ΑΙΦΝΙΔΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Συμβαίνει συχνότερα κατά τη διάρκεια σωματικής άσκησης/ άθλησης σε παιδιά που δεν έχουν ελεγχθεί προαθλητικά.
Γονείς-Παιδίατροι-Γυμναστές-Δάσκαλοι: ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!!!!!!!!!!!!
ΣΤΕΛΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ
ΠΑΙΔΟΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟΣ
Κάθε χρόνο ένας όχι ευκαταφρόνητος αριθμός παιδιών πεθαίνουν στη χώρα μας κυρίως κατά τη διάρκεια της άθλησης.
Στις μέρες μας, με τη γενικότερη έμφαση, που πολύ σωστά, έχει δοθεί στον αθλητισμό, αλλά και με την αλλαγή στάσης ως προς τον προαθλητικό έλεγχο, η ανασκόπηση του όλου θέματος και η διερεύνηση των αιτίων ίσως είναι επίκαιρη περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Η γυμναστική και ο αθλητισμός είναι υγεία, όμως υπάρχουν κάποια σημεία που πρέπει να προσεχτούν ιδιαίτερα για να αποφευχθούν οι κίνδυνοι.
ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ
Ο αιφνίδιος θάνατος στην παιδική ηλικία δεν είναι ιδιαίτερα συχνός. Παρ’ όλα ταύτα 10% των θανάτων μετά την ηλικία του ενός έτους είναι αιφνίδιοι. Οι μισοί από αυτούς οφείλονται σε προηγουμένως γνωστά αίτια, κυρίως καρδιοπάθειες. Επίσης ένας σημαντικός αριθμός κατατάσσεται σε θανάτους άγνωστης αιτιολογίας λόγω απουσίας ευρημάτων στη νεκροψία. Αν όμως λάβει κανείς υπ’ όψη ότι η αρρυθμία δεν αφήνει νεκροτομικά σημάδια, ενώ αποτελεί μια από τις αιτίες, γίνεται αντιληπτό ότι η καρδιολογική αιτιολογία αυξάνεται κατακόρυφα σαν πιθανότητα.
ΑΙΤΙΑ
Επειδή τα καρδιολογικά προβλήματα αποτελούν την κυριότερη και συχνότερη αιτία αιφνίδιου θανάτου στα παιδιά, στο άρθρο αυτό θα δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στο φάσμα των παθήσεων που μπορούν να αποτελέσουν προκλητικό αίτιο.
Υπάρχουν πέντε βασικές κατηγορίες παιδιών που μπορεί να πεθάνουν αιφνίδια από καρδιολογικά αίτια :
1- Αυτά που έχουν καρδιολογικά προβλήματα που δεν έχουν διαγνωστεί.
2- Τα παιδιά με μη χειρουργημένη συγγενή καρδιοπάθεια .
3- Τα παιδιά με χειρουργημένη συγγενή καρδιοπάθεια.
4- Οι μυοκαρδιοπάθειες.
5- Οι αρρυθμίες.
1- Παιδιά με αδιάγνωστο καρδιολογικό πρόβλημα:
Η κατηγορία αυτή, με τις απόψεις της σύγχρονης Παιδιατρικής (σημασία στην πρόληψη), τους υποχρεωτικούς προληπτικούς-προαθλητικούς ελέγχους όλων των παιδιών αλλά και την απαίτηση βεβαίωσης από παιδοκαρδιολόγο, πολλών αθλητικών σωματίων και συλλόγων, όλο και μειώνεται.
Είναι αλήθεια ότι στα τελευταία χρόνια με την ευαισθητοποίηση των παιδιάτρων στον έλεγχο των φυσημάτων, έστω και αυτών που φαίνονται αθώα, αλλά και με τον έλεγχο κάθε αθλητή ή μελλοντικού πρωταθλητή, τα πράγματα έχουν σαφώς βελτιωθεί. Η υπευθυνότητα των γυμναστών - προπονητών παίζει επίσης πρωτεύοντα ρόλο. Τέλος, ακόμα και οι ίδιοι οι γονείς, σε σημαντικό ποσοστό πλέον, έχουν αποκτήσει την πεποίθηση του απαραίτητου ελέγχου από ειδικό, πριν πιέσουν το παιδί τους για αθλήματα και επιδόσεις. Φυσικά η εκτέλεση των εξετάσεων από ειδικούς θεωρείται “εκ των ουκ άνευ”.
Οι κυριότερες παθήσεις που ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία είναι οι μυοκαρδιοπάθειες και οι πρωτοπαθείς αρρυθμίες, που επειδή συνήθως δεν παρουσιάζουν κλινικά ευρήματα, αποτελούν παγίδα για τους παιδίατρους. Άλλη συχνή αιτία είναι η στένωση στον χώρο εξόδου της αριστερής κοιλίας (βαλβιδική, υπο - υπερβαλβιδική στένωσης της αορτής, σύνδρομο Williams) που σε ορισμένα περιστατικά μπορεί να διαφύγει. Τέλος, οι ανωμαλίες των στεφανιαίων είναι μεν σπάνιες αλλά πολύ επικίνδυνες (Ν. Kawasaki), όμως η διάγνωσή τους είναι δύσκολη και συχνά αποτελούν νεκροτομικό εύρημα.
2-Παιδιά με μη χειρουργημένη συγγενή καρδιοπάθεια:
Η πιθανότητα θανάτου σε παιδί με γνωστή συγγενή καρδιοπάθεια, που παρακολουθείται τακτικά από παιδοκαρδιολόγο, είναι μικρή. Παρ’ όλα ταύτα υπάρχει ένας αριθμός παιδιών που πεθαίνουν, είτε γιατί δεν ακολουθούν πιστά τις οδηγίες του γιατρού, κυρίως σε ό,τι αφορά στην κόπωση, άθληση κ.λπ.., είτε γιατί παραμελούν την παρακολούθηση τους.
3-Παιδιά με χειρουργημένη συγγενή καρδιοπάθεια:
Σήμερα που η συντριπτική πλειονότητα των συγγενών καρδιοπαθειών μπορεί να αντιμετωπισθεί επεμβατικά ή χειρουργικά, ο αριθμός των παιδιών της κατηγορίας αυτής ολοένα και αυξάνεται. Είναι φυσικά ευνόητο ότι όσο πιο σύμπλοκη η πάθηση και όσο πιο μικρή η ηλικία του ασθενούς, κατά την επέμβαση τόσο περισσότερα τα προβλήματα. Η κυριότερη αιτία αιφνίδιου θανάτου στα χειρουργημένα παιδιά, που αποτελούν σήμερα και την ομάδα υψηλότερου κινδύνου, είναι οι μετεγχειρητικές αρρυθμίες.
4- Μυοκαρδιοπάθειες:
Μεταξύ των διαφόρων μορφών μυοκαρδιοπάθειας στο θέμα του αιφνίδιου θανάτου κυρίαρχο ρόλο έχει η υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια. Στην παιδική ηλικία το ποσοστό του θανάτου δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο, αυξάνεται όμως με την πάροδο του χρόνου. Η εμφάνιση συγκοπτικού επεισοδίου, οι κοιλιακές αρρυθμίες καθώς και η μεγάλου βαθμού υπερτροφία της αριστερής κοιλίας αποτελούν παράγοντες αυξημένου κινδύνου. Τα παιδιά συνήθως είναι ασυμπτωματικά ενώ ο μεγάλος κίνδυνος παρουσιάζεται στη διάρκεια άθλησης, γυμναστικής ή ιδιαίτερης κόπωσης.
Τέλος η μυοκαρδίτιδα από την οποία μπορεί να προσβληθεί ένα παιδί με προηγουμένως υγιή καρδιά μπορεί επίσης να αποτελέσει αιτία αιφνίδιου θανάτου, κυρίως με την εμφάνιση αρρυθμιών, οι οποίες θα πρέπει να παρακολουθούνται προσεκτικά και τακτικά, με τοποθέτηση 24ώρου ηλεκτροκαρδιογραφήματος (Holter), παρακολούθηση με monitor κ.λπ.
.
5-Αρρυθμίες:
Από τις πρωτοπαθείς αρρυθμίες, οι συχνότερες στην παιδική ηλικία είναι αυτές που οφείλονται στο σύνδρομο Wolff - Parkinson - White (WPW). Παρ’ όλη όμως την αυξημένη συχνότητα, ο αιφνίδιος θάνατος συμβαίνει σπάνια και οφείλεται κυρίως σε κοιλιακή μαρμαρυγή. Σε περιστατικά που δεν παρουσιάζονται συμπτώματα, το σύνδρομο μπορεί να παραμείνει αδιάγνωστο για πολλά χρόνια. Πολύ συχνά αναγνωρίζεται σε ασυμπτωματικά παιδιά κατά τη διάρκεια τυχαίας εξέτασης για έκδοση πιστοποιητικών ή με την ευκαιρία κάποιου φυσήματος.
Το σύνδρομο του μακρού QT είναι μια άλλη πρωτοπαθής πολλές φορές συγγενής (39%) οντότητα που τα τελευταία χρόνια έκανε ιδιαίτερη αίσθηση στον παιδιατρικό κόσμο. Σε κάθε περίπτωση πριν τεθεί η διάγνωση, θα πρέπει να αποκλείονται
άλλα πιθανά αίτια για την επιμήκυνση του διαστήματος QT όπως τα μεταβολικά και τα φάρμακα (επίκτητο σύνδρομο μακρού QT). Ο θάνατος μπορεί να προκύψει αιφνίδια λόγω κοιλιακής ταχυκαρδίας.
Μια άλλη συχνή σχετικά αιτία που μπορεί να προκαλέσει αιφνίδιο θάνατο στην παιδική ηλικία είναι ο πλήρης κολποκοιλιακός αποκλεισμός. Παρ’ όλο που σήμερα συνήθως η διάγνωση τίθεται στο μαιευτήριο (συχνή αιτία ο ερυθηματώδης λύκος της μητέρας), υπάρχουν και περιστατικά που διαφεύγουν και αναγνωρίζονται λίγο ή πολύ αργότερα. Ο κίνδυνος σχετίζεται κυρίως με την καρδιακή συχνότητα.
Λιποθυμικά (συγκοπτικά) επεισόδια:
Τα επεισόδια απώλειας συνείδησης με τις διάφορες μορφές, διάρκεια και ιδιαιτερότητες τους, αποτελούν συχνά πρόβλημα στην καθημερινή παιδιατρική πράξη.
Σε κάθε περιστατικό που δεν υπάρχει καμιά αιτιολογία, που συμβαίνει αιφνίδια, κυρίως κατά ή μετά από κόπωση ή υπάρχει αίσθημα παλμών, ο πλήρης έλεγχος επιβάλλεται. Το ίδιο ισχύει και για κάθε παιδί που στο οικογενειακό του περιβάλλον υπάρχει ιστορικό αιφνίδιου θανάτου ή ακούγεται κάποιο φύσημα, άσχετα εάν αυτό μοιάζει με λειτουργικό ή όχι. Σε όλα αυτά τα περιστατικά είναι ευνόητο ότι ο πλήρης παιδονευρολογικός έλεγχος για αποκλεισμό επιληψίας ή άλλου προβλήματος, είναι απαραίτητος. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να τεθεί η πλήρης διάγνωση ή τουλάχιστον κατά το εφικτό ο αποκλεισμός παθολογικής κατάστασης και να εφαρμοστεί η αντιμετώπιση που χρειάζεται.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Αποτελεί ακράδαντη πεποίθηση μου ότι, κάθε παιδί που ανήκει σε μια από τις επικίνδυνες κατηγορίες θα πρέπει να παρακολουθείται τακτικά και με πολλή προσοχή από παιδοκαρδιολόγο. Όμως επειδή όπως φάνηκε, αρκετά από τα περιστατικά που ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου μπορεί να μην παρουσιάζουν συμπτώματα ή κλινικά ευρήματα, ή και να υπάρχει ένα φαινομενικά αθώο φύσημα ή μια απλή λιποθυμία, θα πρέπει και σε αυτά να λαμβάνονται τα απαραίτητα μέτρα. Τέτοια είναι ο πλήρης έλεγχος όλων των παιδιών που θα ασχοληθούν με τον αθλητισμό, ανταγωνιστικά αθλήματα ή έστω έντονη γυμναστική, μια και τα όρια δεν είναι πολλές φορές απόλυτα καθορισμένα. Ο προληπτικός έλεγχος όλων ανεξαιρέτως των παιδιών, με μεγάλες πληθυσμιακές μελέτες, έχει πολύ πρόσφατα ξεκινήσει, γι’ αυτό και ακόμα δεν υπάρχουν σαφή συμπεράσματα. Όπως κι αν έχουν όμως τα πράγματα, σε κάθε περίπτωση που υπάρχει κάτι ύποπτοστην κλινική εξέταση, οικογενειακό ιστορικό ή κάτι άλλο που παρατηρεί ο παιδίατρος, ο έλεγχος δεν θεωρείται υπερβολή, τουναντίον εξασφαλίζει την αποφυγή έστω και των ελάχιστων κινδύνων για τα παιδιά μας αλλά και για τον παιδίατρο.

Παιδιατρικά Ιατρεία Γεωργίου Τσόλα

ΔΕΠΥ: ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ο όρος "διαταραχή ελλειμματικής προσοχής / υπερκινητικότητα" (ΔΕΠ-Υ) αναφέρεται σε παιδιά και ενήλικες, που αντιμετωπίζουν σοβαρές   δυσκολίες σε σημαντικούς τομείς της ζωής τους, όπως στις διαπροσωπικές σχέσεις, στο σχολείο, στην εργασία και στην οικογένεια, εξαιτίας υπερβολικής κινητικής δραστηριότητας και προβλημάτων στον έλεγχο της προσοχής και των παρορμήσεων. Τα παιδιά με ΔΕΠΥ δυσκολεύονται να ανταποκριθούν σε καταστάσεις στις οποίες τα περισσότεροι από τους συνομηλίκους τα καταφέρνουν πολύ εύκολα. Διαφέρουν από τα περισσότερα παιδιά του ίδιου αναπτυξιακού επιπέδου ως προς την ικανότητα:

1) να εστιάσουν την προσοχή τους

2) να ελέγξουν τις παρορμήσεις τους και σε μερικές περιπτώσεις

3) να ελέγξουν την κινητικότητά τους

Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ΔΕΠ – Υ : α. με κύριο χαρακτηριστικό την έλλειψη προσοχής β. με κύριο χαρακτηριστικό την υπερκινητικότητα και παρορμητικότητα ή γ. σε συνδυασμό των παραπάνω.

Είναι μια αρκετά συχνή αναπτυξιακή διαταραχή: σύμφωνα με το εγχειρίδιο DSM-IV ανέρχεται σε ποσοστό 3–5% στα παιδιά, με επικράτηση και εδώ των αγοριων, δηλαδή σε μια τάξη 30 παιδιών, τουλάχιστον 1 παιδί παρουσιάζει ΔΕΠΥ.

Πρόκειται για χρόνια διαταραχή, καθώς 30% ~ 70% των παιδιών με ΔΕΠΥ συνεχίζουν να παρουσιάζουν δυσκολίες και ως ενήλικες.

Η αιτιολογία της διαταραχής παραμένει άγωνστη, αλλά οι μέχρι τώρα έρευνες επικεντρώνονται σε ντοπαμινεργικές και νοραδρενεργικές οδούς στον εγκέφαλο, κάτι που επιβεβαιώνεται και από τη σύγχρονη φαρμακευτική θεραπεία της ΔΕΠΥ. Παρ' όλα αυτά, δεν αμφισβητεί κανείς τον πιθανό ρόλο γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων, όπως προωρότητα, έκθεση σε τοξικές ουσίες (αλκοόλ, κάπνισμα, μόλυβδος) ή λοιμώξεις (πχ εγκεφαλίτιδα), οι οποίοι παίζουν μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη ενός παιδιοού με ΔΕΠΥ, καθώς και στην ανταπόκρισή του στη θεραπέια, είτε αυτή είναι ψυχολογική-θεραπέια συμπεριφοράς, είτε φαρμακευτική.

Τα συμπτώματα εμφανίζονται νωρίς στη ζωή του παιδιού, αλλά η διάγνωση δεν μπορεί να γίνει με ακρίβεια και εγκυρότητα πριν τα 6-7 χρόνια. Η διάγνωση γίνεται από τον ειδικό, οι γονείς όμως και οι δάσκαλοι θα πρέπει να ανησυχήσουν και να ζητλησουν αναπτυξιολογική εκτίμηση, όταν το παιδί τους εμφανίζει συστηματικά  κάποια από τα παρακάτω συμπτώματα.

• έχει δυσκολία προσοχής σε λεπτομέρειες και κάνει λάθη απροσεξίας
• δυσκολεύεται να διατηρήσει την προσοχή του
• δείχνει σαν να μην ακούει
• δυσκολεύεται να παρακολουθήσει οδηγίες
• δυσκολεύεται στην οργάνωση χώρου και χρόνου
• αποφεύγει ή δεν του αρέσει οτιδήποτε απαιτεί παρατεταμένη πνευματική προσπάθεια
• χάνει πράγματα
• διασπάται η προσοχή του εύκολα
• ξεχνάει καθημερινά πράγματα
• παίζει με τα χέρια, κουνάει τα πόδια, κουνιέται στο κάθισμα
• δυσκολεύεται να μείνει καθιστό
• τρέχει ή σκαρφαλώνειόλη την  ώρα
• δυσκολεύεται να αφοσιωθεί ήσυχα σε μια δραστηριότητα
• φλυαρεί υπερβολικά
• απαντά χωρίς να περιμένει να ολοκληρωθεί η ερώτηση
• δυσκολεύεται να περιμένει τη σειρά του και γενικότερα να περιμένει
• διακόπτει τους άλλους όταν μιλάνε, ενοχλεί με την παρουσία του.

Συχνά η ΔΕΠΥ συνυπάρχει με έλλες διαταραχές, όπως: διαταραχές αυτιστικού φάσματος, χρόνιες αγχώδεις διαταραχές, μείζονα κατάθλιψη, μαθησιακές δυσκολίες, εναντιωτική/προκλητική διαταραχή, σοβαρή διαταραχή διαγωγής, αντικοινωνική και παραπτωματική συμπεριφορά.

Εξάλλου, τα παιδιά με ΔΕΠΥ απογοητεύουν δασκάλους, γονείς και συμμαθητές. Απορρίπτονται, αγνοούνται και προκαλούν μεγάλη πίεση σ’ αυτούς με τους οποίους αλληλεπιδρούν. Συχνά βιώνουν απόρριψη, συναισθηματικά προβλήματα, χαμηλή αυτοεκτίμηση, απόσυρση, που μπορεί να οδηγήσουν σε διαταραχές διαγωγής.

Η αξιολόγηση του Παιδιού με ΔΕΠΥ περιλαμβάνει τη χρήση των αναπτυξιακών και ψυχολογικών τεστ για  αναγνώριση των συγκεκριμένων δυσκολιών αλλά και των δυνατών σημείων του παιδιού, καθώς και άλλων μαθησιακών δυσκολιών και βιολογικών, ψυχολογικών, κοινωνικών και πολιτισμικών παραγόντων, που συχνά συνπάρχουν,αλληλεπιδρούν και προκαλούν προβλήματα στο παιδί.

Συγκεκριμένα, απαιτείται:

1. Συνέντευξη  με το παιδί, τους γονείς, τους δασκάλους και αν είναι δυνατόν τα αδέλφια, ακόμη και συμμαθητές.

2. Ερωτηματολόγια αξιολόγησης της συμπεριφοράς προς γονείς και δασκάλους.

3. Ψυχομετρικές δοκιμασίες.

4. Αξιολόγηση λόγου και μαθησιακών δεξιοτήτων.

5. Νευρολογική εξέταση.

6. Άλλες ιατρικές εξετάσεις (για την αξιολόγηση της γενικής υγείας του παιδιού).

Η αποτελεσματική αξιολόγηση στηρίζεται στη δημιουργία και διατήρηση στενής σχέσης συνεργασίας μεταξύ γονέων και δασκάλων. Έτσι θα μπορέσουν να δοθούν κατευθυντήριες γραμμές και οδηγίες για να μην διαταραχθεί η σχολική επιτυχία και συμπεριφορά και κυρίως να προασπιστεί η ποιότητα ζωής του παιδιού και της οικογένειας.

Πηγές από το Διαδίκτυο

http://www.gkoltsiou.gr/el/article_groups/10/articles/47-zdb

Η Αμφισβήτηση της Αποτελεσματικότητας και της Ασφάλειας των Εμβολίων

Γράφει ο Παναγιώτης Σπυρίδης

Αναπλ. Καθηγητής Παιδιατρικής

Πέμπτη, 20 Μάρτιος 2014

Η ενεργητική ανοσοποίηση  αποτελεί  μία από τις μεγαλύτερες, αν όχι τη μεγαλύτερη πρόοδο της ιατρικής επιστήμης.

Δισεκατομμύρια ανθρώπινες ζωές έχουν σωθεί, όταν μετά την εφαρμογή του  εμβολίου της ευλογιάς το 1805 και της φυματίωσης το 1918, άρχισε στη δεκαετία του 1940, η ραγδαία παραγωγή εμβολίων, που συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό μέχρι σήμερα. Παράλληλα υπάρχει μια συνεχής παρακολούθηση και ποιοτική αναβάθμιση των εμβολίων με τη χρήση της νεότερης τεχνολογίας, ώστε να γίνονται όλο και περισσότερο ασφαλή και συγχρόνως αποτελεσματικότερα.

Η ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ

ΕΥΛΟΓΙΑ Το 1840, μετά την επιτυχία του εμβολίου της ευλογιάς το οποίο είχε αρχίσει να εφαρμόζεται από το 1805, ήρθε η πρώτη αμφισβήτηση που ξεκίνησε από γιατρούς που έβλεπαν τις λιγοστές εγκεφαλίτιδες από το εμβόλιο και δεν ελάμβαναν υπ’όψιν τους τις εκατόμβες των θυμάτων από την ευλογιά, πριν από την χρήση του εμβολίου.

ΙΛΑΡΑ: Το 1998, ένας Άγγλος «γιατρός» γαστρεντερολόγος, "irregular physician.." όπως τον χαρακτήρισαν, ο Wakefield. A, δημοσίευσε στο πολύ έγκυρο επιστημονικό περιοδικό Lancet μια κατά φαντασία μελέτη, όπου αναφέρει ότι 12 παιδιά με αυτισμό είχαν εμβολιασθεί με εμβόλιο MMR, (το 94% των παιδιών στην Αγγλία εκείνη την εποχή είχε εμβολιασθεί με MMR) και για να στηρίξει την υπόθεσή του κατασκεύασε ένα παραμύθι, ότι, δήθεν, με το εμβόλιο αλλάζει η συμπεριφορά του εντέρου και απορροφώνται παθολογικές πρωτεϊνες, οι οποίες δια μέσου της κυκλοφορίας μεταφέρονται στον εγκέφαλο, όπου δρουν βλαπτικά και δημιουργούν αυτισμό. Ο μηχανισμός πρόκλησης του αυτισμού ήταν γέννημα της νοσηρής φαντασίας του, χωρίς καμία επιστημονική απόδειξη. Δύο μεγάλες μελέτες από τους Ray Petal  και τον Smeath L το 1998 και το 2004, αντίστοιχα έδειξαν ότι δεν έχει καμία σχέση ο αυτισμός με το MMR, όμως  τα «παπαγαλάκια» συνέχισαν να αναπαραγάγουν την είδηση, έως και σήμερα!

Ο εμβολιασμός έπεσε για τα επόμενα δύο χρόνια στο 72%, χάθηκαν ανθρώπινες ζωές, παιδιά έμειναν ανάπηρα από εγκεφαλίτιδα, η μελέτη αποσύρθηκε ως αναληθής, το δίπλωμα του «συναδέλφου» αφαιρέθηκε, οι συνεργάτες του στην εργασία ζήτησαν συγγνώμη από τους γονείς των παιδιών και από το περιοδικό, αλλά το κακό είχε γίνει.

ΚΟΚΚΥΤΗΣ: Πάλι γιατρός, πάλι από την Αγγλία, συσχετίζει εγκεφαλίτιδες και γενικότερα βλάβες του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος με το ολοκυτταρικό εμβόλιο του κοκκύτη. Πράγματι υπήρξαν επεισόδια σπασμών, κυρίως, μετά από εμβολιασμό. Η συγκέντρωση των περιστατικών και η ανάλυση έδειξε ότι το μεγάλο ποσοστό των παιδιών αυτών ανήκε στις κατηγορίες των παιδιών που ήταν στις αντενδείξεις εμβολιασμού με κοκκύτη. Ήταν παιδιά με πυρετικούς σπασμούς, νευρολογική συνδρομή σε εξέλιξη, επιληψία, κληρονομικά (γονιδιακά) νευρολογικά νοσήματα κ.ά.

Το 1996 αντικαταστάθηκε το ολοκυτταρικό εμβόλιο με ακυτταρικό, που δεν είχε αυτούς τους κινδύνους και τότε το νέο εμβόλιο άρχισε να πλαγιοκοπείται από τους «στρατευμένους» αρνητές των εμβολιασμών με τη δικαιολογία ότι δεν είναι τόσο αποτελεσματικό όσο το ολοκυτταρικό και ούτε η ανοσία που προκαλεί δεν διαρκεί το ίδιο. Αυτό και μόνο δείχνει τη διάθεσή τους που δεν είναι ειλικρινής, μια και προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι ξαφνικά οι αρνητές άρχισαν να γίνονται υπέρμαχοι της αποτελεσματικότητας. Αν κανείς ανοίξει τη σελίδα www.mercola.com, θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για ένα σύνολο ιδεών που χρήζουν ψυχιατρικής ανάλυσης, για να μην πω εισαγγελικής παρέμβασης.

Πάλι ο Αγγλικός παιδικός πληθυσμός πλήρωσε την άρνηση για εμβολιασμό και η ιστορία επαναλήφθηκε όπως ακριβώς και με την Ιλαρά.

HPV:Επίθεση από την έναρξη της εφαρμογής του.
Μερικά «συνθήματα»
*Οδηγεί τα κορίτσια σε πρόωρη σεξουαλική απελευθέρωση (λες και αυτό περίμεναν ή δεν υπάρχουν άλλα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα)
*Πρόκειται για οικονομική εκμετάλλευση εκ μέρους των εταιρειών  που παράγουν τα εμβόλια
*Όλοι οι Μαιευτήρες- Γυναικολόγοι, δεν συμφωνούν
*Είναι αδοκίμαστο, όταν ήδη είχαν ξεπεράσει οι δόσεις τα 50 εκατομ

*Ένας αιφνίδιος θάνατος από ανακοπή σε έφηβη στην Αγγλία δύο ώρες μετά τον εμβολιασμό, έκανε και συνεχίζει να κάνει το γύρο του κόσμου. Συνεχίζει, ενώ νεκροτομικά αποδείχθηκε ότι το κορίτσι είχε ένα όγκο στο μεσοθωράκιο και ήδη είχε αρχίσει να παρουσιάζει κλινικές εκδηλώσεις και λιποθυμικά επεισόδια πριν τον εμβολιασμό, που δεν αξιολογήθηκαν.

Αναφέρουν και άλλοι σποραδικά περιστατικά ανακοπών, καθώς και θρομβοεμβολικά επεισόδια , που απέδωσαν στον HPV, όμως αυτό δεν αποδείχθηκε από επιδημιολογικές μελέτες. Η συχνότητα των διαταραχών του ρυθμού και τα θρομβοεμβολικά επεισόδια δεν αυξήθηκαν σε κορίτσια 12-14 ετών μετά την έναρξη του εμβολιασμού.
ΤΕΤΡΑΔΥΝΑΜΟ ΜΗΝΙΓΓΙΤΙΔΟΚΟΚΚΟΥ: Πιθανή συσχέτιση με σύνδρομο Guillain – Barre, κάτι που σε case-control μελέτη δεν αποδείχθηκε, όμως έπρεπε να δεχθεί και αυτό τα πυρά της αμφισβήτησης.

ΓΡΙΠΗΣ Η1ΝΙ (2009-2010): Αυτό ήταν που έβγαλε τη σκόνη πάνω από τις συσσωρευμένες αντιρρήσεις. Τότε έμαθαν όλοι τη thimerosal ως συντηρητικό, τα άλατα αργιλίου ως ανοσοενισχυτικό, την απουσία κλινικών δοκιμών, την ταχεία μαζική παραγωγή , τις χαλαρές παραλύσεις κ.ά. Κάποια   από αυτά ήταν σωστά, όμως διογκώθηκαν σκόπιμα και τα εμβόλια δέχθηκαν ολομέτωπη επίθεση.

Ethylmercury  ουδέποτε υπήρξε στα εμβόλια MMR, VARICELLA, POLIO, PNEYMOCOCCAL, ενώ από το HIB, HEP.B και DTAP, όπου υπήρχε σε ελάχιστα ποσά, μικρότερα των 0,25 μικρογραμ., αφαιρέθηκε τελείως.

Γεγονός είναι ότι η Διεθνής κοινότητα είναι υποχρεωμένη να τρέχει πίσω από τους συκοφάντες για να αποδεικνύει ότι δεν έχουν δίκαιο, αντί να αποδεικνύουν αυτοί με μελέτες την αλήθεια αυτών που διαδίδουν.

ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ
Αυτισμός
Αυξήθηκε η συχνότητα εμφάνισης αυτιστικών διαταραχών από το 1980 και μετά, με αποτέλεσμα σήμερα 1/90 παιδιά ηλικίας 9 ετών να εμφανίζει κάποιο αυτιστικό στοιχείο και όπως αποδείχθηκε από πολύ καλά σχεδιασμένες μελέτες (1999 και 2004 case control μελέτες με περίπου 6.500 παιδιά), αυτό οφείλεται στους δύο παρακάτω λόγους:

1. Από το 1980 έχει αλλάξει πολλές φορές ο ορισμός του αυτιστικού συνδρόμου, όπου περιελήφθησαν ακόμη και  πολύ ήπιες μαθησιακές διαταραχές (ήπιο ΔΕΠΥ) και κατά συνέπεια αυξήθηκε πολύ η επίπτωση της διευρυσμένης συνδρομής. Παρατηρείται δε στην αρχική αυτή φάση των αλλαγών υπερδιάγνωση του συνδρόμου.

2. Ο μεγάλος αριθμός ιατρών Αναπτυξιολόγων, Παιδονευρολόγων, Παιδοψυχιάτρων και Παιδοψυχολόγων, που κινούνται επαγγελματικά γύρω από το σύνδρομο.

Thimerosal (αιθυλικό παράγωγο του Υδραργύρου)

Η τοξική δράση της ουσίας που υπερβαίνει έως και 50 φορές την ποσότητα που περιείχαν τα εμβόλια, ακόμη και της γρίπης, προκαλεί βλάβες στα περιφερικά νεύρα, τους νεφρούς, τους πνεύμονες και το δέρμα. Οι εκδηλώσεις από τα περιφερικά νεύρα είναι, αιμωδίες, ακροδυνία, περιφερική νευρίτιδα και αισθητικές διαταραχές, όχι όμως συμπεριφορικές διαταραχές από το ΚΝΣ, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και ο αυτισμός. Αυτός είναι ο λόγος που ακόμη σήμερα το ΚΕΕΛΠΝΟ  συλλέγει πληροφορίες  ανά μήνα για τυχόν χαλαρές παραλύσεις , από τα νοσηλευτικά ιδρύματα.

Επιβάρυνση του ανοσοποιητικού συστήματος

Προ του 1980, τα μικρότερα των 2 ετών παιδιά, ελάμβαναν με τα εμβόλια περίπου 3.000 αντιγόνα , ενώ σήμερα λιγότερα από 300.

Σε 1047 παιδιά που εκτέθηκαν μέχρι την ηλικία των 2 ετών σε περισσότερα από 10.000 αντιγόνα, δεν παρατηρήθηκαν νευρομυϊκές διαταραχές, αυτιστική συμπεριφορά, διαταραχές ομιλίας, βάδισης, μάθησης, καθώς και ευαισθησία στις λοιμώξεις.

Το ανοσοποιητικό σύστημα των παιδιών μπορεί να επεξεργασθεί περισσότερα από 100 αντιγόνα ταυτόχρονα, για το λόγο αυτό με ήπιες λοιμώξεις και χαμηλό πυρετό, δεν πρέπει να καθυστερεί ο εμβολιασμός.

Τα πολλαπλά εμβόλια σε κοινή συσκευασία αποδίδουν το ίδιο καλά.

Τέλος, εμβολιασμένα και μη εμβολιασμένα παιδιά, αντιδρούν  εξ ίσου καλά  σε λοιμογόνους παράγοντες που δεν περιέχονται στα αντιγόνα του εμβολίου.

Η ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟ ΤΟΠΙΟ ΤΩΝ ΛΟΙΜΩΞΕΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΕΜΒΟΛΙΩΝ

Στις επόμενες διαφάνειες απεικονίζεται η μεταβολή των λοιμωδών νοσημάτων που αντιμετωπίζονται με εμβολιασμό. Η κάθετη μπλε ρήγα αντιστοιχεί στο έτος εφαρμογής του εμβολίου. Τα στοιχεία προέρχονται από τις ΗΠΑ.

Και σήμερα αντί να θριαμβολογούμε  για τα αποτελέσματα των εμβολιασμών και την εξαφάνιση σχεδόν, των σημαντικότερων λοιμωδών νοσημάτων, υπάρχουν κατά καιρούς φωνές διαμαρτυρίας σε βάρος των εμβολίων και δυστυχώς αυτές οι φωνές ξεκινούν πάντοτε από γιατρούς και πυροδοτούν αντιδράσεις.

Παρά ταύτα εμείς θα επιμείνουμε και παρακάτω παραθέτουμε κάποιες πληροφορίες που σκοπό έχουν να δείξουν πως θα ήταν σήμερα ο κόσμος από πλευράς λοιμωδών νοσημάτων, αν δεν υπήρχαν τα εμβόλια, διότι τα εμβόλια έφεραν την αλλαγή.
Τα στοιχεία αυτά είναι για να ανακαλέσουν μνήμες οι παλαιοί και να μάθουν οι νεώτεροι.
Τι θα συμβεί αν θεωρητικά όλοι οι γονείς αποφασίσουν να μην προχωρήσουν σε εμβολιασμό των παιδιών τους.
Τα στοιχεία που ακολουθούν προέρχονται από τον ΠΟΥ.

Το περίεργο είναι ότι, αντί οι υπονομευτές να αποδείξουν την ακρίβεια των απόψεών τους με τεκμηριωμένες μελέτες, «τρέχει» πίσω τους η Διεθνής Επιστημονική Kοινότητα για να αποδείξει ότι οι απόψεις αυτές δεν στηρίζονται επιστημονικά και ότι είναι σκόπιμα αναληθείς. Το σημαντικότερο δε είναι ότι οι φωνές αυτές βρίσκουν «ευήκοα ώτα» στο ευρύ κοινό.  Ευτυχώς όμως  η απήχηση είναι προς το παρόν περιορισμένη.

Επισημαίνεται, ότι τόσο οι γιατροί που διαδίδουν ανακρίβειες σε βάρος των εμβολίων, όσο και οι γονείς που τις αποδέχονται και τις αναπαράγουν, είναι ηλικίας μικρότερης των 50 ετών. Ανήκουν δηλαδή στη γενιά των γιατρών και των γονέων που δεν έζησαν επιδημίες λοιμωδών νοσημάτων. Έτσι δεν μπόρεσαν και δεν θα μπορέσουν να αντιληφθούν τι προσέφεραν τα εμβόλια στην ανθρωπότητα και πιθανόν να θεωρούν ότι τα νοσήματα αυτά και οι θάνατοι  εξαφανίστηκαν «μαγικά», από κάποια αόρατη δύναμη.

Η ελλιπής σοβαρή ενημέρωση του κοινού,  η κινδυνολογία που κεντρίζει μυαλά ευαίσθητα και ευάλωτα.
Η χαμηλής ευθύνης κοινωνική δικτύωση με το διαδίκτυο, οι εικόνες στο διαδίκτυο παιδιών με τετραπληγία και νοητική στέρηση που οι γονείς με προσωπική επιλογή απέδωσαν σε κάποιο εμβόλιο.

Οι δημοσιογραφικές αναφορές στα θέματα αυτά όπου συνήθως είναι διάχυτη η άγνοια. Στις αναφορές αυτές υπεισέρχεται και ο παράγοντας χρόνος (TV), χώρος (τύπος). Είναι υποχρεωμένοι να γράψουν δύο φανταχτερές προτάσεις που να εντυπωσιάσουν, για να πουλήσουν φύλλα ή να δείξουν  υπό την μορφή διαφημιστικών spots κάποιες εικόνες, προκειμένου να αυξήσουν  την ακροαματικότητα.

Η ευκολία που ο κάθε αδαής και ανεύθυνος μιλάει για θέματα υγείας κάνοντας χρήση της αναγνωρισιμότητάς του (το είπε και ο τάδε δημοσιογράφος, τραγουδιστής, ηθοποιός, ποδοσφαιριστής και πάει λέγοντας). Είναι οι ίδιοι που λύνουν όλα τα προβλήματα της Κοινωνίας, πολιτικά, οικονομικά, εξωτερικής πολιτικής, παιδείας κ.ο.κ., με την ίδια ανεύθυνη άνεση.

Όλοι οι παραπάνω και αυτά που εκστομίζουν ή γράφουν, κεντρίζουν τις συναισθηματικές χορδές κάποιων  συνανθρώπων μας που είναι φτιαγμένοι από τέτοιο γενετικό υλικό, ώστε να θέλουν να είναι πάντοτε και σε οποιοδήποτε θέμα στην αντίπερα όχθη. Από τη μία πλευρά δηλαδή το 99% του πληθυσμού και από την άλλη το 1% να λοιδορεί τους απέναντι, τους πολλούς δηλαδή, που δεν ξέρουν και ως εκ τούτου, δεν επιτρέπεται να έχουν άποψη. Αυτό το κοινωνικό φαινόμενο που το συναντούμε  σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας, δεν αντέχει ούτε στην πιο καλοπροαίρετη λογική και κριτική.

Όμως υπάρχουν – κινούνται μεταξύ μας αυτοί οι άνθρωποι που από τη φύση τους είναι δύσπιστοι, καχύποπτοι, φοβικοί και ευάλωτοι σε κάθε κίνδυνο ακόμα και θεωρητικό.

Οι περισσότερες μελέτες του φαινομένου της άρνησης ή της αντίστασης ή της επιλεκτικής επιλογής εμβολιασμών, έχoυν γίνει στις ΗΠΑ όπου το φαινόμενο έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις.

Η αμφισβήτηση και οι φήμες που ακολούθησαν  το εμβόλιο της γρίπης των χοίρων Η1Ν1 την περίοδο 2009 – 2010, δημιούργησαν συνθήκες κατάλληλες για ολομέτωπη επίθεση στα εμβόλια. Περισσότερο έντονη, αλλά και μαχητική είναι η αντίδραση που προέρχεται από κλειστές κοινότητες ομαδικής διαβίωσης, θρησκευτικού ή φιλοσοφικού χαρακτήρα. Οι κοινότητες αυτές είναι «αποδεκτές» από την Αμερικάνικη κοινωνία, μια και ο νόμος δεν απαγορεύει την παρουσία τους και αποδέχεται ακόμη και την άρνηση τήρησης βασικών  κανόνων υγείας.

Η ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΤΥΠΩΣΗ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ Ή ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Στις ΗΠΑ υπάρχουν διαφοροποιήσεις μεταξύ των Πολιτειών. Η άρνηση κυμαίνεται μεταξύ 2.5%-6%, ενώ η θέση για μερικό εμβολιασμό ή η αντίσταση και η αναποφασιστικότητα φθάνει και το 13%.

Στην Ευρώπη τα ποσοστά της άρνησης είναι χαμηλότερα, περίπου 0.8-1.2%, ενώ στη χώρα μας το ποσοστό άρνησης είναι σύμφωνα με μελέτη της Ελένης Μαλτέζου  περίπου 0.65%.

Έχει δειχθεί ότι στην Ευρώπη η άρνηση για φιλοσοφικούς λόγους, είναι συχνότερη από ότι στις ΗΠΑ.

Μελέτες έχουν δείξει ότι οι λόγοι που προβάλλονται από τους αρνητές του εμβολιασμού είναι:

1. Εξαιρέσεις για Ιατρικούς λόγους
2. Θρησκευτικής φύσεως απαγορεύσεις
3. Φιλοσοφικού – συναισθηματικού και ηθικού χαρακτήρα εξαιρέσεις.

Στις 20 από 50 πολιτείες των ΗΠΑ γίνονται δεκτοί  μαθητές για εγγραφή με όλες τις παραπάνω εξαιρέσεις και σ’αυτές τις πολιτείες οι επιδημίες Ιλαράς, Κοκκύτη και θανατηφόρα κρούσματα από Αιμόφιλο τύπου Β και Πνευμονιόκοκκο, είναι συχνά φαινόμενα.

Εξετάζεται από το CDC να αντιμετωπισθεί το θέμα νομικά και να υπάρχουν μόνο οι εξαιρέσεις για ιατρικούς λόγους. Η λογική του νόμου θα στηρίζεται στην προστασία παιδιών που ένεκα της μικρής ηλικίας δεν έχουν ακόμη εμβολιασθεί, παιδιών ή ενηλίκων που βρίσκονται σε ανοσοκαταστολή και παιδιών που για άλλους ιατρικούς λόγους δεν εμβολιάστηκαν. Όλες οι παραπάνω κατηγορίες συνανθρώπων μας κινδυνεύουν να νοσήσουν από διασπορά λοιμώξεων από ανεμβολίαστα παιδιά. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το φαινόμενο της άρνησης για λόγους μη ιατρικούς, περικλείει σε κάποιο βαθμό και κοινωνική αναλγησία

Δημογραφικά: τα εντελώς ανεμβολίαστα παιδιά ανήκουν στο μεγαλύτερο ποσοστό σε μητέρες παντρεμένες, ηλικίας 35-40 ετών, με ανώτερη μόρφωση, κοινωνικό  επίπεδο άνω του μέσου και με οικονομικό επίπεδο καλό.

Τα ατελώς ή μερικώς εμβολιασμένα παιδιά, ανήκουν συχνά σε ανύπαντρες μητέρες, μητέρες περιορισμένης  μόρφωσης και χαμηλού κοινωνικού και οικονομικού επιπέδου.

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ

• Θερμοί υποστηρικτές (33%)
• Είμαστε μαζί με τους πολλούς για ασφάλεια (26%)
• Είμαστε θετικοί, αλλά όχι βέβαιοι για την ασφάλεια τους (25%)
• Λίγο πιστεύουν ότι τα εμβόλια είναι αναγκαία και ασφαλή (13%)
• Λίγο πιστεύουν ότι χρειάζονται και ισχυρά πιστεύουν ότι δεν είναι ασφαλή (3%)

Οι λόγοι που προβάλλονται για την άρνηση

• τα εμβόλια δεν είναι προστατευτικά

• έχουν ιατρικούς λόγους να τα αποφεύγουν

• αντιεξουσιαστική στάση

• Πιστεύουν ότι τα λοιμώδη νοσήματα δεν είναι επικίνδυνα (τι έπαθε η γιαγιά μου που πέρασε Ιλαρά, κοκκύτη και ανεμοβλογιά;  Η περίπτωση της γιαγιάς είναι όλη η Παγκόσμια στατιστική!)

• Προτιμούν τη νόσο στα παιδιά για να έχουν φυσική ανοσία.

• Αυξάνει ο κίνδυνος για αυτοάνοσα νοσήματα

• Επιβάρυνση του ανοσοποιητικού συστήματος

• Υψηλό το κόστος

• πιστεύουν ότι το δικό τους παιδί δεν κινδυνεύει από νόσο.

Σε ότι αφορά τον επιλεκτικό εμβολιασμό προτιμούν να εμβολιασθούν με τα εμβόλια που άμεσα κινδυνεύουν (Hemoph.Type B, Pneumoniococcous) και όχι αυτά που δεν έχουν άμεσο κίνδυνο. Πρόκειται για τη φιλοσοφία: «Γιατί να εμβολιασθώ όταν ακούω ότι το νόσημα δεν υπάρχει»; Η απάντηση: «Δεν υπάρχει το νόσημα, όμως το μικρόβιο ή ο ιός που το προκαλεί καιροφυλακτεί και ψάχνει να βρει άτομο που δεν έχει εμβολιασθεί, για να πολλαπλασιασθεί»

Τα εμβόλια που κυρίως αποφεύγουν οι γονείς

• Εμβόλιο Ιλαράς. Δικαιολογία: αυτιστική συνδρομή που οφείλεται στην παρουσία thimerosal και όχι μόνο.
• HPV. Δικαιολογία: Σεξουαλική απελευθέρωση και ασυδοσία των θηλέων εφήβων, εκμετάλλευση από τις φαρμακευτικές εταιρείες, ένας αιφνίδιος θάνατος σε έφηβη στη Μ.Βρετανία δύο ώρες μετά το εμβόλιο. Ενώ η νεκροψία έδειξε ευμεγέθη όγκο του μεσοθωρακίου, το γεγονός διαδόθηκε με τα ΜΜΕ και συνεχίζεται η δυσφήμηση.
• Μηνιγγιτιδόκοκκος: Σύνδεση του τετραδύναμου με πολυριζονευρίτιδα (Guillain Barre) που ποτέ δεν αποδείχθηκε, διότι το σύνδρομο G.B εμφανίζεται με συχνότητα 1-2 περιπτώσεις /10⁵ πληθυσμού το χρόνο και η σχέση αυτή  δεν μεταβλήθηκε με τη χρήση του Menactra ή του Menveo.
• Influenza. Δικαιολογία: ασαφής σύνδεση με Guillain – Barre, παρουσία Τhimerosal(συντήρηση), παρουσία αλάτων αργιλίου(ανοσοενίσχυση), όχι πλήρης έλεγχος της ασφάλειας της ετήσιας παραγωγής και τέλος, χορηγείται για μία ήπια νόσο για τη οποία υπάρχουν και φάρμακα.
• Κοκκύτη: είχε συνδεθεί το ολοκυτταρικό με εγκεφαλίτιδα στην Μ. Βρετανία. Ο Βρετανικός λαός πλήρωσε με ανθρώπινες ζωές αυτή την άρνηση. Όταν το εμβόλιο αντικαταστάθηκε από ακυτταρικό, τότε οι αντιδράσεις άρχισαν να αναφέρονται στην μικρότερη χρονική διάρκεια προστασίας, καθώς  και στην μικρότερη αντιγονική ισχύ. Το παραπάνω παράδειγμα αποδεικνύει ότι αυτοί που αντιδρούν, δεν θα πάψουν να αντιδρούν ότι στοιχεία και να παρουσιάσει ο επιστημονικός κόσμος.

Προσέγγιση από το γιατρό των γονέων που εκφράζουν άρνηση

• Διατήρησε την ψυχραιμία σου, δείξε ότι και άλλοι έχουν τις ίδιες αντιρρήσεις και μην δείχνεις δυσαρέσκεια λεκτικά ή με μορφασμούς.
• Προσπάθησε να αναπτύξεις ευθεία, ανοιχτή και ελεύθερη αλλά κατευθυνόμενη προς την αντίρρηση συζήτηση, χωρίς κινδυνολογίες.
• Μην αναφέρεις ποτέ υπερβολικές απόψεις και κυρίως μην αναφέρεις στατιστικά στοιχεία για τα οποία δεν είσαι βέβαιος
• Μην τους αναγκάζεις να αμυνθούν
• Να κατευθύνεις τους γονείς ώστε να ενημερωθούν από επίσημες ιστοσελίδες, όπως αυτές που παρατίθενται στο τέλος του κειμένου, ώστε οι γονείς να μην ενημερώνονται από Blogs και το Facebook.
• Διατήρησε την επαφή με εμμονή στη σωστή ενημέρωση.

Ταξινόμηση των γονέων σύμφωνα με τη στάση τους απέναντι στα εμβόλια

1. Απληροφόρητοι αλλά εκπαιδεύσιμοι
2. Ατελώς ή λάθος πληροφορημένοι, αλλά επανορθώσιμοι
3. Κατατοπισμένοι, μορφωμένοι, με ανοιχτό μυαλό.
4. Ικανοποιημένοι από την άρνησή τους που την έχουν εμπεδώσει και δεν μετακινούνται από αυτή. Συνήθως δεν καταθέτουν επιχειρήματα, απλά λένε, όχι.
5. Φανατικοί και «στρατευμένοι» κατά του εμβολίου.

Εκπαίδευση

• Στοχευμένη στις αντιρρήσεις των γονέων, με σιγουριά, αυτοπεποίθηση και ηρεμία.

• Τίποτα δεν είναι απόλυτο στη ζωή, όμως η ζυγαριά γέρνει προς την πλευρά των εμβολιασμών, χωρίς αμφιβολία.

• Κατάρριψη των λανθασμένων πληροφοριών και παρερμηνειών

• Επί μέρους κεφάλαια προς συζήτηση. Αυτισμός, χαλαρές παραλύσεις, επιβάρυνση του ανοσοποιητικού, τα μικρόβια υπάρχουν, τα ανεμβολίαστα από επιλογή παιδιά είναι τα ευάλωτα που θα νοσήσουν και θα μεταδώσουν το νόσημα σε εκείνα που δεν ευθύνονται για τον μη εμβολιασμό τους.
• Τα λοιμώδη νοσήματα τείνουν να εξαφανισθούν με τους εμβολιασμούς, όμως τα βακτηρίδια και οι ιοί υπάρχουν στη φύση έτοιμα να επαναδραστηριοποιηθούν.
• Καταπολέμηση του επιλεκτικού εμβολιασμού.
• Αν όλα αποτύχουν τότε δείξε ότι η πλάστιγγα γέρνει εντυπωσιακά υπέρ των εμβολίων και το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου βρίσκεται δίπλα στα εμβόλια

Στην Ελλαδα

Το φαινόμενο σύμφωνα με πολυκεντρική μελέτη του ΚΕΕΛΠΝΟ και συμμετοχή όλων των διαμερισμάτων της χώρας είναι περιορισμένο, όμως παρουσιάζει δυναμική αύξησης.

Οι Παιδίατροι

Είναι  προτιμότερο και προλάβουμε το φαινόμενο της άρνησης  παρά να την αντιμετωπίσουμε όταν εμφανισθεί.

Να προγραμματίζουμε το σχήμα εμβολιασμών στην πρώτη επαφή με το παιδί  (χρονοδιάγραμμα εμβολιασμών) στο βιβλιάριο Υγείας του και να αρχίζουμε τον εμβολιασμό από το δεύτερο μήνα. Να αποφεύγουμε οποιαδήποτε συζήτηση ακόμη και για τις ήπιες τοπικές ενοχλήσεις από τα εμβόλια και αν προκληθούμε, να προηγούνται και να τονίζονται τα θετικά στοιχεία των εμβολιασμών.

Το χρονοδιάγραμμα να περιλαμβάνει όλα τα εμβόλια που έχουν αποφασισθεί από την εθνική επιτροπή εμβολιασμών.

Το κράτος

• Να θέσει ως προαπαιτούμενους τους εμβολιασμούς για εγγραφή από το νηπιαγωγείο και να δέχεται μόνο τις τεκμηριωμένες ιατρικές εξαιρέσεις.

• Να καταργήσει τη φυματινοαντίδραση ως προαπαιτούμενο για εγγραφή και ακόμη να καταργηθεί το BCG στο γενικό παιδικό πληθυσμό.

• Λέξεις Κλειδιά: εμβόλια

Πηγές από το Διαδίκτυο

www.familydoctor.org, www.app.org/immunization, www.caringforkids.cps.ca/, www.idsociety.org, www.immunizationed.org, www.vaccine.texaschildrens.org, www3.niaid.nih.gov/topics/vaccines, www.vaccine.chop.edu

Σχετικά Άρθρα

• Εμβόλια: Επίσημες Ιστοσελίδες για ενημέρωση
• Η ευθύνη των Παιδιάτρων για την άρνηση κάποιων γονέων να εμβολιάσουν τα παιδιά τους ή να εφαρμόσουν επιλεκτικό εμβολιασμό.
• ΕΜΒΟΛΙΑ: Ρωτούν οι γονείς