαρκής σε βαθμό που να μην είναι προστατευτική. Για το λόγο αυτό, αν αναπτύξετε συμπτωματολογία γρίπης, ενώ είστε εμβολιασμένοι, να συμβουλευθείτε το γιατρό σας.

Ebola (Έμπολα): Ο Iός της Φτώχειας?

Αρκετοί επιστήμονες και αναλυτές έχουν αποδώσει την εξάπλωση του ιού ebola στην πολιτική δυτικών κυβερνήσεων και αρκετών διεθνών οργανισμών. Και δεν αναφέρονται φυσικά στις απλουστευτικές θεωρίες συνωμοσίας, που υποστηρίζουν ότι οι ιοί κατασκευάζονται σε μυστικά εργαστήρια για τα συμφέροντα μεγάλων πολυεθνικών, αλλά στην νέο-αποικιακή πολιτική που εφαρμόζεται στις φτωχότερες περιοχές του πλανήτη.

Οι τρεις χώρες στις οποίες παρουσιάστηκαν τα περισσότερα κρούσματα, η Γουινέα, η Σιέρα Λεόνε και η Λιβερία, συγκαταλέγονται στα φτωχότερα κράτη του κόσμου, παρά το γεγονός ότι διαθέτουν πλούσια κοιτάσματα μεταλλευμάτων και διαμαντιών. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα έχουν γνωρίσει ορισμένους από τους χειρότερους εμφυλίους πολέμου της πρόσφατης ιστορίας – αρκετοί από τους οποίους ξέσπασαν με την εμπλοκή του State Department.

Ύστερα από δεκαετίες καταλήστευσης των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών από δυτικές πολυεθνικές και μετά την ισοπεδωτική επέλαση οργανισμών όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα τα συστήματα υγείας των συγκεκριμένων χωρών καταστράφηκαν σε τέτοιο βαθμό ώστε δεν είναι σε θέση να προσφέρουν ούτε τις βασικότερες υπηρεσίες στους πολίτες τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Σιέρα Λεόνε το δημόσιο σύστημα υγείας διαθέτει μόλις 200 γιατρούς για έξι εκατομμύρια κατοίκους και στη Λιβερία αντιστοιχούν 50 γιατροί για κάθε τέσσερα εκατομμύρια κατοίκους ενώ η κυβέρνηση δεν διέθετε επαρκές προσωπικό ούτε καν για να περισυλλέγει τα πτώματα των θυμάτων του ιού που παρέμεναν άταφα και μετατρέπονταν σε εστίες μετάδοσης.

Σε αυτή τη διάλυση οφείλεται και το γεγονός ότι ο ebola χαρακτηριστικά επιδημίας παρά το γεγονός ότι θεωρείται από τους επιστήμονες ως ένας από τους ιούς που είναι πολύ δύσκολο να μεταδοθούν από άνθρωπο σε άνθρωπο. «Θα καθόμουν χωρίς φόβο δίπλα σε ένα ασθενή στο μετρό αφού γνωρίζω ότι η μόνη περίπτωση να μολυνθώ είναι αν αυτός κάνει εμετό επάνω μου» έλεγε χαρακτηριστικά ο Peter Piot επικεφαλής της Βρετανικής υπηρεσίας υγιεινής και τροπικών νοσημάτων. Μιλώντας στο ανεξάρτητο δίκτυο Democracy Now, ο καθηγητής ιατρικής του Χάρβαρντ, Paul Farmer, εξηγούσε ότι η εξάπλωση του ιού με χαρακτηριστικά πανδημίας δεν είναι ένδειξη της ικανότητας μετάδοσης του ιού αλλά της αδυναμίας των τοπικών συστημάτων υγείας να αντεπεξέλθουν σε περιστατικά που θα μπορούσαν να απομονωθούν πολύ εύκολα σε χώρες της Ευρώπης ή τις ΗΠΑ.

Σε αντίθεση με τον ιό της γρίπης των πτηνών, που περιορίστηκε σε μια φιέστα των media, ο ebola αποτελεί πραγματική απειλή για εκατομμύρια ανθρώπους στην Αφρική. Μια απειλή που προέκυψε από την πολιτική συγκεκριμένων δυτικών κυβερνήσεων υπόσχεται τώρα να προσφέρει δισεκατομμύρια δολάρια στην παγκόσμια βιομηχανία φαρμάκων για να προστατεύσει όχι τα θύματα του ιού αλλά τις στρατιωτικές δυνάμεις που φροντίζουν να διαιωνίζουν αυτή την κατάσταση.

Κάτι τελευταίο:
Η φυσική δεξαμενή του φυσικού ξενιστή των ιών έμπολα δεν έχει ακόμη αναγνωριστεί, και έτσι ο τρόπος με τον οποίο ο ιός εμφανίστηκε πρωταρχικά  στον άνθρωπο είναι άγνωστος. Ωστόσο, οι ερευνητές πιστεύουν ότι ο πρώτος ασθενής μολύνθηκε μέσω επαφής με ένα μολυσμένο ζώο.

Όταν μια λοίμωξη συμβεί σε έναν άνθρωπο, ο ιός μπορεί να εξαπλωθεί σε άλλους ανθρώπους με διάφορους τρόπους. Ο ιός έμπολα μεταδίδεται μέσω της άμεσης επαφής (με πληγές στο δέρμα ή τους βλεννογόνους, για παράδειγμα, τα μάτια, τη μύτη ή το στόμα) με

• αίμα ή σωματικά υγρά (συμπεριλαμβανομένων, αλλά χωρίς να περιορίζονται στα ούρα, σάλιο, ιδρώτας, κόπρανα, εμετό, μητρικό γάλα, και σπέρμα) από ένα άτομο που είναι άρρωστο με Έμπολα
• αντικείμενα (όπως βελόνες και σύριγγες) που έχουν μολυνθεί με τον ιό
• μολυσμένα ζώα

• Ο ιός έμπολα δεν μεταδίδεται μέσω του αέρα ή του νερό, ή σε γενικές γραμμές, από την τροφή. Ωστόσο, στην Αφρική, ο ιός έμπολα μπορεί να μεταδοθεί ως αποτέλεσμα της διακίνησης θηραμάτων κρέατος (άγρια ζώα που θηρεύονται για τα τρόφιμα) και την επαφή με μολυσμένες νυχτερίδες. Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι τα κουνούπια ή άλλα έντομα μπορούν να μεταδώσουν τον ιό έμπολα. Μόνο θηλαστικά (π.χ., άνθρωποι, νυχτερίδες, μαϊμούδες και πίθηκοι) έχουν την ικανότητα να μολυνθούν και να εξαπλώσουν το ιό έμπολα.

Από ότι έχω καταλάβει ο ιός ebola και ο αιμορραγικός πυρετός που οφείλεται στον ιό (ΕHF), μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν μια αρκετά σπάνια ασθένεια που περιοριζόταν σε χώρες της κεντροδυτικής Αφρικής με μεγάλο μεν ποσοστό θνησιμότητας (γύρω στο 80%) αλλά με πολύ δύσκολη μετάδοση από άνθρωπο σε άνθρωπο. Παρόλα αυτά, στα διεθνή ΜΜΕ έχουν καταγραφεί περιστατικά που λογικά δεν θα έπρεπε να έχουν μολυνθεί από το ιό (από τις πληροφορίες βέβαια πάντα που δίνονται στην δημοσιότητα). Και θα κάνω την ερώτηση (η οποία δεν έιναι αποτέλεσμα θεωρίας συνωμοσίας) και προκαταβολικά δηλώνω ότι δεν ξέρω την απάντηση της: Άλλαξε τίποτα στον ιό ή οι πληροφορίες στα ΜΜΕ δεν είναι όσο αξιόπιστες θα έπρεπε?

Όσο για την αναβάθμιση του ebola και του ΕHF (που δεν υπήρχε ξεκάθαρα στο ICD9) από το ICD9 στο ICD10, ένα σύστημα καταγραφής ασθενειών που «αναβαθμίστηκε» πλήρως γύρω στο 1999 (αν δεν κάνω λάθος) και θα είναι υπεύθυνο για τις χρεώσεις υγείας από το 2015, βάση του CDC (Κέντρο Ελέγχου Ασθενειών) δεν είμαι σίγουρος για τη σημασία του, πέρα του ότι φαίνεται το CDC να προέβλεψε στα τέλη της δεκαετίας του '90 την επιδημία του συγκεκριμένου ιού.

(http://www.cdc.gov/vhf/ebola/index.html)

Βακτηριακή Μηνιγγίτιδα: Επιδημιολογία – Πρόληψη με εμβολιασμό

Γράφει ο Παναγιώτης Σπυρίδης

Αναπλ. Καθηγητής Παιδιατρικής

Διαβάστηκε 294 φορές

Βακτηριακή  Μηνιγγίτιδα: Επιδημιολογία – Πρόληψη

Με τον όρο Μηνιγγίτιδα ή όταν προσβάλλεται πλην των μηνίγγων και ο εγκέφαλος,  Μηνιγγοεγκεφαλίτιδα, εννοούμε την φλεγμονή των μηνίγγων που περιβάλλουν τον Εγκέφαλο και το Νωτιαίο Μυελό, με συμμετοχή ή μη και του εγκεφάλου, που προκαλείται από ποικιλία αιτίων μικροβιακών και μη.

Στο άρθρο αυτό θα ασχοληθούμε με τη βακτηριακή (πυώδη) μηνιγγίτιδα και όχι με τις ιογενείς (άσηπτες) μηνιγγοεγκεφαλίτιδες ή αυτές που είναι αποτέλεσμα διήθησης από καρκινικά κύτταρα ή  θεραπευτικής ακτινοβολίας.

Τα βακτηρίδια που προκαλούν μηνιγγίτιδα σε παιδιά, διαφέρουν σε κάποιο βαθμό από εκείνα που προκαλούν μηνιγγίτιδα σε ενηλίκους.

Στα παιδιά, τα συχνότερα αίτια είναι ο μηνιγγιτιδόκοκκος, ο πνευμονιόκοκκος, ο αιμόφιλος της ινφλουένζας τύπου Β και πολύ σπάνια ο Β-αιμολυτικός στρεπτόκοκκος  ομάδος –Α.

Με τα αίτια που προκαλούν μηνιγγίτιδα σε νεογνά, επίσης δεν θα ασχοληθούμε.

Η επιδημιολογία στα παιδιά έχει αλλάξει τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια, με την εφαρμογή των εμβολίων κατά του αιμοφίλου τύπου-Β (Hib) και του πνευμονιοκόκκου. Από τα παραπάνω αίτια το πρώτο ήταν το συχνότερο, ενώ το δεύτερο το πλέον επικίνδυνο.

Μετά την πολύ επιτυχή παρέμβαση του εμβολιασμού στην επίπτωση της πυώδους μηνιγγίτιδας από πνευμονιόκοκκο και αιμόφιλο, έμεινε κυρίαρχος κίνδυνος  ο μηνιγγιτιδόκοκκος, ο οποίος όμως  δεν είναι ένας, αλλά έχει πολλούς οροτύπους, όπου ο εμβολιασμός για μία οροομάδα, δεν εξασφαλίζει άμυνα έναντι κάποιου άλλου.

Η βιοτεχνολογία κατάφερε να παρασκευάσει εμβόλια για την οροομάδα C (Neisvac-C, Meningitec, Menjucate)  και τις οροομάδες A ,C W135, Y. (MENVEO)

Μετά από  τον εμβολιασμό, κυρίως για τον ορότυπο C, παρέμεινε ως απειλή ο Μηνιγγιτιδόκοκκος Β, για τον οποίο η παρασκευή ειδικού εμβολίου ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Όμως και γι’αυτόν την οροομάδα παρασκευάσθηκε πρόσφατα εμβόλια που εγκρίθηκε για εισαγωγή και κυκλοφόρησε και στη χώρα μας, όμως ακόμη δεν έλαβε θέση κάποιο θεσμικό όργανο.

Το εμβόλιο κυκλοφορεί με το όνομα  Bexsero από την φαρμακευτική εταιρεία Νovartis.

*Το εμβόλιο αυτό είναι μονήρες, δεν συνυπάρχει δηλαδή με άλλα σε κοινή συσκευασία,
*ανάλογα με την ηλικία του υποψηφίου  παιδιού για εμβολιασμό, απαιτούνται από δύο δόσεις, στα μεγαλύτερα παιδιά, έως τέσσερις δόσεις στα μικρά βρέφη,
*είναι αρκετά ακριβό, διότι στοιχίζει 115 EU η κάθε δόση και
*δυστυχώς αυτή τη στιγμή, για λόγους που δεν γνωρίζω, δεν υφίσταται Εθνική Επιτροπή Εμβολιασμών.    Η ύπαρξη της ανωτέρω επιτροπής είναι απαραίτητη,  για να δοθούν σαφείς οδηγίες για τον τρόπο εμβολιασμού της κάθε ηλικίας, να καθορισθεί  ο αριθμός των δόσεων ανά ηλικία, να εξετασθεί η πιθανή χορήγηση συγχρόνως  με άλλα εμβόλια που γίνονται στην αντίστοιχη ηλικία και τέλος και πολύ σημαντικό, να αποφασισθεί η οικονομική κάλυψη της δαπάνης από τα ταμεία Κοινωνικής Ασφάλισης, στο σύνολο ή με συμμετοχή του ασθενούς.

Η μικρή ιστορία του νέου εμβολίου Οροομάδας Β

Είναι κρίμα, γιατί δεν του έπρεπε μια τέτοια δυσφήμιση στα πρώτα του βήματα. Οι γονείς, ιδιαίτερα ορισμένοι από αυτούς, βρίσκονται σχεδόν σε πανικό και όχι άδικα.

Η  Εταιρεία, άκουσα ότι παρουσίασε το εμβόλιο από τηλεοράσεως. Αν πράγματι αυτό συνέβη, θεωρώ ότι ήταν  αντιδεοντολογικό ατόπημα, διότι δεν πρόκειται για ενημέρωση, αλλά για προβληματισμό του κοινού και γιατί όχι και για εκφοβισμό. Στις περιπτώσεις αυτές η ενημέρωση γίνεται από τους επίσημους, θεσμικούς φορείς της Υγείας  και όχι με τον τρόπο αυτό!

Εμείς, οι Παιδίατροι, έχουμε επίσης σε ένα βαθμό την ευθύνη μας διότι σπεύσαμε, όχι όλοι ευτυχώς, να διαλαλήσουμε το προϊόν πριν το εγκρίνει καν η Εθνική Επιτροπή Εμβολιασμών, λες και όποιος δεν εμβολίαζε τα παιδιά του άμεσα, θα είχε σοβαρές ευθύνες για το «ότι πιθανόν θα τους συνέβαινε»

Τέλος, στη συγχορδία αυτή της άκομψης προβολής πήρε μέρος και το Centers for Disease Control and Prevention, το γνωστό μας CDC των ΗΠΑ, με το επίσημο έντυπό του, το MMWR ( the Voice of CDC), όπου πρόσφατα δημοσίευσε περιγραφή περιπτώσεως (case report), ενός παρασκευαστή εργαστηρίου στη Πολιτεία της Φλόριδας, που έχασε τη ζωή του από μηνιγγιτιδοκοκκική σηψαιμία μετά από μόλυνση από οροομάδα Β  Μηνιγγιτιδικόκκου στο εργαστήριο. Στη δημοσίευση συμμετέχουν δέκα επιστήμονες γιατροί, λες και πέτυχαν μια σημαντική ανακάλυψη, υποψήφια για βραβείο  Νομπελ  Ιατρικής. Η επωδός βέβαια του άρθρου ήταν η σύσταση για εμβολιασμό για ορότυπο Β όλων των εργαζομένων σε εργαστήρια όπου εξετάζονται βιολογικά υγρά.

Κρίμα, για ένα εμβόλιο που από μόνο του σύμφωνα με την υπάρχουσα βιβλιογραφία, είναι αποτελεσματικό, ασφαλές και χρήσιμο και ως εκ τούτου δεν χρειαζόταν τέτοιου είδους μεθοδεύσεις για την προβολή του. Δεν μπορώ να αντιληφθώ ειλικρινά τέτοια σπουδή.

Επιδημιολογία της νόσου από μηνιγγιτιδόκοκκο Β. (Ελλάδα 1998-2011)

Για να μην θεωρείται ότι πρόκειται για κάποια φοβερή απειλή,  δανείστηκα τα επιδημιολογικά στοιχεία της μηνιγγίτιδας από μηνιγγιτιδόκοκκο που συγκέντρωσε το ΚΕΕΛΠΝΟ, σε χρονικό διάστημα 13 ετών, από το 1998 έως το 2011 και τα οποία παραθέτω.

Παρατηρείται στο διάστημα αυτό και κυρίως μετά το 2000, μία πτωτική τάση της νόσου από μηνιγγιτιδόκοκκο στο σύνολό της. Πιο συγκεκριμένα, η επίπτωση στο διάστημα αυτό μειώθηκε από 2.5 περιπτώσεις ανά 100.000 πληθυσμού ετησίως , σε 0.7 περιπτώσεις αντίστοιχα. Η πτώση αυτή κατά 3.5 φορές, οφείλεται στον εμβολιασμό των παιδιών για μηνιγγιτιδόκοκκο C.

Από τις υπάρχουσες περιπτώσεις ποσοστό περίπου 60% οφείλεται στην οροομάδα Β.

Η πλέον ευαίσθητη ηλικία είναι αυτή των 0-4 ετών, όπου η επίπτωση μηνιγγιτ\κής μηνιγγίτιδας είναι 9 περιπτώσεις/100.000 παιδιά  της παραπάνω ηλικίας. Η αντίστοιχη επίπτωση στην ηλικία 5-14 ετών είναι 3.5 περιπτ./100.000.

Η θνητότητα που καταγράφηκε μεταξύ των προσβληθέντων  ήταν 6%.

Για να γίνει καλύτερα αντιληπτός ο κίνδυνος, η μέση θνητότητα είναι 0.08 περιπτώσεις/100.000 γενικού πληθυσμού, κάτι λιγότερο δηλαδή από μία περίπτωση ανά ένα εκατομμύριο πληθυσμού.

Όλα αυτά τα στοιχεία, για να μην θεωρηθεί ότι πρόκειται για έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο  και για να ηρεμήσει ο πληθυσμός που είναι έτοιμος να εφορμήσει στα φαρμακεία, μήπως τυχόν και εξαντληθεί το εμβόλιο.

Αυτά τα λίγα για την επιδημιολογία από τα στοιχεία του ΚΕΕΛΠΝΟ.
Επί της ουσίας, για την ορθή χρήση του εμβολίου...

...και έως ότου το εμβόλιο ακολουθήσει τις νόμιμες διαδικασίες, που τις θεωρώ απαραίτητες, δανείστηκα κάποια στοιχεία και απόψεις από την ηλεκτρονική περιοδική έκδοση «ΛΟΙΜΩΞΗ», τεύχος 40, του φίλου μου λοιμωξιολόγου Γιάννη Καβαλιώτη.

Γράφει λοιπόν:
•    Η μηνιγγοκοκκική μηνιγίτιδα είναι σπάνια μεν, αλλά σοβαρή νόσος
•    Η κάλυψη του παιδικού πληθυσμού με εμβόλιο οροομάδος C είναι σημαντική σε έκταση και κατόπιν τούτου το νόσημα έχει μειωθεί ακόμη περισσότερο
•    Το 2014 κυκλοφόρησε εμβόλιο κατά της οροομάδος Β (Bexsero)
•    Το εμβόλιο αυτό παρασκευάσθηκε με νέα τεχνική και ουσιαστικά δεν καλύπτει μόνο την Β, αλλά και άλλες οροομάδες
•    Μελέτες δείχνουν ότι μειώνει τη φορεία στον πληθυσμό, αλλά και την μετάδοση από τους φορείς οροομάδας Β
•    Το σχήμα χορήγησης της C  το χαρακτηρίζει μία υπερβολή σε σχέση με τις περισσότερε χώρες, με αποτέλεσμα το τελικό εμβολιαστικό πρόγραμμα να επιβαρύνεται αρκετά, σε βαθμό που δεν χωράει η οροομάδα Β
•    Προτείνω λοιπόν, λέει ο Γ. Καβαλιώτης, να γίνεται μόνο μία δόση C μετά τον 12ο μήνα της ηλικίας και άλλη μία στα 10 - 12 χρ μ'ένα από τα υπάρχοντα τετραδύναμα, στα οποία περιέχεται η οροομάδα C. Σημείωση: Η πρόταση αυτή δεν είναι αυθαίρετη.
•    Με το παραπάνω πρόγραμμα  θα μειωθεί το γενικό κόστος εμβολιασμού, ενώ   θα δημιουργηθεί παράλληλα χώρος για την οροομάδα Β

*Προσωπικά συμφωνώ με την πρόταση του Γ.Καβαλιώτη ενώ εκφράζω την ευχή να ενσωματωθεί ο Β στο MENVEO, μια και η εταιρεία που παρασκευάζει και τα δύο είναι η ίδια, παρ’όλο που αντιλαμβάνομαι τις τεχνικές δυσκολίες. Έως τότε θα είχε τη δυνατότητα η Εθνική Επιτροπή Εμβολιασμών να προτείνει την συγχορήγηση του οροτύπου Β μηνιγγίτιδας με το εμβόλιο του πνευμονιοκόκκου με το οποίο έχουν κοινό χρονοδιάγραμμα.

Έως τότε, έως ότου, δηλαδή, περάσει το bexsero από τις διαδικασίες έγκρισης από τα θεσμικά όργανα και στη συνέχεια εγκριθεί η δωρεάν χορήγηση από τα κοινωνικά ταμεία ασφάλισης των παιδιών , δεν θα πρέπει να προτείνεται ακόμη και στους «έχοντες».  Ο λόγος είναι ότι επειδή πρόκειται για σπάνιο νόσημα, όπως αναφέρθηκε, δεν θα πρέπει να προκαλέσουμε το φιλότιμο και την ευαισθησία των Ελλήνων γονέων αρχίζοντας ένα άτυπο , ανοργάνωτο και κατά περίπτωση, πρόγραμμα εμβολιασμού.
Ο πανικός είναι ο χειρότερος σύμβουλος της λειτουργίας μιας κοινωνίας.

Για μια ακόμη φορά τονίζουμε ότι τα εμβόλια αποτελούν το σημαντικότερο επίτευγμα της Ιατρικής επιστήμης, διότι προσφέρουν ζωή και μάλιστα ζωή καλής ποιότητας.

Δεν πρέπει να δίνονται επιχειρήματα στους στρατευμένους εχθρούς των εμβολιασμών.

Πηγές:
ΚΕΕΛΠΝΟ
ΛΟΙΜΩΞΗ. Ιωάννης Καβαλιώτης

Πηγές από το Διαδίκτυο

www.keelpno.gr, http://www.loimoxi.blogspot.gr/

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ

Ελληνόπουλα. Πρώτη επαφή στα 14, χωρίς προφύλαξη

Η συζήτηση έλαβε χώρα στο κομμωτήριο, εκεί που γενικώς λέγονται τα ανομολόγητα. «Η κόρη μου βιάζεται να ξεκινήσει τη σεξουαλική της ζωή» έλεγε η γυναίκα στην κυρία που της πέρναγε τη βαφή. Δεν ήταν αναστατωμένη, πρέπει να το είχε παιδέψει καιρό στο μυαλό της. Η κόρη της είναι 14. «Ολες οι φίλες της, λέει, το έχουν κάνει». «Δεν λέτε καλά που σας μιλάει το παιδί;» απαντούσε η άλλη με τη σοφία του ανθρώπου που έχει δει και ακούσει πολλά.
Πράγματι, όπως λέει στην «Κ» γιατρός που διατηρεί μπλογκ με θέματα γυναικολογίας και αναπαραγωγής, είναι συχνό το φαινόμενο να επικοινωνούν μαζί της κορίτσια «επειδή δεν μπορούν να μιλήσουν στη μαμά τους». «Συνήθως καλούν αφού είχαν κάποια επαφή και βρίσκονται σε πανικό, δεν ξέρουν τι να κάνουν, αφού οι γονείς τους δεν ξέρουν ότι έχει ξεκινήσει η σεξουαλική τους ζωή, ενώ δεν έχουν δικό τους γιατρό να απευθυνθούν. Με τι χρήματα θα κλείσουν ραντεβού; Ετσι κάθονται μπροστά στον υπολογιστή τους και ψάχνουν μόνες τους τη λύση. Αγοράζουν κρέμα για τα κονδυλώματα, το χάπι της επόμενης μέρας κ.ο.κ. Γενικώς αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι τα παιδιά δεν παίρνουν καμία προφύλαξη στο σεξ».
Σήμερα, τα ποσοστά των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων στους Ελληνες εφήβους εμφανίζονται αυξημένα, αγγίζοντας τα διεθνή επίπεδα. Σε έρευνα του Ιατρείου Παιδικής και Εφηβικής Γυναικολογίας του νοσοκομείου «Αλεξάνδρα» σε 149 σεξουαλικώς ενεργά κορίτσια 13-19 ετών βρέθηκε ότι το 42% (62) ήταν θετικά σε κάποιο στέλεχος του ιού των ανθρώπινων θηλωμάτων (HPV). Μάλιστα 54 κορίτσια είχαν τουλάχιστον έναν τύπο υψηλού κινδύνου, ενώ 30 διαγνώστηκαν με πολλαπλά στελέχη του ιού. «Το πιθανότερο δηλαδή είναι ότι είχαν επαφή χωρίς προφύλαξη με παραπάνω από έναν συντρόφους» σημειώνει στην «Κ» η υπεύθυνη του Ιατρείου κ. Λίνα Μιχαλά. Κατά μέσο όρο, οι συμμετέχουσες στη συγκεκριμένη μελέτη είχαν ξεκινήσει τη σεξουαλική τους ζωή στα 15, ωστόσο καταγράφηκαν και περιπτώσεις πρώτης επαφής στα 13. Το 78% ανέφερε χρήση προφυλακτικού, αλλά μόνο το 42% έκανε σταθερή χρήση.
ΚΛΙΚ στην εικόνα
«Στο Ιατρείο έχουμε καταγράψει επίσης ποσοστά χλαμυδίων της τάξης του 5-6% σε εφήβους 15-19 ετών. Να σημειωθεί ότι στο τμήμα αυτό έρχονται παιδιά με τους γονείς τους, που σημαίνει ότι είναι περισσότερο “υποψιασμένα”, έχουν ενημερωθεί. Σίγουρα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα στην κοινότητα, όπου τα παιδιά ενημερώνονται για τα θέματα σεξουαλικής υγείας από το Ιντερνετ και από φίλους».
Σύμφωνα με ευρεία έρευνα που είχε πραγματοποιηθεί από τη Μονάδα Εφηβικής Υγείας της Β΄ Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών σε 1.538 μαθητές σχολείων της Αττικής, το 16% είχε κάνει σεξ με διείσδυση, με την αναλογία αγοριών-κοριτσιών στο τρία προς ένα. Ενα επιπλέον 20% των εφήβων είχε κάποια σεξουαλική εμπειρία εκτός της διεισδυτικής επαφής. Στην ίδια έρευνα βρέθηκε ότι η μέση ηλικία έναρξης της σεξουαλικής ζωής των μαθητών Γυμνασίου-Λυκείου είναι τα 14. Ωστόσο το 5,7% είχε την πρώτη εμπειρία στα 12 και το 10,2% στα 13.
Εννέα στους δέκα εφήβους δηλώνουν καλά ενημερωμένοι σε σχέση με το σεξ και τους κινδύνους του καθώς και ότι χρησιμοποιούν προφυλακτικό. Ωστόσο μόνο το 32% κάνει σωστή χρήση, δηλαδή σε κάθε επαφή και καθ’ όλη τη διάρκεια της επαφής. Το 8,2% των σεξουαλικά ενεργών παιδιών δεν χρησιμοποίησαν κάποιου είδους προφύλαξη, ενώ ένα 8,2% των κοριτσιών έχει πάρει το χάπι της επόμενης ημέρας.
Χάπι της επόμενης ημέρας
Τα παραπάνω συμβαδίζουν με τα στοιχεία σχετικά με τις πωλήσεις του χαπιού της επόμενης μέρας στην Ελλάδα. Πέρυσι πωλήθηκαν περισσότερες από 1,5 εκατ. συσκευασίες του δισκίου. Στον γενικό πληθυσμό υπολογίζεται ότι το 27% των Ελληνίδων έχει καταφύγει έστω και μία φορά σε αυτή τη λύση. «Και εάν οι ώριμες γυναίκες ίσως αντιλαμβάνονται ότι δεν πρόκειται για μέθοδο αντισύλληψης και ότι δεν προστατεύονται από τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, δεν συμβαίνει το ίδιο με τα κορίτσια. Τα έχουν περάσει για καραμέλες», αναφέρουν οι ειδικοί.
http://www.kathimerini.gr/787611/article/epikairothta/ellada/prwth-epafh-sta-14-xwris-profyla3h

Θεραπευτική Κολύμβηση και Άσκηση στο Νερό σε άτομα με Αυτισμό

2014-04-07 20:09     Η φυσική δραστηριότητα λαμβάνει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση ενός υγιούς προφίλ του πληθυσμού (US Department of Health and Human Services, 1996), όμως σύμφωνα με τον Pan (2006; 2008) τα άτομα με αυτισμό είναι λιγότερο δραστήρια κινητικά σε συγκριτικά με τον τυπικό πληθυσμό. Έτσι, κρίνεται απαραίτητη η δημιουργία ποικιλίας θεραπευτικών παρεμβάσεων (Pan, 2010; Prupas, Harvey & Benjamin, 2006) για την προώθηση των κοινωνικών δεξιοτήτων (Levinson,  2003; Maurice, Green & Fox, 2001; McConnell, 2002), της κινητικής ανάπτυξης και του ενεργού τρόπου ζωής, μέσω της συμμετοχής σε προγράμματα φυσικής δραστηριότητας, σε παιχνίδια  (Smith, 2001) και σε αθλήματα (Yanardag, Akmanoglu & Yilmaz, 2013).
    Οι παρεμβάσεις που πραγματοποιούνται σε υδάτινο περιβάλλον αποτελούν μια ολιστική θεραπευτική προσέγγιση και σύμφωνα με τον Kanner (1943) τα άτομα με αυτισμό δείχνουν να προτιμούν τις δραστηριότητες στο νερό σε σύγκριση με άλλες κινητικές δραστηριότητες. Έχει αναφερθεί ότι έχουν καλύτερες επιδόσεις σε ασκήσεις και παιχνίδια που πραγματοποιούνται μέσα στο νερό πάρα έξω από αυτό  (Killian, Joyce-Petrovich, Menna &  Arena, 1984). 
     Η άσκηση στο νερό αποτελεί μία κατάλληλη μέθοδο πρώιμης παρέμβασης (Bachrach, Mosley, Swindle & Wood, 1978) που βοηθά στην προώθηση του κινητικού, κοινωνικού και  συναισθηματικού τομέα (Huettig & Darden-Melton, 2004) και στη βελτίωση δύναμης, αντοχής, συντονισμού, εύρους κίνησης, σωματογνωσίας, προσανατολισμού (Broach & Dattilo, 1996), αυτοαντίληψης, λεκτικής επικοινωνίας (Best &Jones, 1972; Hamilton, 1972). Επίσης, σύμφωνα με τον Hulls (2006) αναφορές θεραπευτών υποστηρίζουν ότι η άσκηση στο νερό βοηθά στη βελτίωση της συγκέντρωσης προσοχής, της βλεμματικής επαφής, στο άγγιγμα, και στην ισορροπία. Επομένως, τα προγράμματα θεραπευτικής παρέμβασης μέσα στο νερό έχουν σημαντικά θεραπευτικά αλλά και κοινωνικά οφέλη (Pan, 2011).
     Το ενδιαφέρον των ατόμων με αυτισμό για τις κινητικές δραστηριότητες μέσα στο νερό, έχει οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι η άσκηση στο νερό θα μπορούσε να αποτελεί σημαντικό κομμάτι του εκπαιδευτικού προγράμματος, καθώς είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικό για τους συμμετέχοντες και παράλληλα συμβάλει στη βελτίωση της κινητικής τους ανάπτυξης (Mosher, 1975; Wing, 1976).

Καπασούρη Κατερίνα

Καθ. Προσαρμοσμένης Φυσικής Αγωγής

MSc Πρόληψη-Παρέμβαση-Αποκατάσταση

                                                                   Κινητό: 694 5309514    

                                                               mail: kkapasouri@yahoo.gr

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Bachrach, A. W., Mosley, A. R., Swindle, F. L. & Wood, M. W. (1978). Developmental Therapy for Young Children with Autistic Characteristics. Baltimore, MD: University Park Press.
Best, J. F., & Jones, J. G. (1974). Movement therapy in the treatment of autistic children. Australian Occupational Therapy Journal, 21(4), 72-86.
Broach, E. & Dattilo, J. (1996). Aquatic therapy: A viable therapeutic recreation intervention. Therapeutic Recreation Journal, 30(3), 213-229.
Huettig, C. & Darden-Melton, B. (2004). Acquisition of Aquatic Skills by Children with Autism. Palaestra, 20, 20-27.
Hulls, D., Walker, L. & Powell, J. (2006). Clinicians’ Perceptions of the Benefits of Aquatic Therapy for Young Children with Autism: A Preliminary Study.  Physical & Occupational Therapy in Pediatrics, 26(1/2).
Jones, J. G., & Best, J. F. (1975). Movement therapy in the treatment of autistic children: Part II Intellectual changes. Australian Occupational Therapy Journal, 22(1), 15- 29.
Kanner, L. (1943). Autistic disturbances of effective contact. Nervous child, 2, 217.
Killian, J. K., Joyce-Petrovich, R. A., Menna, L. & Arena S. (1984). Measuring water orientation and beginner swim skills of autistic individuals. Adapted Physical Activity Quarterly, 1, 287–295.
Pan, C. Y.  (2011). The efficacy of an aquatic program on physical fitness and aquatic skills in children with and without autism spectrum disorders. Research in Autism Spectrum Disorders, 5, 657–665.
Pan, C. Y., (2010). Effects of water exercise swimming program on aquatic skills and social behaviors in children with autism spectrum disorders. Autism: International Journal of Research and Practice, 14, 9–28.
Pan, C. Y. (2008). Objectively measured physical activity between children with autism spectrum disorders and children without disabilities during inclusive recess settings in Taiwan. Journal of Autism and Developmental Disorders, 38, 1292–1301.
Pan, C. Y., & Frey, G. C. (2006). Physical activity patterns in youth with autism spectrum disorders. Journal of Autism and Developmental Disorders, 36(5), 597–606.
Prupas, A., Harvey, W.J., & Benjamin, J. (2006). Early intervention aquatics: A program for children with autism and their families. Journal of Physical Education, Recreation and Dance, 77, 46–51.
Smith, M.J. (2001). Teaching play skills to children with autistic spectrum disorder. New York: DRL Books.
US Department of Health and Human Services. (1996). Physical Activity and Health:A Report of the Surgeon General. Atlanta, GA: US Department of Health and Human Service.
Yanardag, M.,  Akmanoglu, N. & Yilmaz, I. (2013). The effectiveness of video prompting on teaching aquatic play skills for children with autism. Disability & Rehabilitation, 35 (1), 47-56.

Διαβάστε περισσότερα: http://laiou.webnode.gr/news/%ce%b8%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%80%ce%b5%cf%85%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%ba%ce%bf%ce%bb%cf%8d%ce%bc%ce%b2%ce%b7%cf%83%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%ac%cf%83%ce%ba%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%bd%ce%b5%cf%81%cf%8c-%cf%83%ce%b5-/#.U0LiJfmiEN0.facebook

ΑΙΦΝΙΔΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Συμβαίνει συχνότερα κατά τη διάρκεια σωματικής άσκησης/ άθλησης σε παιδιά που δεν έχουν ελεγχθεί προαθλητικά.
Γονείς-Παιδίατροι-Γυμναστές-Δάσκαλοι: ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!!!!!!!!!!!!
ΣΤΕΛΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ
ΠΑΙΔΟΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟΣ
Κάθε χρόνο ένας όχι ευκαταφρόνητος αριθμός παιδιών πεθαίνουν στη χώρα μας κυρίως κατά τη διάρκεια της άθλησης.
Στις μέρες μας, με τη γενικότερη έμφαση, που πολύ σωστά, έχει δοθεί στον αθλητισμό, αλλά και με την αλλαγή στάσης ως προς τον προαθλητικό έλεγχο, η ανασκόπηση του όλου θέματος και η διερεύνηση των αιτίων ίσως είναι επίκαιρη περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Η γυμναστική και ο αθλητισμός είναι υγεία, όμως υπάρχουν κάποια σημεία που πρέπει να προσεχτούν ιδιαίτερα για να αποφευχθούν οι κίνδυνοι.
ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ
Ο αιφνίδιος θάνατος στην παιδική ηλικία δεν είναι ιδιαίτερα συχνός. Παρ’ όλα ταύτα 10% των θανάτων μετά την ηλικία του ενός έτους είναι αιφνίδιοι. Οι μισοί από αυτούς οφείλονται σε προηγουμένως γνωστά αίτια, κυρίως καρδιοπάθειες. Επίσης ένας σημαντικός αριθμός κατατάσσεται σε θανάτους άγνωστης αιτιολογίας λόγω απουσίας ευρημάτων στη νεκροψία. Αν όμως λάβει κανείς υπ’ όψη ότι η αρρυθμία δεν αφήνει νεκροτομικά σημάδια, ενώ αποτελεί μια από τις αιτίες, γίνεται αντιληπτό ότι η καρδιολογική αιτιολογία αυξάνεται κατακόρυφα σαν πιθανότητα.
ΑΙΤΙΑ
Επειδή τα καρδιολογικά προβλήματα αποτελούν την κυριότερη και συχνότερη αιτία αιφνίδιου θανάτου στα παιδιά, στο άρθρο αυτό θα δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στο φάσμα των παθήσεων που μπορούν να αποτελέσουν προκλητικό αίτιο.
Υπάρχουν πέντε βασικές κατηγορίες παιδιών που μπορεί να πεθάνουν αιφνίδια από καρδιολογικά αίτια :
1- Αυτά που έχουν καρδιολογικά προβλήματα που δεν έχουν διαγνωστεί.
2- Τα παιδιά με μη χειρουργημένη συγγενή καρδιοπάθεια .
3- Τα παιδιά με χειρουργημένη συγγενή καρδιοπάθεια.
4- Οι μυοκαρδιοπάθειες.
5- Οι αρρυθμίες.
1- Παιδιά με αδιάγνωστο καρδιολογικό πρόβλημα:
Η κατηγορία αυτή, με τις απόψεις της σύγχρονης Παιδιατρικής (σημασία στην πρόληψη), τους υποχρεωτικούς προληπτικούς-προαθλητικούς ελέγχους όλων των παιδιών αλλά και την απαίτηση βεβαίωσης από παιδοκαρδιολόγο, πολλών αθλητικών σωματίων και συλλόγων, όλο και μειώνεται.
Είναι αλήθεια ότι στα τελευταία χρόνια με την ευαισθητοποίηση των παιδιάτρων στον έλεγχο των φυσημάτων, έστω και αυτών που φαίνονται αθώα, αλλά και με τον έλεγχο κάθε αθλητή ή μελλοντικού πρωταθλητή, τα πράγματα έχουν σαφώς βελτιωθεί. Η υπευθυνότητα των γυμναστών - προπονητών παίζει επίσης πρωτεύοντα ρόλο. Τέλος, ακόμα και οι ίδιοι οι γονείς, σε σημαντικό ποσοστό πλέον, έχουν αποκτήσει την πεποίθηση του απαραίτητου ελέγχου από ειδικό, πριν πιέσουν το παιδί τους για αθλήματα και επιδόσεις. Φυσικά η εκτέλεση των εξετάσεων από ειδικούς θεωρείται “εκ των ουκ άνευ”.
Οι κυριότερες παθήσεις που ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία είναι οι μυοκαρδιοπάθειες και οι πρωτοπαθείς αρρυθμίες, που επειδή συνήθως δεν παρουσιάζουν κλινικά ευρήματα, αποτελούν παγίδα για τους παιδίατρους. Άλλη συχνή αιτία είναι η στένωση στον χώρο εξόδου της αριστερής κοιλίας (βαλβιδική, υπο - υπερβαλβιδική στένωσης της αορτής, σύνδρομο Williams) που σε ορισμένα περιστατικά μπορεί να διαφύγει. Τέλος, οι ανωμαλίες των στεφανιαίων είναι μεν σπάνιες αλλά πολύ επικίνδυνες (Ν. Kawasaki), όμως η διάγνωσή τους είναι δύσκολη και συχνά αποτελούν νεκροτομικό εύρημα.
2-Παιδιά με μη χειρουργημένη συγγενή καρδιοπάθεια:
Η πιθανότητα θανάτου σε παιδί με γνωστή συγγενή καρδιοπάθεια, που παρακολουθείται τακτικά από παιδοκαρδιολόγο, είναι μικρή. Παρ’ όλα ταύτα υπάρχει ένας αριθμός παιδιών που πεθαίνουν, είτε γιατί δεν ακολουθούν πιστά τις οδηγίες του γιατρού, κυρίως σε ό,τι αφορά στην κόπωση, άθληση κ.λπ.., είτε γιατί παραμελούν την παρακολούθηση τους.
3-Παιδιά με χειρουργημένη συγγενή καρδιοπάθεια:
Σήμερα που η συντριπτική πλειονότητα των συγγενών καρδιοπαθειών μπορεί να αντιμετωπισθεί επεμβατικά ή χειρουργικά, ο αριθμός των παιδιών της κατηγορίας αυτής ολοένα και αυξάνεται. Είναι φυσικά ευνόητο ότι όσο πιο σύμπλοκη η πάθηση και όσο πιο μικρή η ηλικία του ασθενούς, κατά την επέμβαση τόσο περισσότερα τα προβλήματα. Η κυριότερη αιτία αιφνίδιου θανάτου στα χειρουργημένα παιδιά, που αποτελούν σήμερα και την ομάδα υψηλότερου κινδύνου, είναι οι μετεγχειρητικές αρρυθμίες.
4- Μυοκαρδιοπάθειες:
Μεταξύ των διαφόρων μορφών μυοκαρδιοπάθειας στο θέμα του αιφνίδιου θανάτου κυρίαρχο ρόλο έχει η υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια. Στην παιδική ηλικία το ποσοστό του θανάτου δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο, αυξάνεται όμως με την πάροδο του χρόνου. Η εμφάνιση συγκοπτικού επεισοδίου, οι κοιλιακές αρρυθμίες καθώς και η μεγάλου βαθμού υπερτροφία της αριστερής κοιλίας αποτελούν παράγοντες αυξημένου κινδύνου. Τα παιδιά συνήθως είναι ασυμπτωματικά ενώ ο μεγάλος κίνδυνος παρουσιάζεται στη διάρκεια άθλησης, γυμναστικής ή ιδιαίτερης κόπωσης.
Τέλος η μυοκαρδίτιδα από την οποία μπορεί να προσβληθεί ένα παιδί με προηγουμένως υγιή καρδιά μπορεί επίσης να αποτελέσει αιτία αιφνίδιου θανάτου, κυρίως με την εμφάνιση αρρυθμιών, οι οποίες θα πρέπει να παρακολουθούνται προσεκτικά και τακτικά, με τοποθέτηση 24ώρου ηλεκτροκαρδιογραφήματος (Holter), παρακολούθηση με monitor κ.λπ.
.
5-Αρρυθμίες:
Από τις πρωτοπαθείς αρρυθμίες, οι συχνότερες στην παιδική ηλικία είναι αυτές που οφείλονται στο σύνδρομο Wolff - Parkinson - White (WPW). Παρ’ όλη όμως την αυξημένη συχνότητα, ο αιφνίδιος θάνατος συμβαίνει σπάνια και οφείλεται κυρίως σε κοιλιακή μαρμαρυγή. Σε περιστατικά που δεν παρουσιάζονται συμπτώματα, το σύνδρομο μπορεί να παραμείνει αδιάγνωστο για πολλά χρόνια. Πολύ συχνά αναγνωρίζεται σε ασυμπτωματικά παιδιά κατά τη διάρκεια τυχαίας εξέτασης για έκδοση πιστοποιητικών ή με την ευκαιρία κάποιου φυσήματος.
Το σύνδρομο του μακρού QT είναι μια άλλη πρωτοπαθής πολλές φορές συγγενής (39%) οντότητα που τα τελευταία χρόνια έκανε ιδιαίτερη αίσθηση στον παιδιατρικό κόσμο. Σε κάθε περίπτωση πριν τεθεί η διάγνωση, θα πρέπει να αποκλείονται
άλλα πιθανά αίτια για την επιμήκυνση του διαστήματος QT όπως τα μεταβολικά και τα φάρμακα (επίκτητο σύνδρομο μακρού QT). Ο θάνατος μπορεί να προκύψει αιφνίδια λόγω κοιλιακής ταχυκαρδίας.
Μια άλλη συχνή σχετικά αιτία που μπορεί να προκαλέσει αιφνίδιο θάνατο στην παιδική ηλικία είναι ο πλήρης κολποκοιλιακός αποκλεισμός. Παρ’ όλο που σήμερα συνήθως η διάγνωση τίθεται στο μαιευτήριο (συχνή αιτία ο ερυθηματώδης λύκος της μητέρας), υπάρχουν και περιστατικά που διαφεύγουν και αναγνωρίζονται λίγο ή πολύ αργότερα. Ο κίνδυνος σχετίζεται κυρίως με την καρδιακή συχνότητα.
Λιποθυμικά (συγκοπτικά) επεισόδια:
Τα επεισόδια απώλειας συνείδησης με τις διάφορες μορφές, διάρκεια και ιδιαιτερότητες τους, αποτελούν συχνά πρόβλημα στην καθημερινή παιδιατρική πράξη.
Σε κάθε περιστατικό που δεν υπάρχει καμιά αιτιολογία, που συμβαίνει αιφνίδια, κυρίως κατά ή μετά από κόπωση ή υπάρχει αίσθημα παλμών, ο πλήρης έλεγχος επιβάλλεται. Το ίδιο ισχύει και για κάθε παιδί που στο οικογενειακό του περιβάλλον υπάρχει ιστορικό αιφνίδιου θανάτου ή ακούγεται κάποιο φύσημα, άσχετα εάν αυτό μοιάζει με λειτουργικό ή όχι. Σε όλα αυτά τα περιστατικά είναι ευνόητο ότι ο πλήρης παιδονευρολογικός έλεγχος για αποκλεισμό επιληψίας ή άλλου προβλήματος, είναι απαραίτητος. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να τεθεί η πλήρης διάγνωση ή τουλάχιστον κατά το εφικτό ο αποκλεισμός παθολογικής κατάστασης και να εφαρμοστεί η αντιμετώπιση που χρειάζεται.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Αποτελεί ακράδαντη πεποίθηση μου ότι, κάθε παιδί που ανήκει σε μια από τις επικίνδυνες κατηγορίες θα πρέπει να παρακολουθείται τακτικά και με πολλή προσοχή από παιδοκαρδιολόγο. Όμως επειδή όπως φάνηκε, αρκετά από τα περιστατικά που ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου μπορεί να μην παρουσιάζουν συμπτώματα ή κλινικά ευρήματα, ή και να υπάρχει ένα φαινομενικά αθώο φύσημα ή μια απλή λιποθυμία, θα πρέπει και σε αυτά να λαμβάνονται τα απαραίτητα μέτρα. Τέτοια είναι ο πλήρης έλεγχος όλων των παιδιών που θα ασχοληθούν με τον αθλητισμό, ανταγωνιστικά αθλήματα ή έστω έντονη γυμναστική, μια και τα όρια δεν είναι πολλές φορές απόλυτα καθορισμένα. Ο προληπτικός έλεγχος όλων ανεξαιρέτως των παιδιών, με μεγάλες πληθυσμιακές μελέτες, έχει πολύ πρόσφατα ξεκινήσει, γι’ αυτό και ακόμα δεν υπάρχουν σαφή συμπεράσματα. Όπως κι αν έχουν όμως τα πράγματα, σε κάθε περίπτωση που υπάρχει κάτι ύποπτοστην κλινική εξέταση, οικογενειακό ιστορικό ή κάτι άλλο που παρατηρεί ο παιδίατρος, ο έλεγχος δεν θεωρείται υπερβολή, τουναντίον εξασφαλίζει την αποφυγή έστω και των ελάχιστων κινδύνων για τα παιδιά μας αλλά και για τον παιδίατρο.

Παιδιατρικά Ιατρεία Γεωργίου Τσόλα

ΔΕΠΥ: ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ο όρος "διαταραχή ελλειμματικής προσοχής / υπερκινητικότητα" (ΔΕΠ-Υ) αναφέρεται σε παιδιά και ενήλικες, που αντιμετωπίζουν σοβαρές   δυσκολίες σε σημαντικούς τομείς της ζωής τους, όπως στις διαπροσωπικές σχέσεις, στο σχολείο, στην εργασία και στην οικογένεια, εξαιτίας υπερβολικής κινητικής δραστηριότητας και προβλημάτων στον έλεγχο της προσοχής και των παρορμήσεων. Τα παιδιά με ΔΕΠΥ δυσκολεύονται να ανταποκριθούν σε καταστάσεις στις οποίες τα περισσότεροι από τους συνομηλίκους τα καταφέρνουν πολύ εύκολα. Διαφέρουν από τα περισσότερα παιδιά του ίδιου αναπτυξιακού επιπέδου ως προς την ικανότητα:

1) να εστιάσουν την προσοχή τους

2) να ελέγξουν τις παρορμήσεις τους και σε μερικές περιπτώσεις

3) να ελέγξουν την κινητικότητά τους

Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ΔΕΠ – Υ : α. με κύριο χαρακτηριστικό την έλλειψη προσοχής β. με κύριο χαρακτηριστικό την υπερκινητικότητα και παρορμητικότητα ή γ. σε συνδυασμό των παραπάνω.

Είναι μια αρκετά συχνή αναπτυξιακή διαταραχή: σύμφωνα με το εγχειρίδιο DSM-IV ανέρχεται σε ποσοστό 3–5% στα παιδιά, με επικράτηση και εδώ των αγοριων, δηλαδή σε μια τάξη 30 παιδιών, τουλάχιστον 1 παιδί παρουσιάζει ΔΕΠΥ.

Πρόκειται για χρόνια διαταραχή, καθώς 30% ~ 70% των παιδιών με ΔΕΠΥ συνεχίζουν να παρουσιάζουν δυσκολίες και ως ενήλικες.

Η αιτιολογία της διαταραχής παραμένει άγωνστη, αλλά οι μέχρι τώρα έρευνες επικεντρώνονται σε ντοπαμινεργικές και νοραδρενεργικές οδούς στον εγκέφαλο, κάτι που επιβεβαιώνεται και από τη σύγχρονη φαρμακευτική θεραπεία της ΔΕΠΥ. Παρ' όλα αυτά, δεν αμφισβητεί κανείς τον πιθανό ρόλο γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων, όπως προωρότητα, έκθεση σε τοξικές ουσίες (αλκοόλ, κάπνισμα, μόλυβδος) ή λοιμώξεις (πχ εγκεφαλίτιδα), οι οποίοι παίζουν μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη ενός παιδιοού με ΔΕΠΥ, καθώς και στην ανταπόκρισή του στη θεραπέια, είτε αυτή είναι ψυχολογική-θεραπέια συμπεριφοράς, είτε φαρμακευτική.

Τα συμπτώματα εμφανίζονται νωρίς στη ζωή του παιδιού, αλλά η διάγνωση δεν μπορεί να γίνει με ακρίβεια και εγκυρότητα πριν τα 6-7 χρόνια. Η διάγνωση γίνεται από τον ειδικό, οι γονείς όμως και οι δάσκαλοι θα πρέπει να ανησυχήσουν και να ζητλησουν αναπτυξιολογική εκτίμηση, όταν το παιδί τους εμφανίζει συστηματικά  κάποια από τα παρακάτω συμπτώματα.

• έχει δυσκολία προσοχής σε λεπτομέρειες και κάνει λάθη απροσεξίας
• δυσκολεύεται να διατηρήσει την προσοχή του
• δείχνει σαν να μην ακούει
• δυσκολεύεται να παρακολουθήσει οδηγίες
• δυσκολεύεται στην οργάνωση χώρου και χρόνου
• αποφεύγει ή δεν του αρέσει οτιδήποτε απαιτεί παρατεταμένη πνευματική προσπάθεια
• χάνει πράγματα
• διασπάται η προσοχή του εύκολα
• ξεχνάει καθημερινά πράγματα
• παίζει με τα χέρια, κουνάει τα πόδια, κουνιέται στο κάθισμα
• δυσκολεύεται να μείνει καθιστό
• τρέχει ή σκαρφαλώνειόλη την  ώρα
• δυσκολεύεται να αφοσιωθεί ήσυχα σε μια δραστηριότητα
• φλυαρεί υπερβολικά
• απαντά χωρίς να περιμένει να ολοκληρωθεί η ερώτηση
• δυσκολεύεται να περιμένει τη σειρά του και γενικότερα να περιμένει
• διακόπτει τους άλλους όταν μιλάνε, ενοχλεί με την παρουσία του.

Συχνά η ΔΕΠΥ συνυπάρχει με έλλες διαταραχές, όπως: διαταραχές αυτιστικού φάσματος, χρόνιες αγχώδεις διαταραχές, μείζονα κατάθλιψη, μαθησιακές δυσκολίες, εναντιωτική/προκλητική διαταραχή, σοβαρή διαταραχή διαγωγής, αντικοινωνική και παραπτωματική συμπεριφορά.

Εξάλλου, τα παιδιά με ΔΕΠΥ απογοητεύουν δασκάλους, γονείς και συμμαθητές. Απορρίπτονται, αγνοούνται και προκαλούν μεγάλη πίεση σ’ αυτούς με τους οποίους αλληλεπιδρούν. Συχνά βιώνουν απόρριψη, συναισθηματικά προβλήματα, χαμηλή αυτοεκτίμηση, απόσυρση, που μπορεί να οδηγήσουν σε διαταραχές διαγωγής.

Η αξιολόγηση του Παιδιού με ΔΕΠΥ περιλαμβάνει τη χρήση των αναπτυξιακών και ψυχολογικών τεστ για  αναγνώριση των συγκεκριμένων δυσκολιών αλλά και των δυνατών σημείων του παιδιού, καθώς και άλλων μαθησιακών δυσκολιών και βιολογικών, ψυχολογικών, κοινωνικών και πολιτισμικών παραγόντων, που συχνά συνπάρχουν,αλληλεπιδρούν και προκαλούν προβλήματα στο παιδί.

Συγκεκριμένα, απαιτείται:

1. Συνέντευξη  με το παιδί, τους γονείς, τους δασκάλους και αν είναι δυνατόν τα αδέλφια, ακόμη και συμμαθητές.

2. Ερωτηματολόγια αξιολόγησης της συμπεριφοράς προς γονείς και δασκάλους.

3. Ψυχομετρικές δοκιμασίες.

4. Αξιολόγηση λόγου και μαθησιακών δεξιοτήτων.

5. Νευρολογική εξέταση.

6. Άλλες ιατρικές εξετάσεις (για την αξιολόγηση της γενικής υγείας του παιδιού).

Η αποτελεσματική αξιολόγηση στηρίζεται στη δημιουργία και διατήρηση στενής σχέσης συνεργασίας μεταξύ γονέων και δασκάλων. Έτσι θα μπορέσουν να δοθούν κατευθυντήριες γραμμές και οδηγίες για να μην διαταραχθεί η σχολική επιτυχία και συμπεριφορά και κυρίως να προασπιστεί η ποιότητα ζωής του παιδιού και της οικογένειας.

Πηγές από το Διαδίκτυο

http://www.gkoltsiou.gr/el/article_groups/10/articles/47-zdb

Η Αμφισβήτηση της Αποτελεσματικότητας και της Ασφάλειας των Εμβολίων

Γράφει ο Παναγιώτης Σπυρίδης

Αναπλ. Καθηγητής Παιδιατρικής

Πέμπτη, 20 Μάρτιος 2014

Η ενεργητική ανοσοποίηση  αποτελεί  μία από τις μεγαλύτερες, αν όχι τη μεγαλύτερη πρόοδο της ιατρικής επιστήμης.

Δισεκατομμύρια ανθρώπινες ζωές έχουν σωθεί, όταν μετά την εφαρμογή του  εμβολίου της ευλογιάς το 1805 και της φυματίωσης το 1918, άρχισε στη δεκαετία του 1940, η ραγδαία παραγωγή εμβολίων, που συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό μέχρι σήμερα. Παράλληλα υπάρχει μια συνεχής παρακολούθηση και ποιοτική αναβάθμιση των εμβολίων με τη χρήση της νεότερης τεχνολογίας, ώστε να γίνονται όλο και περισσότερο ασφαλή και συγχρόνως αποτελεσματικότερα.

Η ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ

ΕΥΛΟΓΙΑ Το 1840, μετά την επιτυχία του εμβολίου της ευλογιάς το οποίο είχε αρχίσει να εφαρμόζεται από το 1805, ήρθε η πρώτη αμφισβήτηση που ξεκίνησε από γιατρούς που έβλεπαν τις λιγοστές εγκεφαλίτιδες από το εμβόλιο και δεν ελάμβαναν υπ’όψιν τους τις εκατόμβες των θυμάτων από την ευλογιά, πριν από την χρήση του εμβολίου.

ΙΛΑΡΑ: Το 1998, ένας Άγγλος «γιατρός» γαστρεντερολόγος, "irregular physician.." όπως τον χαρακτήρισαν, ο Wakefield. A, δημοσίευσε στο πολύ έγκυρο επιστημονικό περιοδικό Lancet μια κατά φαντασία μελέτη, όπου αναφέρει ότι 12 παιδιά με αυτισμό είχαν εμβολιασθεί με εμβόλιο MMR, (το 94% των παιδιών στην Αγγλία εκείνη την εποχή είχε εμβολιασθεί με MMR) και για να στηρίξει την υπόθεσή του κατασκεύασε ένα παραμύθι, ότι, δήθεν, με το εμβόλιο αλλάζει η συμπεριφορά του εντέρου και απορροφώνται παθολογικές πρωτεϊνες, οι οποίες δια μέσου της κυκλοφορίας μεταφέρονται στον εγκέφαλο, όπου δρουν βλαπτικά και δημιουργούν αυτισμό. Ο μηχανισμός πρόκλησης του αυτισμού ήταν γέννημα της νοσηρής φαντασίας του, χωρίς καμία επιστημονική απόδειξη. Δύο μεγάλες μελέτες από τους Ray Petal  και τον Smeath L το 1998 και το 2004, αντίστοιχα έδειξαν ότι δεν έχει καμία σχέση ο αυτισμός με το MMR, όμως  τα «παπαγαλάκια» συνέχισαν να αναπαραγάγουν την είδηση, έως και σήμερα!

Ο εμβολιασμός έπεσε για τα επόμενα δύο χρόνια στο 72%, χάθηκαν ανθρώπινες ζωές, παιδιά έμειναν ανάπηρα από εγκεφαλίτιδα, η μελέτη αποσύρθηκε ως αναληθής, το δίπλωμα του «συναδέλφου» αφαιρέθηκε, οι συνεργάτες του στην εργασία ζήτησαν συγγνώμη από τους γονείς των παιδιών και από το περιοδικό, αλλά το κακό είχε γίνει.

ΚΟΚΚΥΤΗΣ: Πάλι γιατρός, πάλι από την Αγγλία, συσχετίζει εγκεφαλίτιδες και γενικότερα βλάβες του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος με το ολοκυτταρικό εμβόλιο του κοκκύτη. Πράγματι υπήρξαν επεισόδια σπασμών, κυρίως, μετά από εμβολιασμό. Η συγκέντρωση των περιστατικών και η ανάλυση έδειξε ότι το μεγάλο ποσοστό των παιδιών αυτών ανήκε στις κατηγορίες των παιδιών που ήταν στις αντενδείξεις εμβολιασμού με κοκκύτη. Ήταν παιδιά με πυρετικούς σπασμούς, νευρολογική συνδρομή σε εξέλιξη, επιληψία, κληρονομικά (γονιδιακά) νευρολογικά νοσήματα κ.ά.

Το 1996 αντικαταστάθηκε το ολοκυτταρικό εμβόλιο με ακυτταρικό, που δεν είχε αυτούς τους κινδύνους και τότε το νέο εμβόλιο άρχισε να πλαγιοκοπείται από τους «στρατευμένους» αρνητές των εμβολιασμών με τη δικαιολογία ότι δεν είναι τόσο αποτελεσματικό όσο το ολοκυτταρικό και ούτε η ανοσία που προκαλεί δεν διαρκεί το ίδιο. Αυτό και μόνο δείχνει τη διάθεσή τους που δεν είναι ειλικρινής, μια και προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι ξαφνικά οι αρνητές άρχισαν να γίνονται υπέρμαχοι της αποτελεσματικότητας. Αν κανείς ανοίξει τη σελίδα www.mercola.com, θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για ένα σύνολο ιδεών που χρήζουν ψυχιατρικής ανάλυσης, για να μην πω εισαγγελικής παρέμβασης.

Πάλι ο Αγγλικός παιδικός πληθυσμός πλήρωσε την άρνηση για εμβολιασμό και η ιστορία επαναλήφθηκε όπως ακριβώς και με την Ιλαρά.

HPV:Επίθεση από την έναρξη της εφαρμογής του.
Μερικά «συνθήματα»
*Οδηγεί τα κορίτσια σε πρόωρη σεξουαλική απελευθέρωση (λες και αυτό περίμεναν ή δεν υπάρχουν άλλα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα)
*Πρόκειται για οικονομική εκμετάλλευση εκ μέρους των εταιρειών  που παράγουν τα εμβόλια
*Όλοι οι Μαιευτήρες- Γυναικολόγοι, δεν συμφωνούν
*Είναι αδοκίμαστο, όταν ήδη είχαν ξεπεράσει οι δόσεις τα 50 εκατομ

*Ένας αιφνίδιος θάνατος από ανακοπή σε έφηβη στην Αγγλία δύο ώρες μετά τον εμβολιασμό, έκανε και συνεχίζει να κάνει το γύρο του κόσμου. Συνεχίζει, ενώ νεκροτομικά αποδείχθηκε ότι το κορίτσι είχε ένα όγκο στο μεσοθωράκιο και ήδη είχε αρχίσει να παρουσιάζει κλινικές εκδηλώσεις και λιποθυμικά επεισόδια πριν τον εμβολιασμό, που δεν αξιολογήθηκαν.

Αναφέρουν και άλλοι σποραδικά περιστατικά ανακοπών, καθώς και θρομβοεμβολικά επεισόδια , που απέδωσαν στον HPV, όμως αυτό δεν αποδείχθηκε από επιδημιολογικές μελέτες. Η συχνότητα των διαταραχών του ρυθμού και τα θρομβοεμβολικά επεισόδια δεν αυξήθηκαν σε κορίτσια 12-14 ετών μετά την έναρξη του εμβολιασμού.
ΤΕΤΡΑΔΥΝΑΜΟ ΜΗΝΙΓΓΙΤΙΔΟΚΟΚΚΟΥ: Πιθανή συσχέτιση με σύνδρομο Guillain – Barre, κάτι που σε case-control μελέτη δεν αποδείχθηκε, όμως έπρεπε να δεχθεί και αυτό τα πυρά της αμφισβήτησης.

ΓΡΙΠΗΣ Η1ΝΙ (2009-2010): Αυτό ήταν που έβγαλε τη σκόνη πάνω από τις συσσωρευμένες αντιρρήσεις. Τότε έμαθαν όλοι τη thimerosal ως συντηρητικό, τα άλατα αργιλίου ως ανοσοενισχυτικό, την απουσία κλινικών δοκιμών, την ταχεία μαζική παραγωγή , τις χαλαρές παραλύσεις κ.ά. Κάποια   από αυτά ήταν σωστά, όμως διογκώθηκαν σκόπιμα και τα εμβόλια δέχθηκαν ολομέτωπη επίθεση.

Ethylmercury  ουδέποτε υπήρξε στα εμβόλια MMR, VARICELLA, POLIO, PNEYMOCOCCAL, ενώ από το HIB, HEP.B και DTAP, όπου υπήρχε σε ελάχιστα ποσά, μικρότερα των 0,25 μικρογραμ., αφαιρέθηκε τελείως.

Γεγονός είναι ότι η Διεθνής κοινότητα είναι υποχρεωμένη να τρέχει πίσω από τους συκοφάντες για να αποδεικνύει ότι δεν έχουν δίκαιο, αντί να αποδεικνύουν αυτοί με μελέτες την αλήθεια αυτών που διαδίδουν.

ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ
Αυτισμός
Αυξήθηκε η συχνότητα εμφάνισης αυτιστικών διαταραχών από το 1980 και μετά, με αποτέλεσμα σήμερα 1/90 παιδιά ηλικίας 9 ετών να εμφανίζει κάποιο αυτιστικό στοιχείο και όπως αποδείχθηκε από πολύ καλά σχεδιασμένες μελέτες (1999 και 2004 case control μελέτες με περίπου 6.500 παιδιά), αυτό οφείλεται στους δύο παρακάτω λόγους:

1. Από το 1980 έχει αλλάξει πολλές φορές ο ορισμός του αυτιστικού συνδρόμου, όπου περιελήφθησαν ακόμη και  πολύ ήπιες μαθησιακές διαταραχές (ήπιο ΔΕΠΥ) και κατά συνέπεια αυξήθηκε πολύ η επίπτωση της διευρυσμένης συνδρομής. Παρατηρείται δε στην αρχική αυτή φάση των αλλαγών υπερδιάγνωση του συνδρόμου.

2. Ο μεγάλος αριθμός ιατρών Αναπτυξιολόγων, Παιδονευρολόγων, Παιδοψυχιάτρων και Παιδοψυχολόγων, που κινούνται επαγγελματικά γύρω από το σύνδρομο.

Thimerosal (αιθυλικό παράγωγο του Υδραργύρου)

Η τοξική δράση της ουσίας που υπερβαίνει έως και 50 φορές την ποσότητα που περιείχαν τα εμβόλια, ακόμη και της γρίπης, προκαλεί βλάβες στα περιφερικά νεύρα, τους νεφρούς, τους πνεύμονες και το δέρμα. Οι εκδηλώσεις από τα περιφερικά νεύρα είναι, αιμωδίες, ακροδυνία, περιφερική νευρίτιδα και αισθητικές διαταραχές, όχι όμως συμπεριφορικές διαταραχές από το ΚΝΣ, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και ο αυτισμός. Αυτός είναι ο λόγος που ακόμη σήμερα το ΚΕΕΛΠΝΟ  συλλέγει πληροφορίες  ανά μήνα για τυχόν χαλαρές παραλύσεις , από τα νοσηλευτικά ιδρύματα.

Επιβάρυνση του ανοσοποιητικού συστήματος

Προ του 1980, τα μικρότερα των 2 ετών παιδιά, ελάμβαναν με τα εμβόλια περίπου 3.000 αντιγόνα , ενώ σήμερα λιγότερα από 300.

Σε 1047 παιδιά που εκτέθηκαν μέχρι την ηλικία των 2 ετών σε περισσότερα από 10.000 αντιγόνα, δεν παρατηρήθηκαν νευρομυϊκές διαταραχές, αυτιστική συμπεριφορά, διαταραχές ομιλίας, βάδισης, μάθησης, καθώς και ευαισθησία στις λοιμώξεις.

Το ανοσοποιητικό σύστημα των παιδιών μπορεί να επεξεργασθεί περισσότερα από 100 αντιγόνα ταυτόχρονα, για το λόγο αυτό με ήπιες λοιμώξεις και χαμηλό πυρετό, δεν πρέπει να καθυστερεί ο εμβολιασμός.

Τα πολλαπλά εμβόλια σε κοινή συσκευασία αποδίδουν το ίδιο καλά.

Τέλος, εμβολιασμένα και μη εμβολιασμένα παιδιά, αντιδρούν  εξ ίσου καλά  σε λοιμογόνους παράγοντες που δεν περιέχονται στα αντιγόνα του εμβολίου.

Η ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟ ΤΟΠΙΟ ΤΩΝ ΛΟΙΜΩΞΕΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΕΜΒΟΛΙΩΝ

Στις επόμενες διαφάνειες απεικονίζεται η μεταβολή των λοιμωδών νοσημάτων που αντιμετωπίζονται με εμβολιασμό. Η κάθετη μπλε ρήγα αντιστοιχεί στο έτος εφαρμογής του εμβολίου. Τα στοιχεία προέρχονται από τις ΗΠΑ.

Και σήμερα αντί να θριαμβολογούμε  για τα αποτελέσματα των εμβολιασμών και την εξαφάνιση σχεδόν, των σημαντικότερων λοιμωδών νοσημάτων, υπάρχουν κατά καιρούς φωνές διαμαρτυρίας σε βάρος των εμβολίων και δυστυχώς αυτές οι φωνές ξεκινούν πάντοτε από γιατρούς και πυροδοτούν αντιδράσεις.

Παρά ταύτα εμείς θα επιμείνουμε και παρακάτω παραθέτουμε κάποιες πληροφορίες που σκοπό έχουν να δείξουν πως θα ήταν σήμερα ο κόσμος από πλευράς λοιμωδών νοσημάτων, αν δεν υπήρχαν τα εμβόλια, διότι τα εμβόλια έφεραν την αλλαγή.
Τα στοιχεία αυτά είναι για να ανακαλέσουν μνήμες οι παλαιοί και να μάθουν οι νεώτεροι.
Τι θα συμβεί αν θεωρητικά όλοι οι γονείς αποφασίσουν να μην προχωρήσουν σε εμβολιασμό των παιδιών τους.
Τα στοιχεία που ακολουθούν προέρχονται από τον ΠΟΥ.

Το περίεργο είναι ότι, αντί οι υπονομευτές να αποδείξουν την ακρίβεια των απόψεών τους με τεκμηριωμένες μελέτες, «τρέχει» πίσω τους η Διεθνής Επιστημονική Kοινότητα για να αποδείξει ότι οι απόψεις αυτές δεν στηρίζονται επιστημονικά και ότι είναι σκόπιμα αναληθείς. Το σημαντικότερο δε είναι ότι οι φωνές αυτές βρίσκουν «ευήκοα ώτα» στο ευρύ κοινό.  Ευτυχώς όμως  η απήχηση είναι προς το παρόν περιορισμένη.

Επισημαίνεται, ότι τόσο οι γιατροί που διαδίδουν ανακρίβειες σε βάρος των εμβολίων, όσο και οι γονείς που τις αποδέχονται και τις αναπαράγουν, είναι ηλικίας μικρότερης των 50 ετών. Ανήκουν δηλαδή στη γενιά των γιατρών και των γονέων που δεν έζησαν επιδημίες λοιμωδών νοσημάτων. Έτσι δεν μπόρεσαν και δεν θα μπορέσουν να αντιληφθούν τι προσέφεραν τα εμβόλια στην ανθρωπότητα και πιθανόν να θεωρούν ότι τα νοσήματα αυτά και οι θάνατοι  εξαφανίστηκαν «μαγικά», από κάποια αόρατη δύναμη.

Η ελλιπής σοβαρή ενημέρωση του κοινού,  η κινδυνολογία που κεντρίζει μυαλά ευαίσθητα και ευάλωτα.
Η χαμηλής ευθύνης κοινωνική δικτύωση με το διαδίκτυο, οι εικόνες στο διαδίκτυο παιδιών με τετραπληγία και νοητική στέρηση που οι γονείς με προσωπική επιλογή απέδωσαν σε κάποιο εμβόλιο.

Οι δημοσιογραφικές αναφορές στα θέματα αυτά όπου συνήθως είναι διάχυτη η άγνοια. Στις αναφορές αυτές υπεισέρχεται και ο παράγοντας χρόνος (TV), χώρος (τύπος). Είναι υποχρεωμένοι να γράψουν δύο φανταχτερές προτάσεις που να εντυπωσιάσουν, για να πουλήσουν φύλλα ή να δείξουν  υπό την μορφή διαφημιστικών spots κάποιες εικόνες, προκειμένου να αυξήσουν  την ακροαματικότητα.

Η ευκολία που ο κάθε αδαής και ανεύθυνος μιλάει για θέματα υγείας κάνοντας χρήση της αναγνωρισιμότητάς του (το είπε και ο τάδε δημοσιογράφος, τραγουδιστής, ηθοποιός, ποδοσφαιριστής και πάει λέγοντας). Είναι οι ίδιοι που λύνουν όλα τα προβλήματα της Κοινωνίας, πολιτικά, οικονομικά, εξωτερικής πολιτικής, παιδείας κ.ο.κ., με την ίδια ανεύθυνη άνεση.

Όλοι οι παραπάνω και αυτά που εκστομίζουν ή γράφουν, κεντρίζουν τις συναισθηματικές χορδές κάποιων  συνανθρώπων μας που είναι φτιαγμένοι από τέτοιο γενετικό υλικό, ώστε να θέλουν να είναι πάντοτε και σε οποιοδήποτε θέμα στην αντίπερα όχθη. Από τη μία πλευρά δηλαδή το 99% του πληθυσμού και από την άλλη το 1% να λοιδορεί τους απέναντι, τους πολλούς δηλαδή, που δεν ξέρουν και ως εκ τούτου, δεν επιτρέπεται να έχουν άποψη. Αυτό το κοινωνικό φαινόμενο που το συναντούμε  σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας, δεν αντέχει ούτε στην πιο καλοπροαίρετη λογική και κριτική.

Όμως υπάρχουν – κινούνται μεταξύ μας αυτοί οι άνθρωποι που από τη φύση τους είναι δύσπιστοι, καχύποπτοι, φοβικοί και ευάλωτοι σε κάθε κίνδυνο ακόμα και θεωρητικό.

Οι περισσότερες μελέτες του φαινομένου της άρνησης ή της αντίστασης ή της επιλεκτικής επιλογής εμβολιασμών, έχoυν γίνει στις ΗΠΑ όπου το φαινόμενο έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις.

Η αμφισβήτηση και οι φήμες που ακολούθησαν  το εμβόλιο της γρίπης των χοίρων Η1Ν1 την περίοδο 2009 – 2010, δημιούργησαν συνθήκες κατάλληλες για ολομέτωπη επίθεση στα εμβόλια. Περισσότερο έντονη, αλλά και μαχητική είναι η αντίδραση που προέρχεται από κλειστές κοινότητες ομαδικής διαβίωσης, θρησκευτικού ή φιλοσοφικού χαρακτήρα. Οι κοινότητες αυτές είναι «αποδεκτές» από την Αμερικάνικη κοινωνία, μια και ο νόμος δεν απαγορεύει την παρουσία τους και αποδέχεται ακόμη και την άρνηση τήρησης βασικών  κανόνων υγείας.

Η ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΤΥΠΩΣΗ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ Ή ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Στις ΗΠΑ υπάρχουν διαφοροποιήσεις μεταξύ των Πολιτειών. Η άρνηση κυμαίνεται μεταξύ 2.5%-6%, ενώ η θέση για μερικό εμβολιασμό ή η αντίσταση και η αναποφασιστικότητα φθάνει και το 13%.

Στην Ευρώπη τα ποσοστά της άρνησης είναι χαμηλότερα, περίπου 0.8-1.2%, ενώ στη χώρα μας το ποσοστό άρνησης είναι σύμφωνα με μελέτη της Ελένης Μαλτέζου  περίπου 0.65%.

Έχει δειχθεί ότι στην Ευρώπη η άρνηση για φιλοσοφικούς λόγους, είναι συχνότερη από ότι στις ΗΠΑ.

Μελέτες έχουν δείξει ότι οι λόγοι που προβάλλονται από τους αρνητές του εμβολιασμού είναι:

1. Εξαιρέσεις για Ιατρικούς λόγους
2. Θρησκευτικής φύσεως απαγορεύσεις
3. Φιλοσοφικού – συναισθηματικού και ηθικού χαρακτήρα εξαιρέσεις.

Στις 20 από 50 πολιτείες των ΗΠΑ γίνονται δεκτοί  μαθητές για εγγραφή με όλες τις παραπάνω εξαιρέσεις και σ’αυτές τις πολιτείες οι επιδημίες Ιλαράς, Κοκκύτη και θανατηφόρα κρούσματα από Αιμόφιλο τύπου Β και Πνευμονιόκοκκο, είναι συχνά φαινόμενα.

Εξετάζεται από το CDC να αντιμετωπισθεί το θέμα νομικά και να υπάρχουν μόνο οι εξαιρέσεις για ιατρικούς λόγους. Η λογική του νόμου θα στηρίζεται στην προστασία παιδιών που ένεκα της μικρής ηλικίας δεν έχουν ακόμη εμβολιασθεί, παιδιών ή ενηλίκων που βρίσκονται σε ανοσοκαταστολή και παιδιών που για άλλους ιατρικούς λόγους δεν εμβολιάστηκαν. Όλες οι παραπάνω κατηγορίες συνανθρώπων μας κινδυνεύουν να νοσήσουν από διασπορά λοιμώξεων από ανεμβολίαστα παιδιά. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το φαινόμενο της άρνησης για λόγους μη ιατρικούς, περικλείει σε κάποιο βαθμό και κοινωνική αναλγησία

Δημογραφικά: τα εντελώς ανεμβολίαστα παιδιά ανήκουν στο μεγαλύτερο ποσοστό σε μητέρες παντρεμένες, ηλικίας 35-40 ετών, με ανώτερη μόρφωση, κοινωνικό  επίπεδο άνω του μέσου και με οικονομικό επίπεδο καλό.

Τα ατελώς ή μερικώς εμβολιασμένα παιδιά, ανήκουν συχνά σε ανύπαντρες μητέρες, μητέρες περιορισμένης  μόρφωσης και χαμηλού κοινωνικού και οικονομικού επιπέδου.

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ

• Θερμοί υποστηρικτές (33%)
• Είμαστε μαζί με τους πολλούς για ασφάλεια (26%)
• Είμαστε θετικοί, αλλά όχι βέβαιοι για την ασφάλεια τους (25%)
• Λίγο πιστεύουν ότι τα εμβόλια είναι αναγκαία και ασφαλή (13%)
• Λίγο πιστεύουν ότι χρειάζονται και ισχυρά πιστεύουν ότι δεν είναι ασφαλή (3%)

Οι λόγοι που προβάλλονται για την άρνηση

• τα εμβόλια δεν είναι προστατευτικά

• έχουν ιατρικούς λόγους να τα αποφεύγουν

• αντιεξουσιαστική στάση

• Πιστεύουν ότι τα λοιμώδη νοσήματα δεν είναι επικίνδυνα (τι έπαθε η γιαγιά μου που πέρασε Ιλαρά, κοκκύτη και ανεμοβλογιά;  Η περίπτωση της γιαγιάς είναι όλη η Παγκόσμια στατιστική!)

• Προτιμούν τη νόσο στα παιδιά για να έχουν φυσική ανοσία.

• Αυξάνει ο κίνδυνος για αυτοάνοσα νοσήματα

• Επιβάρυνση του ανοσοποιητικού συστήματος

• Υψηλό το κόστος

• πιστεύουν ότι το δικό τους παιδί δεν κινδυνεύει από νόσο.

Σε ότι αφορά τον επιλεκτικό εμβολιασμό προτιμούν να εμβολιασθούν με τα εμβόλια που άμεσα κινδυνεύουν (Hemoph.Type B, Pneumoniococcous) και όχι αυτά που δεν έχουν άμεσο κίνδυνο. Πρόκειται για τη φιλοσοφία: «Γιατί να εμβολιασθώ όταν ακούω ότι το νόσημα δεν υπάρχει»; Η απάντηση: «Δεν υπάρχει το νόσημα, όμως το μικρόβιο ή ο ιός που το προκαλεί καιροφυλακτεί και ψάχνει να βρει άτομο που δεν έχει εμβολιασθεί, για να πολλαπλασιασθεί»

Τα εμβόλια που κυρίως αποφεύγουν οι γονείς

• Εμβόλιο Ιλαράς. Δικαιολογία: αυτιστική συνδρομή που οφείλεται στην παρουσία thimerosal και όχι μόνο.
• HPV. Δικαιολογία: Σεξουαλική απελευθέρωση και ασυδοσία των θηλέων εφήβων, εκμετάλλευση από τις φαρμακευτικές εταιρείες, ένας αιφνίδιος θάνατος σε έφηβη στη Μ.Βρετανία δύο ώρες μετά το εμβόλιο. Ενώ η νεκροψία έδειξε ευμεγέθη όγκο του μεσοθωρακίου, το γεγονός διαδόθηκε με τα ΜΜΕ και συνεχίζεται η δυσφήμηση.
• Μηνιγγιτιδόκοκκος: Σύνδεση του τετραδύναμου με πολυριζονευρίτιδα (Guillain Barre) που ποτέ δεν αποδείχθηκε, διότι το σύνδρομο G.B εμφανίζεται με συχνότητα 1-2 περιπτώσεις /10⁵ πληθυσμού το χρόνο και η σχέση αυτή  δεν μεταβλήθηκε με τη χρήση του Menactra ή του Menveo.
• Influenza. Δικαιολογία: ασαφής σύνδεση με Guillain – Barre, παρουσία Τhimerosal(συντήρηση), παρουσία αλάτων αργιλίου(ανοσοενίσχυση), όχι πλήρης έλεγχος της ασφάλειας της ετήσιας παραγωγής και τέλος, χορηγείται για μία ήπια νόσο για τη οποία υπάρχουν και φάρμακα.
• Κοκκύτη: είχε συνδεθεί το ολοκυτταρικό με εγκεφαλίτιδα στην Μ. Βρετανία. Ο Βρετανικός λαός πλήρωσε με ανθρώπινες ζωές αυτή την άρνηση. Όταν το εμβόλιο αντικαταστάθηκε από ακυτταρικό, τότε οι αντιδράσεις άρχισαν να αναφέρονται στην μικρότερη χρονική διάρκεια προστασίας, καθώς  και στην μικρότερη αντιγονική ισχύ. Το παραπάνω παράδειγμα αποδεικνύει ότι αυτοί που αντιδρούν, δεν θα πάψουν να αντιδρούν ότι στοιχεία και να παρουσιάσει ο επιστημονικός κόσμος.

Προσέγγιση από το γιατρό των γονέων που εκφράζουν άρνηση

• Διατήρησε την ψυχραιμία σου, δείξε ότι και άλλοι έχουν τις ίδιες αντιρρήσεις και μην δείχνεις δυσαρέσκεια λεκτικά ή με μορφασμούς.
• Προσπάθησε να αναπτύξεις ευθεία, ανοιχτή και ελεύθερη αλλά κατευθυνόμενη προς την αντίρρηση συζήτηση, χωρίς κινδυνολογίες.
• Μην αναφέρεις ποτέ υπερβολικές απόψεις και κυρίως μην αναφέρεις στατιστικά στοιχεία για τα οποία δεν είσαι βέβαιος
• Μην τους αναγκάζεις να αμυνθούν
• Να κατευθύνεις τους γονείς ώστε να ενημερωθούν από επίσημες ιστοσελίδες, όπως αυτές που παρατίθενται στο τέλος του κειμένου, ώστε οι γονείς να μην ενημερώνονται από Blogs και το Facebook.
• Διατήρησε την επαφή με εμμονή στη σωστή ενημέρωση.

Ταξινόμηση των γονέων σύμφωνα με τη στάση τους απέναντι στα εμβόλια

1. Απληροφόρητοι αλλά εκπαιδεύσιμοι
2. Ατελώς ή λάθος πληροφορημένοι, αλλά επανορθώσιμοι
3. Κατατοπισμένοι, μορφωμένοι, με ανοιχτό μυαλό.
4. Ικανοποιημένοι από την άρνησή τους που την έχουν εμπεδώσει και δεν μετακινούνται από αυτή. Συνήθως δεν καταθέτουν επιχειρήματα, απλά λένε, όχι.
5. Φανατικοί και «στρατευμένοι» κατά του εμβολίου.

Εκπαίδευση

• Στοχευμένη στις αντιρρήσεις των γονέων, με σιγουριά, αυτοπεποίθηση και ηρεμία.

• Τίποτα δεν είναι απόλυτο στη ζωή, όμως η ζυγαριά γέρνει προς την πλευρά των εμβολιασμών, χωρίς αμφιβολία.

• Κατάρριψη των λανθασμένων πληροφοριών και παρερμηνειών

• Επί μέρους κεφάλαια προς συζήτηση. Αυτισμός, χαλαρές παραλύσεις, επιβάρυνση του ανοσοποιητικού, τα μικρόβια υπάρχουν, τα ανεμβολίαστα από επιλογή παιδιά είναι τα ευάλωτα που θα νοσήσουν και θα μεταδώσουν το νόσημα σε εκείνα που δεν ευθύνονται για τον μη εμβολιασμό τους.
• Τα λοιμώδη νοσήματα τείνουν να εξαφανισθούν με τους εμβολιασμούς, όμως τα βακτηρίδια και οι ιοί υπάρχουν στη φύση έτοιμα να επαναδραστηριοποιηθούν.
• Καταπολέμηση του επιλεκτικού εμβολιασμού.
• Αν όλα αποτύχουν τότε δείξε ότι η πλάστιγγα γέρνει εντυπωσιακά υπέρ των εμβολίων και το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου βρίσκεται δίπλα στα εμβόλια

Στην Ελλαδα

Το φαινόμενο σύμφωνα με πολυκεντρική μελέτη του ΚΕΕΛΠΝΟ και συμμετοχή όλων των διαμερισμάτων της χώρας είναι περιορισμένο, όμως παρουσιάζει δυναμική αύξησης.

Οι Παιδίατροι

Είναι  προτιμότερο και προλάβουμε το φαινόμενο της άρνησης  παρά να την αντιμετωπίσουμε όταν εμφανισθεί.

Να προγραμματίζουμε το σχήμα εμβολιασμών στην πρώτη επαφή με το παιδί  (χρονοδιάγραμμα εμβολιασμών) στο βιβλιάριο Υγείας του και να αρχίζουμε τον εμβολιασμό από το δεύτερο μήνα. Να αποφεύγουμε οποιαδήποτε συζήτηση ακόμη και για τις ήπιες τοπικές ενοχλήσεις από τα εμβόλια και αν προκληθούμε, να προηγούνται και να τονίζονται τα θετικά στοιχεία των εμβολιασμών.

Το χρονοδιάγραμμα να περιλαμβάνει όλα τα εμβόλια που έχουν αποφασισθεί από την εθνική επιτροπή εμβολιασμών.

Το κράτος

• Να θέσει ως προαπαιτούμενους τους εμβολιασμούς για εγγραφή από το νηπιαγωγείο και να δέχεται μόνο τις τεκμηριωμένες ιατρικές εξαιρέσεις.

• Να καταργήσει τη φυματινοαντίδραση ως προαπαιτούμενο για εγγραφή και ακόμη να καταργηθεί το BCG στο γενικό παιδικό πληθυσμό.

• Λέξεις Κλειδιά: εμβόλια

Πηγές από το Διαδίκτυο

www.familydoctor.org, www.app.org/immunization, www.caringforkids.cps.ca/, www.idsociety.org, www.immunizationed.org, www.vaccine.texaschildrens.org, www3.niaid.nih.gov/topics/vaccines, www.vaccine.chop.edu

Σχετικά Άρθρα

• Εμβόλια: Επίσημες Ιστοσελίδες για ενημέρωση
• Η ευθύνη των Παιδιάτρων για την άρνηση κάποιων γονέων να εμβολιάσουν τα παιδιά τους ή να εφαρμόσουν επιλεκτικό εμβολιασμό.
• ΕΜΒΟΛΙΑ: Ρωτούν οι γονείς