ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΡΩΕΙ!!!

Όλα σχεδόν τα παιδιά περνούν κάποτε μια περίοδο ανορεξίας. Οι διαταραχές διατροφής αποτελούν πηγή ανησυχίας για τους γονείς. Είναι καλό να έχουμε κατά νου ότι είναι κάτι φυσιολογικό, αναμενόμενο και περαστικό κατά τη διάρκεια της αναπτυξιακής εξέλιξης. Η ηλικία που συνήθως εμφανίζεται είναι μετά το δεύτερο χρόνο της ζωής ή και αργότερα και συμπίπτει με την ανάπτυξη του Εγώ και του αρνητισμού.
Ωστόσο, θα πρέπει οι γονείς να επαγρυπνούν και να παρακολουθούν διακριτικά τη συμπεριφορά του παιδιού και εφόσον η περίοδος άρνησης κατανάλωσης τροφής από το παιδί (αν δηλαδή το παιδί συνεχίζει να καταναλώνει πολύ λιγότερο από αυτό που ο ειδικός έχει συστήσει και που απαιτείται για την ομαλή του ανάπτυξη) συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα θα πρέπει να απευθυνθούν πάλι στους ειδικούς για επανέλεγχο και περαιτέρω εκτίμηση της κατάστασης θρέψης και του ρυθμού ανάπτυξής του.
Καλό είναι να υπάρχει ευχάριστη ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια του φαγητού. Το φαγητό είναι πηγή ζωής και η ζωή είναι χαρά. Θα ήταν ενδιαφέρον για το παιδί να συμμετέχει στη διαδικασία της προετοιμασίας ή και της αγοράς των τροφίμων. Αποφύγετε το να χρησιμοποιείτε το φαγητό ως μέσο ανταμοιβής ή τιμωρίας Η πίεση που συνήθως ασκείται στο παιδί έχει αντίθετο αποτέλεσμα.
Ένα σημαντικό σημείο είναι να μην καταλάβει το παιδί το αυξημένο ενδιαφέρον των γονιών του γιατί αυτό θα έχει συνέπεια να μεταβληθεί η συμπεριφορά του και να θεωρήσει το φαγητό ως μέσο πίεσης για άλλες επιθυμίες του. Το παιδί χρησιμοποιεί την άρνηση για φαγητό ως έναν τρόπο επικοινωνίας και προσέλκυσης της προσοχής και του ενδιαφέροντος των γύρω του προς το ίδιο. Η μητέρα οφείλει να διατηρήσει την ψυχραιμία της και να ακολουθήσει το ρυθμό του παιδιού και να εμπιστευτεί το σύστημα αυτορρύθμισης που έχει το παιδί στην περίπτωση που οι επιθυμίες του νηπίου δεν συμπίπτουν με τις δικές της, εξασφαλίζοντας πάντα ότι το αυτό είναι υγιές.
Το παιδί παίρνει όσο φαγητό του χρειάζεται για τον οργανισμό του και τις ανάγκες του που διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Υπάρχουν παιδιά, όπως και ενήλικες, που χρειάζονται πολύ φαγητό και άλλα που είναι λιτοδίαιτα. Όλα όμως μεγαλώνουν και μάλιστα τα λιτοδίαιτα παιδιά που συνήθως είναι και λεπτόσωμα έχουν καλύτερες πιθανότητες να γίνουν υγιείς και μακρόβιοι ενήλικες.
Όταν δεν τρώει
Το πρόβλημα της ανορεξίας είναι μάλλον πρόβλημα του γονιού που πιστεύει ότι το φαγητό είναι η υλική πραγμάτωση της στοργής και της αγάπης που νιώθει για το παιδί – όταν το παιδί δεν τρώει, απορρίπτει το γονιό και δεν δέχεται την έκφραση της στοργής.
Το φαγητό είναι ανάγκη και απόλαυση μαζί κι είναι απαράδεκτο να μετατρέπεται σε λόγο σύγκρουσης, πίεσης, απειλής.
 Η υπομονή, η κατανόηση και η εφαρμογή μερικών απλών ‘τρυκ’ μπορούν αν βοηθήσουν το ανόρεχτο παιδί να ξεπεράσει το πρόβλημά του.(παίξτε με το φαγήτο,δώστε αστεία ονόματα στα λαχανικά,φτιάξτε ιστορίες)
 Ο γονιός δεν πρέπει  να πανικοβάλλεται ποτέ αν το παιδί του δεν τρώει. Δεν εκλιπαρεί, δεν υπόσχεται, δεν απειλεί.
 Αν τα παιδί δεν θέλει να φάει, το αντιμετωπίζει με κατανόηση και συμπάθεια και του εξηγεί πως είναι ελεύθερο να μην φάει το γεύμα του αλλά να περιμένει ως το επόμενο.
 Τα ‘τσιμπήματα’ μεταξύ των γευμάτων πρέπει να αποφεύγονται καθώς και οι μεγάλες ποσότητες στο σερβίρισμα του φαγητού. Είναι προτιμότερο να ξανασερβίρουμε απ’ το να αγχώνουμε το παιδί με το θέαμα ενός πελώριου γεύματος που έχει ‘καθήκον’ να εξαφανίσει.
 Η ποικιλία του φαγητού, οι χρωματικοί συνδυασμοί, η επιλογή των αγαπημένων τροφών στις οποίες σταδιακά θα προστίθενται και οι λιγότερο επιθυμητές, θα βοηθήσουν το ανόρεχτο ή λιτόφαγο παιδί να αντιμετωπίσει το φαγητό σαν αυτό που πραγματικά είναι: ευχαρίστηση και όχι καταναγκαστικά έργα, ικανοποίηση μιας ανάγκης του παιδιού κι όχι επιβεβαίωση της σχέσης του με την μητέρα, ευκαιρία για χαλάρωση κι επικοινωνία κι όχι ώρα μάχης κι άγχους.
Αν ο γονιός παύσει να ανησυχεί υπερβολικά και δεχθεί τον τρόπο με τον οποίο το παιδί αντιμετωπίζει το φαγητό σαν δικαίωμα κι επιλογή του, έχει ήδη κάνει ένα σημαντικό βήμα για τη επίλυση του προβλήματος.
 Τα παιδιά δεν πεθαίνουν από ασιτία – εκτός κι αν δεν έχουν να φάνε. Κι είναι πολύ πιο γερά όταν δεν είναι παχύσαρκα με όλους τους κινδύνους που το πάχος συνεπάγεται. Ο κάθε οργανισμός σοφά προγραμματίζει τις ανάγκες του και τις καλύπτει με το ανάλογο ποσόν τροφής.
 Η ανορεξία γίνεται πρόβλημα μόνο όταν ο γονιός το αντιμετωπίζει με αυτόν τον τρόπο και πανικόβλητος αρχίζει να παρακαλεί, να υπόσχεται, να απειλεί, να εξαναγκάζει.
Αν ψύχραιμα αντιμετωπίσει την άρνηση του παιδιού να φάει εξετάζοντας τους λόγους κι αντιμετωπίζωντάς τους σωστά, το ‘πρόβλημα’ θα έχει βρει τη λύση του.
Για την Σίλια...

Στη μάνα που δεν εμβολιάζει το παιδί της: Σύνελθε!

by Φαίη Ζησοπούλου

Απριλίου 12, 2016

Ζούμε την εποχή που όλο και περισσότεροι γονείς δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους.

Τα social media και συγκεκριμένα το Facebook έχει γεμίσει με αντιστασιακούς κατά των εμβολίων. Σελίδες με αναρίθμητα like με στρατευμένους γονείς που τα βάζουν με τις φαρμακευτικές που πλουτίζουν εις βάρος μας, με τους γιατρούς που «τα παίρνουν» από τις φαρμακευτικές και τους «ανεύθυνους γονείς που παίζουν τη ζωή των παιδιών τους στη ρουλέτα με το να τα εμβολιάζουν».

Συνήθως οι διαχειριστές των συγκεκριμένων σελίδων (που δεν φαίνεται να είναι γιατροί ή ειδικοί εν πάσει περιπτώσει) προτρέπουν τους γονείς να μην εμβολιάζουν τα παιδιά τους και εκεί μέσα γίνεται το αλαλούμ. Κάποιοι γονείς βρίσκονται σε τέτοια σύγχυση που ρωτάνε αν πειράζει που το παιδί τους κάνει παρέα με άλλα παιδιά που είναι εμβολιασμένα. Με λίγα λόγια δεν πιάνουμε πάτο, αλλά μεσαίωνα.

Πριν λίγο καιρό έπεσα πάνω σε μια παρέα μαμάδων – αρνητών των εμβολίων. Από τις συζητήσεις τους κατάλαβα ότι όλες είχαν από ένα μέχρι δέκα παιδάκια στον κοντινό τους κύκλο που ενώ δεν έκαναν εμβόλια δεν αρρώστησαν ποτέ. Οι ίδιες πάλι γνώριζαν έναν τεράστιο κύκλο παιδιών που έπαθαν τα χίλια μύρια όσα από τους εμβολιασμούς. Άλλα έμειναν παράλυτα, άλλα δεν τα κατάφεραν και μερικά ακόμα την γλίτωσαν από θαύμα. Οι ιστορίες της κόρης της θείας μιας μακρινής θείας που έπαθε εκείνο και το άλλο μόλις εμβολιάστηκε διαδίδονταν από στόμα σε στόμα επιβεβαιώνοντας πόσο τυχερές είναι που δεν ακολουθούν το κοπάδι. Όλους εμάς, δηλαδή, που εμβολιάζουμε τα παιδιά μας.

Με έναν πρόχειρο υπολογισμό συγκέντρωσα τα τρία συνηθέστερα επιχειρήματα που αντιτάσσουν οι πολέμιοι των εμβολίων για να βγάλω άκρη κάποια στιγμή. «Εμείς δεν εμβολιάσαμε τα παιδιά μας, και δεν έχουν πάθει τίποτα μέχρι τώρα». Αγαπητοί γονείς που δεν εμβολιάζετε τα παιδιά σας, να ξέρετε πως «δεν πάθατε τίποτα» γιατί οι υπόλοιποι, που ευτυχώς είμαστε πολλοί ακόμα, έχουμε εμβολιάσει τα δικά μας παιδιά και τους εαυτούς μας. Με λίγα λόγια δεν πάθατε τίποτα γιατί πολύ απλά ζείτε σε ένα περιβάλλον που είναι δύσκολο να σας μεταδώσει κάποιος οποιαδήποτε αρρώστια. Αν ωστόσο ακολουθήσουν και άλλοι το παράδειγμά σας και δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους, τότε οι επικίνδυνες νόσοι μπορεί να μας χτυπήσουν την πόρτα.

Για να το πούμε διαφορετικά, εάν πέντε στους εκατό γονείς αποφύγουν τον εμβολιασμό, οι πέντε οικογένειες θα προστατευτούν αποφεύγοντας και τους κινδύνους του εμβολίου, χάρις στις υπόλοιπες 95 που εμβολιάστηκαν και έθεσαν τα παιδιά τους στους – ελάχιστους – κινδύνους του εμβολίου. Αν όμως είκοσι στους εκατό γονείς αποφασίσουν να αποφύγουν τον εμβολιασμό, τότε οι υπόλοιποι ογδόντα ανέλαβαν το ρίσκο από το εμβόλιο για τα παιδιά τους παραμένοντας ταυτόχρονα απροστάτευτοι: μια επιδημία μπορεί να τους πλήξει ανά πάσα στιγμή παρά τον εμβολιασμό. Η ιδιαιτερότητα των εμβολίων είναι ότι δουλεύουν καλύτερα εάν τα κάνουν όλοι, για αυτό όσοι δεν εμβολιάζετε τα παιδιά σας φέρετε ένα τεράστιο μερίδιο κοινωνικής ευθύνης για τις επιλογές σας. «Και ποιος μου λέει ότι τα εμβόλια είναι 100% ασφαλή;». Τίποτα δεν είναι 100% ασφαλές. Ούτε το νερό που πίνουμε. Και η πραγματικότητα είναι ότι κανένα εμβόλιο, όπως και κανένα φάρμακο, δεν είναι 100% ασφαλές. Για κάθε ιατρική παρέμβαση είναι καλό να φανταζόμαστε μια ζυγαριά: στην μία πλευρά υπάρχουν τα οφέλη του εμβολιασμού: τα εμβόλια προστατεύουν από ασθένειες που σκοτώνουν και στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς βρίσκονται οι πιθανές παρενέργειες από τα εμβόλια: συνήθως άμεσες και παροδικές, σπάνια μακροπρόθεσμες ή μόνιμες – υπαρκτές αλλά ασυνήθεις. Η ζυγαριά κλίνει προς την πλευρά του οφέλους: τα συνιστώμενα εμβόλια σώζουν ζωές, δουλεύουν. «Μα δεν υπάρχουν πια σήμερα οι ασθένειες του παρελθόντος, άρα γιατί να κάνουμε εμβόλια». Η ιλαρά είναι σήμερα σπάνια επειδή τα περισσότερα παιδιά εμβολιάζονται εναντίον της.

Πριν την εποχή των συγκεκριμένων εμβολίων, τα νοσήματα αυτά θέριζαν. Σε περιοχές της Αφρικής και του αναπτυσσόμενου κόσμου όπου τα σύγχρονα εμβόλια δεν υπάρχουν, ο κοκκύτης, η ιλαρά, ο τέτανος, η διφθερίτιδα συνεχίζουν να σκοτώνουν χιλιάδες, εκατομμύρια παιδιά κάθε χρόνο. Και η ιστορία δείχνει ότι, όποτε πέφτει η εμβολιαστική κάλυψη ενός πληθυσμού, η ασθένεια πολύ σύντομα αυξάνεται σε συχνότητα και εμφανίζονται επιδημίες. Μερικά χρόνια πριν, στη Μεγάλη Βρετανία, οι γονείς δεν εμβολίαζαν τα παιδιά τους ενάντια στην ιλαρά, με αποτέλεσμα να βρεθούν μπροστά σε επιδημία της αρρώστιας.

Επειδή, λοιπόν, ο κίνδυνος θανάτου από αυτές τις ασθένειες σήμερα φαίνεται, και είναι εντέλει, ελάχιστος και μη ορατός, πολλοί γονείς επιλέγουν την αποχή από αυτά. Και αυτό είναι λάθος. Οι γονείς που δεν θέλουν να εμβολιάσουν τα παιδιά τους, είμαι βέβαιη ότι δεν θέλουν το κακό τους. Μάλιστα συχνά είναι οι γονείς που έχουν οικολογικές ευαισθησίες, που ακολουθούν εναλλακτικές μεθόδους ιατρικής, που είναι χορτοφάγοι,που έχουν καταργήσει πλήρως τη χρήση αντιβιοτικών. Κι ενώ είναι γεμάτοι ευαισθησίες, είναι οι ίδιοι που μπορεί, εν αγνοία τους, να χορηγήσουν στο παιδί τους καθημερινά φόρμουλα ξένου γάλακτος ή τσάι, ή προϊόντα που μπορεί να περιέχουν πολλαπλάσια ποσότητα αλουμινίου σε σύγκριση με τα εμβόλια για παράδειγμα. Είναι οι ίδιοι που ενώ κάνουν τα πάντα εάν το παιδί τους αρρωστήσει, δυσκολεύονται να κάνουν όσα χρειάζεται ώστε να μην αρρωστήσει. Ο νόμος όμως επιβάλλει να φοράμε στα παιδιά μας ζώνες ασφαλείας όταν βρίσκονται μέσα σε ένα αυτοκίνητο, άσχετα αν κάποιοι, κάποιες φορές δεν το κάνουν. Κι αυτό είναι λάθος.

Η Αμφισβήτηση της Αποτελεσματικότητας και της Ασφάλειας των Εμβολίων και οι Επιπτώσεις

Γράφει ο Παναγιώτης Σπυρίδης

Αναπλ. Καθηγητής Παιδιατρικής

Η ενεργητική ανοσοποίηση, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της Ιατρικής επιστήμης και ίσως το μεγαλύτερο, αν η προσφορά της μετρηθεί με τη σωτηρία ανθρώπινων ζωών.

Παρά ταύτα, ανιστόριτοι γονείς και γιατροί, με περιορισμένη ή με μονομερή εναλλακτικού τύπου ενημέρωση, δεν μπορούν να «διαβάσουν» αυτή την προσφορά.

Δισεκατομμύρια, παιδικές κυρίως, ζωές, έχουν σωθεί, όταν μετά το εμβόλιο της Ευλογιάς, το 1805 και της Φυματίωσης το 1919, άρχισε η ραγδαία παραγωγή εμβολίων, ιδιαίτερα μετά το Β! Παγκόσμιο πόλεμο.

Το 1840, τριανταπέντε χρόνια μετά την επιτυχημένη πορεία του εμβολίου της Ευλογιάς, όταν δηλαδή η νόσος είχε αρχίσει να κάμπτεται και να μην δημιουργεί τρόμο, ιδιαίτερα σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη όπου η εφαρμογή του εμβολίου ήταν σχεδόν ολοκληρωτική, άρχισαν οι πρώτες φωνές αμφισβήτησης της ασφάλειας του εμβολίου.   Η αμφισβήτηση αυτή ήρθε και τότε, όπως και σήμερα, από την επόμενη γενιά (είχαν περάσει ήδη 35 χρόνια εφαρμογής του) και  η νέα εκείνη γενιά δεν έβλεπε πλέον τη νόσο που το εμβόλιο είχε περιορίσει σημαντικά, αλλά έβλεπε μόνο τις παρενέργειες από το εμβόλιο και έτσι σύγκρινε με λάθος τρόπο το «κόστος» με  το «όφελος». Δεν έζησαν τη φρίκη του νοσήματος,  γιατί δεν είχαν μνήμες από την απώλεια ή τη διά βίου αναπηρία αγαπημένων τους προσώπων. Έβλεπαν όμως το νόσημα να εξαφανίζεται και άρα τα παιδιά τους, αλλά και οι ίδιοι, δεν κινδύνευαν πλέον.

«Δεν με ενδιαφέρουν, έλεγαν, οι χαροκαμένοι γονείς του παρελθόντος. Είμαι ευχαριστημένος που εγώ και τα παιδιά μου, δεν κινδυνεύουμε»

Λες και η ασφάλεια  της  οικογενείας τους επιτεύχθηκε με μια «Θεϊκή» παρέμβαση ή με έναν «μαγικό τρόπο» και όχι με τη δυναμική – αποτελεσματική, παρουσία του εμβολίου.

Χρησιμοποίησα το παράδειγμα της Ευλογιάς, γιατί το εμβόλιο για το τρομερό αυτό νόσημα, ήταν ότι χειρότερο μπορούσε να υπάρξει από πλευράς παρενεργειών, μεταξύ των εμβολίων.  Και όμως «και αυτό ακόμη το «κακό» εμβόλιο, εξαφάνισε κυριολεκτικά, ένα τρομερό νόσημα»

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, παρά την ποιοτική πρόοδο που έχει πετύχει η βιοτεχνολογία στην παραγωγή των εμβολίων. Των εμβολίων που είναι πλέον εντελώς ακίνδυνα, χωρίς άμεσες ή απώτερες συνέπειες.

Δυστυχώς, όμως, ο άνθρωπος δεν αλλάζει  στα βασικά του χαρακτηριστικά. Όλο και θα υπάρχουν κάποιοι μεταξύ μας, που θα υποστηρίζουν ότι «το μέλι δεν είναι γλυκό. Το νοιώθεις γλυκό, επειδή κάποιοι σου το είπαν»

Κάποιοι γονείς,  θεωρούν ότι οι εκατόμβες ανθρώπινων ζωών,  αποτελούν σενάρια επιστημονικής φαντασίας και ας πασχίζει ο ΠΟΥ, να τους πείσει, δίνοντας σε αριθμούς  «το τότε και το σήμερα».

Στο βραχύ αυτό κείμενο, δεν θα αφιερώσω ούτε χώρο, ούτε χρόνο, για να πείσω το 1-1.5% των γονέων που δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους, γιατί θεωρώ ότι είναι μάταια η προσπάθεια. Ιδιαίτερα είναι αναποτελεματική κάθε προσπάθεια προς εκείνους τους γονείς  που είναι φανατικά τοποθετημένοι ενάντια στον εμβολιασμό, ως οπαδοί ποδοσφαιρικού σωματείου προς τον αντίπαλο.

Οι παραπάνω γονείς, σύμφωνα με μελέτες στις ΗΠΑ, έχουν επαρκή παιδεία, αλλά όχι και αντίστοιχη Ιατρική παιδεία, ενημερώνονται επιλεκτικά  από μέσα κοινωνικής δικτύωσης που συμμετέχουν άτομα με παρόμοιες απόψεις, έχουν την τάση να «ταξιδεύουν» σε εναλλακτικού τύπου ιστοσελίδες που ασχολούνται με την υγεία, με ιστοσελίδες, επίσης, φιλοσοφικού περιεχομένου που αμφισβητούν τη σημερινή στάση απέναντι στη ζωή και τέλος είναι αρκετά καλού κοινωνικού και οικονομικού επιπέδου.

Απευθύνομαι:

Στους γονείς οι οποίοι επιθυμούν επιλεκτικό εμβολιασμό, χωρίς να διαθέτουν κανένα επιστημονικά τεκμηριωμένο επιχείρημα. Αποφεύγουν συνήθως το εμβόλιο της Ιλαράς και της Ηπατίτιδας Β.

Στους γονείς που επιθυμούν να εμβολιάσουν τα παιδιά τους σε μεγαλύτερη ηλικία, χωρίς να γνωρίζουν ότι τα μικρότερα παιδιά είναι τα πλέον ευάλωτα στα λοιμώδη νοσήματα.

Στους γονείς που θεωρούν ότι βλάπτεται το ανώριμο ανοσοποιητικό σύστημα του μωρού τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι το ανοσοποιητικό σύστημα  ενός 2μήνου βρέφους είναι ικανό να επεξεργασθεί ταυτόχρονα εκατοντάδες αντιγόνα.

Στους γονείς που θεωρούν ότι ο εμβολιασμός του υπόλοιπου παιδικού πληθυσμού προστατεύει το παιδί τους, χωρίς να λαμβάνουν υπ’όψιν ότι τα λοιμώδη νοσήματα, εξ’αιτίας των εμβολιασμών, μπορεί να έχουν ελαχιστοποιηθεί ή και μερικά να έχουν εξαφανισθεί, όμως τα μικρόβια που τα προκαλούν, δεν εξαφανίσθηκαν.Ζουν ανάμεσά μας και αναζητούν κάποιον χωρίς αντισώματα για να τον προσβάλλουν.

Στους γονείς που ισχυρίζονται ότι τα παιδιά τους ζουν υπό άριστες συνθήκες υγείας και διατροφής, ώστε να είναι άτρωτα.

Στους γονείς που βλέπουν το σήμερα των παιδιών τους και όχι το αύριο με τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας της κόρης, τα εγγόνια με συγγενείς ανωμαλίες (τύφλωση, κώφωση, συγγενή καρδιοπάθεια)από ερυθρά της εγκύου,  την  κόρη τους και του εμβρύου της που κινδυνεύεινη ζωή τους, αν προσβληθεί από ιό γρίπης, την ανεπανόρθωτη βλάβη της γενετικής ικανότητας του γιου από παρωτίτιδα και τον κίνδυνο της ζωής της κόρης  ή του γιου από παγκρεατίτιδα, από το ίδιο νόσημα.

Στους γονείς που αποδίδουν  την αυτιστική συμπεριφορά ή τη μαθησιακή ανεπάρκεια του παιδιού τους στο εμβόλιο της Ιλαράς, χωρίς να γνωρίζουν ότι  ο Άγγλος Γαστροεντερολόγος που δημοσίευσε αυτή την ψεύτικη πληροφορία στο LANCET, έπαψε να είναι γιατρός, διότι του αφαιρέθηκε το δίπλωμα, οι συνεργάτες του στη δημοσίευση του άρθρου ήταν οι μάρτυρες κατηγορίας στο Δικαστήριο, διότι τους έδωσε ψεύτικα αποτελέσματα και το περιοδικό ζήτησε συγγνώμη από όλο τον πληθυσμό της γης, διότι έπεσε θύμα πλάνης.

Στους γονείς, που συνδέουν το εμβόλιο το κοκκύτη με εγκεφαλίτιδα, χωρίς να ακούν το γιατρό τους που τους διαβεβαιώνει ότι το εμβόλιο, χρόνια τώρα, είναι ακυτταρικό και όχι ολοκυτταρικό, που είχε κατηγορηθεί. Και για όσους ακούν την ενημέρωση από το γιατρό τους, υπάρχουν οι πιο πειστικοί, εχθροί του εμβολίου, που ισχυρίζονται τώρα ότι με την νέα του μοφή το εμβόλιο είναι λιγότερο αποτελεσματικό. Τελικά, ας μας πουν οι κύριοι αυτοί, τι τους ενδιαφέρει η αποτελεσματικότητα,  η  ασφάλεια ή η συνεχής δυσφήμιση με κάθε ευκαιρία;

Στους γονείς, που θεωρούν ότι τα εμβόλια περιέχουν υδραργυρικά παράγωγα (Thimerosal), ενώ το συντηρητικό αυτό έχει αφαιρεθεί, σε βαθμό που δεν είναι καν ανιχνεύσιμο.

Στους γονείς που συνδέουν τη σκλήρυνση κατα πλάκας με «τον σωτήρα της ανθρωπότητας», όπως πρόσφατα ανακηρύχθηκε, το εμβόλιο κατά της Ηπατίτιδας Β. Αυτή η σχέση με τη σκλήρυνση, ουδέποτε αποδείχθηκε.

Στους γονείς, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, που συνδέουν το μοναδικό εμβόλιο που προστατευει από  καρκίνο, τον πολύ συχνό καρκίνο της μήτρας, το εμβόλιο HPV, με τη σεξουαλική απελευθέρωση των κοριτσιών τους, λες  ότι αυτός ο φόβος ήταν που τα συγκρατούσε. Να ληφθεί υπ' όψιν, ότι πριν την εμφάνιση του εμβολίου αυτού, υπήρχε άγνοια, σχεδόν, για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.

Στους γονείς που πέρα από το παιδί τους, δεν υπάρχει κανείς άλλος. Υπάρχουν όμως  μεταξύ μας άτομα ευάλωτα που δεν πρέπει να μολυνθούν από κάποια μικρόβια(ιούς ή βακτηρίδια), δεν μπορούν όμως να εμβολιασθούν, γιατί το νόσημα από το οποίο πάσχουν δεν επιτρέπει τη χρήση εμβολίων ή τα εμβόλια δεν είναι αποδοτικά. Τέτοια νοσήματα είναι τα κακοήθη (καρκίνος, λευχαιμία, λέμφωμα κ.α), αυτοάνοσα που οι πάσχοντες βρίσκονται σε θεραπεία με ειδικά φάρμακα που καταστέλλουν το αμυντικό σύστημα, υπερήλικες που η ανοσία τους έχει εξασθενήσει, μικρά βρέφη που δεν έχουν αρχίσει ακόμη τους εμβολιασμούς, έγκυες γυναίκες και άλλες πολλές κατηγορίες  συνανθρώπων, γνωστών μας και αγνώστων , που κινούνται μεταξύ μας. Όλοι οι παραπάνω κινδυνεύουν κυρίως από τα παιδιά που δεν έχουν εμβολιασθεί. Το είπαμε όμως και παραπάνω. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εύκολα και ενδιαφέρονται μόνο για τα πρόσωπα που τους περιβάλλουν και σχετίζονται μαζί τους με στενούς βαθμούς συγγενείας.

Στους γονείς που νομίζουν ότι όποιος σπούδασε Ιατρική, γνωρίζει  τα πάντα γύρω από αυτή την επιστήμη,  και άρα γνωρίζει και τα εμβόλια και τη χρήση τους. Πολύ περισσότερο στους γονείς που ακούν και αντιγράφουν ανθρώπους που μπορεί να είναι πτυχιούχοι της Ιατρικής, έχουν όμως μια εντελώς διαφορετική (εναλλακτική) αντίληψη για την Ιατρική, που ουσιαστικά δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που σπούδασαν και θα τολμούσα να πω ότι αποτελεί  «παραχάραξη» της ιατρικής.

Τέλος, απευθύνομαι στους συναδέλφους γιατρούς που η ειδικότητά τους, που μπορεί να την γνωρίζουν άριστα, δεν έχει καμία σχέση με τα εμβόλια και τους εμβολιασμούς.  Στους συναδέλφους αυτούς συνιστώ να έχουν το θάρρος και τη μεγαλοψυχία  να πουν «δεν το γνωρίζω το θέμα», όταν προκύψει μια συζήτηση γύρω από τα εμβόλια σε μια, συνήθως, κοινωνική εκδήλωση, από το να χρησιμοποιούν επιχειρήματα του τύπου: Εγώ στην κόρη μου δεν έκανα εμβόλιο για τον HPV, γιατί δεν υπάρχει ακόμη επαρκής εμπειρία και αμφισβητείται η ασφάλειά του.   Δηλαδή, κ. Συνάδελφε, δεν σου αρκεί ο υπερδεκαετής εμβολιασμός και το γεγονός ότι έχουν γίνει μέχρι στιγμής, περισσότερες από 130 εκατομ. δόσεις  εμβολίου; Και από ποιούς αμφισβητείται η ασφάλειά του;  Μην βλάπτετε την κοινωνία.

Βέβαια δεν πρόκειται να ασχοληθώ καθόλου με τις εναλλακτικού τύπου απόψεις που σχετίζονται με την Ιατρική, γιατί θεωρώ ότι αυτές δεν είναι Ιατρική, όπως ανέφερα παραπάνω. Είναι κάτι άλλο, που εγώ δεν μπορώ να το ορίσω, ούτε και να ερμηνεύσω τους βαρύγδουπους τίτλους τους και  φοβούμαι ότι ούτε και οι ίδιοι, μια και δεν αποτελούν επιστήμη, αλλά εκμεταλεύονται το συρμό της εποχής, που είναι η επιστροφή στα παλαιά.  Στην εποχή δηλαδή που ο μέσος όρος ζωής του ανθρώπου ήταν τα 45 χρόνια. Σε λίγο , δεν θα μου κάνει εντύπωση, αν κάποιοι βρεθούν να υποστηρίξουν  ότι πρέπει να γυρίσει ο άνθρωπος στις σπηλιές, γιατί η ζωή είναι πιο υγιεινή μέσα σ’αυτές, ένεκα της επαφής με το χώμα!

Το θέμα είναι ιδιαίτερα μεγάλο, διότι μεγάλο το κάναμε εμείς, μια και οι αρνητές των εμβολιασμών αποτελούν θλιβερή μειονότητα (0.7-2%), ακόμη και σε κοινωνίες όπου τέτοιου είδους «πρωτότυπες» συμπεριφορές, αποτελούν ρουτίνα. Αντιλαμβάνεστε ότι εννοώ τις ΗΠΑ, από όπου ξεκινούν όλα τα περίεργα.  Εμείς, οι πολλοί δώσαμε έκταση στο ασήμαντο αυτό θέμα, με το φόβο ότι αν πάρει έκταση, θα κινδυνεύσει η ανθρωπότητα.

Το κείμενο αυτό απευθύνεται κατά βάση σε γονείς, ιδιαίτερα στους νεώτερους από αυτούς, που είναι περισσότερο επιρρεπείς «σε ότι θεωρείται μοντέρνο», γιατί έλκονται από το διαφορετικό και θέλουν να βρίσκονται στο 1%, θεωρώντας το 99% άμυαλο και χωρίς προβληματισμό. Επηρεάζονται εύκολα χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να κάνουν κριτική των πληροφοριών  από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από αυτά που θα πει ο κάθε «ειδικός» επί παντός, αρκεί να είναι «αναγνωρίσιμος», δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές κ.ο.κ.

Όλοι αυτοί και αυτά που λένε, κεντρίζουν ευαίσθητες χορδές ανθρώπων που είναι επιρρεπείς, γιατί είναι δομημένοι από τέτοιο γενετικό υλικό, που θέλουν να είναι πάντοτε με τους λίγους, με αυτούς που αμφισβητούν τους πολλούς και βρίσκονται στην αντίπερα όχθη .

Το μόνο που θα γράψω και θα απευθύνεται στους συναδέλφους Παιδιάτρους, είναι:

1. Μην αρνείστε να παρακολουθείτε την υγεία των παιδιών που δεν είναι εμβολιασμένα, αποπέμποντας τους γονείς.  Αντίθετα, να  βλέπετε τα παιδιά αυτά με μεγαλύτερη προσοχή και αγάπη, γιατί τα ίδια δεν έχουν ευθύνη που  είναι διαφορετικά από τα άλλα παιδιά.
2. Μην προσπαθείτε με σωρεία επιχειρημάτων  και αριθμών, να πείσετε τους γονείς τους ότι τα θέτουν σε σοβαρό κίνδυνο. Δεν θα καταφέρετε τίποτα. Στην ιστοσελίδα μου www.paidiatriki.gr, έχω μια στήλη με Διεθνείς Θεσμικές Ιστοσελίδες, τις οποίες μπορούν να επισκευθούν για να ενημερωθούν υπεύθυνα
3. Δεχθείτε να εμβολιάζετε παιδιά, όπου οι γονείς επιθυμούν εκλεκτικό εμβολιασμό. Είναι προτιμότερο από το τίποτα, αρκεί να τους εξηγήσετε τους κινδύνους από νοσήματα για τα οποία το παιδί δεν εμβολιάσθηκε και ότι σε μερικές περιπτώσεις δεν είναι δυνατόν να προλάβετε τίποτα, ακόμη και εσείς που γνωρίζετε το  μειονέκτημα του παιδιού. (Ηπατίτιδα Β, Ιλαρά, Κοκκύτης, Αιμόφιλος τύπου Β και Πνευμονιόκοκκος, που προκαλούν όλα σοβαρή λοίμωξη)

Αυτά, για το κείμενο που μου ζήτησε η οργανωτική επιτροπή της επιστημονικής εκδήλωσης της ΕΥΡΩΚΛΙΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΩΝ στις 9/4/2016, γιατί στη εισήγηση θα πούμε και άλλα πολλά, που θα απευθύνονται  σε σημαντικό ποσοστό σε συναδέλφους Παιδιάτρους.

Ευχαριστώ για το χρόνο που διαθέσατε για τη μελέτη αυτού του κειμένου .

Φιλικά

Παναγιώτης Σπυρίδης

Γενικές οδηγίες για την ώρα του θηλασμού:

1. Σωστή τοποθέτηση και πρόσφυση. Χρησιμοποιείται η πιο βολική για το μωρό θέση, κατά προτίμηση η θέση αντίστροφης αγκαλιάς ή η θέση football.
2. Η προσπάθεια για την πρόσφυση να περιορίζεται σε 10 λεπτά. Αν επιμείνουμε περισσότερο το μωρό μπορεί να εκνευριστεί και να εκδηλώσει αποστροφή.
3. Σε έντονη ανησυχία, το βοηθούμε να ησυχάσει δίνοντάς του να θηλάσει το δάκτυλο, το τοποθετούμε ανάμεσα στα στήθη ή να κρατά το χεράκι του ο μπαμπάς.
4. Ξεκινούμε το γεύμα με μικρή ποσότητα συμπληρώματος για να έχει μετά μεγαλύτερη υπομονή. Αν πάνω στην προσπάθεια το μωρό πεινάσει πολύ του δίνουμε το υπόλοιπο συμπλήρωμα.
5. Αν το μωρό αρνείται να θηλάσει, δεν θηλάζει αποτελεσματικά ή δεν κάνει περισσότερες από 3 θηλαστικές κινήσεις ακόμη και μετά από συμπίεση του μαστού, το σιτίζουμε με SNS ή με μικρή ποσότητα γάλακτος με μπιμπερό.
6. Κάθε φορά που δεν θα θηλάζει ή αφού θηλάσει το στήθος δεν έχει μαλακώσει, κάνουμε άντληση.
7. Μεταφέρετε το μωρό μαζί σας με ένα sling, κρατείστε το όσο περισσότερο γίνεται, παίζετε μαζί του και εστιάζετε απεριόριστα το ενδιαφέρον και την προσοχή σας σε αυτό.
8. Προσφέρετε το στήθος σε κάθε ευκαιρία, στο τέλος του γεύματος όταν δεν θα πεινά πια, την ώρα που πέφτει για ύπνο, τη στιγμή που ξυπνά, όταν νυστάζει και οποιαδήποτε στιγμή έχει ανάγκη για να παρηγοριά πιπιλώντας. Αν αρνείται να θηλάσει κρατείστε το σε δερματικά επαφή και ενθαρρύνετε το απλό πιπίλισμα, οπότε θα είναι πιο εύκολο να προχωρήσετε σε κανονικό θηλασμό και να τα καταφέρετε.
9. Η χωρίς περιορισμούς άμεση δερματική επαφή θα βοηθήσει το μωρό να θηλάσει ευκολότερα και να πάρει πιο γρήγορα βάρος. Κρατείστε το όσο είναι δυνατόν περισσότερο για να του δώσετε περισσότερες ευκαιρίες για θηλασμό, ακόμη και αν δεν το πετυχαίνετε στην αρχή. Χρησιμοποιούμε τη δερματική επαφή όταν το μωρό έχει υπνηλία μετά το γεύμα με μπιμπερό. Με τον τρόπο αυτό το μωρό κοιμάται και ξυπνά ικανοποιημένο σε άμεση επαφή με το δέρμα της μητέρας του, η οποία θα είναι σε θέση να αντιληφθεί τις πρώτες ενδείξεις πείνας του μωρού της. Αν το μωρό κινηθεί προς το στήθος και στη συνέχεια πέσει για ύπνο πριν καν αγγίξει τη θηλή ή μετά από 2-3 πιπιλίσματα, αυτά θα θεωρηθούν ως θετικά βήματα και όχι ως αποτυχίες.
10. Προσφέρετε το στήθος συχνά στη θέση που προτιμά το μωρό, στο μπάνιο, περπατώντας, ξαπλωμένη, όρθια, με το μωρό ανάσκελα, ενώ κοιμάται, κάθε φορά που θα δείξει ενδιαφέρον, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο μπορείτε να σκεφθείτε κάποια στιγμή, όπου και αν βρίσκεστε.
11. Μη πιέζετε το μωρό να θηλάσει. Προσφέρετε το στήθος με ήρεμο τρόπο και να δείχνετε ότι δεν σας πειράζει αν αρνηθεί. Μη κρατάτε από πίσω το κεφαλάκι του και μη το σπρώχνετε για να θηλάσει. Αν σας τραβάει πίσω το στήθος μη το ξαναβάζετε. Δοκιμάστε αργότερα. Αν εκνευρίζεται τη στιγμή που του προσφέρετε το στήθος, απλώς να το έχετε διαθέσιμο με στενή δερματική επαφή χωρίς να το προσφέρετε. Δεν πιέζουμε το μωρό να θηλάσει. Αντίθετα αφήνουμε σε αυτό τον έλεγχο έτσι ώστε να αποφασίζει αν και πότε θα θηλάσει και πότε να σταματήσει.
12. Πάρτε το μωρό στο κρεβάτι σας (λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα ασφάλειας) για 2-3 μέρες για απεριόριστες ευκαιρίες θηλασμού, χαλαρώστε, ξεκουραστείτε και κοιμηθείτε όταν κοιμάται το μωρό. 
13. Ικανοποιείτε τη δίψα ακόμη και την ώρα που θηλάζετε και την πείνα με επαρκή πρόσληψη πρωτεΐνης, χωρίς όμως υπερβολές. Η υπερβολική λήψη τροφής ή υγρών δεν αυξάνει την παραγωγή γάλακτος. Δοκιμάστε να τρώτε μία φορά την ημέρα κουάκερ που αυξάνει τη γαλακτοφορία. 
14. Δελεάζουμε το μωρό:
    • αντλώντας με το χέρι ή με αντλία, μέχρι να ξεκινήσει το αντανακλαστικό ροής του γάλακτος με σκοπό να ξεκινήσει ο θηλασμός άμεσα με κανονική ροή.
    • Αν χρησιμοποιούμε ψευδοθηλή, γεμίζουμε την άκρη της με γάλα πριν την τοποθετήσουμε στο στήθος.
    • Στάζουμε λίγο γάλα στην άκρη της θηλής καθώς τοποθετούμε το μωρό στο στήθος. Μπορούμε να το συνεχίσουμε σε όλη τη διάρκεια του γεύματος.
    • Χρησιμοποιούμε SNS. Όσο συνηθίζει το στήθος και η παραγωγή του γάλακτος αυξάνεται, ελαττώνουμε την προσφερόμενη με SNS ποσότητα γάλακτος.
15. Για την αύξηση της παραγωγής του γάλακτος, συνιστώνται συστηματικές αντλήσεις (τουλάχιστον ανά 3ωρο την ημέρα και μία φορά τη νύχτα), συχνοί θηλασμοί, πιθανόν γαλακταγωγό φάρμακο και τέλος υποστήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον και από σύμβουλο γαλουχίας.

ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΥΡΕΤΟ;

1. Παθολογική θεωρείται η θερμοκρασία πάνω από 37,8 C από το στόμα ,37,5 C από τη μασχάλη και 38 C από το ορθό.

2. Ο πυρετός δεν είναι αρρώστια, είναι σύμπτωμα (όπως, για παράδειγμα, ο βήχας) που οφείλεται σε πολλά αίτια. Tο κυριότερο από αυτά (ιδίως για τα παιδιά) είναι οι διάφορες λοιμώξεις είτε από μικρόβια είτε από ιούς. Μπορεί, όμως, ο πυρετός να είναι εκδήλωση και άλλων παθήσεων, ακόμη και αντίδραση σε φάρμακα.

Επομένως, στο ερώτημα αν ο πυρετός είναι επικίνδυνος, η απάντηση είναι απλή και σαφής:

 ο πυρετός από μόνος του δεν είναι επικίνδυνος, επικίνδυνη όμως μπορεί να είναι η αιτία για την οποία το παιδί έχει πυρετό. Αν γνωρίζουμε., δηλαδή, ότι το παιδί κάνει πυρετό διότι έχει, π.χ., μία συνηθισμένη ίωση, ακόμη και ο υψηλός πυρετός δεν πρέπει να μας ανησυχεί. Τούτο φυσικά σημαίνει ότι το παιδί με τον πυρετό πρέπει να εξετασθεί από τον παιδίατρο του, για να διαπιστώσει εκείνος την αιτία του πυρετού. Πάντως, μία απλή και σχετικά εύκολη μέθοδος για να διαπιστώσουν και οι γονείς αν το παιδί με τον πυρετό έχει σημαντικό νόσημα είναι να το παρατηρήσουν όταν "πέσει" ο πυρετός μετά τη χρήση κάποιου αντιπυρετικού. Αν το παιδί, όταν μείνει απύρετο, είναι ζωηρό και έχει κέφι για παιχνίδι, τότε κατά πάσα πιθανότητα δεν έχει σοβαρό πρόβλημα. Αν, όμως, αντίθετα το παιδί και μετά την υποχώρηση του πυρετού δεν νιώθει καλά, δεν παίζει, ή είναι θολωμένο, τότε είναι σοβαρά άρρωστο.

 Πώς αντιμετωπίζουμε τον πυρετό;

 

Ο πυρετός αντιμετωπίζεται με τη χρήση αντιπυρετικών φαρμάκων. Αν ληφθεί υπόψη ότι ο πυρετός είναι ένα χρήσιμο όπλο που διαθέτει ο οργανισμός για να καταπολεμά τις λοιμώξεις, σωστό θα ήταν να αφήναμε το άτομο να έχει πυρετό. Ο πυρετός, όμως, ιδίως ο υψηλός, προκαλεί δυσφορία, ανησυχία, κλάμα κ.λπ. Αν ένα παιδί με πυρετό παρουσιάζει τα συμπτώματα αυτά, πρέπει να πάρει αντιπυρετικό. Με άλλα λόγια, κα­ταπολεμούμε τον πυρετό όχι γιατί αυτός είναι επικίνδυνος, αλλά διότι προκαλεί κακουχία στο παιδί. Εάν το παιδί είναι ζωηρό και έχει όρεξη νια παιχνίδι, έστω κι αν έχει 39 C, δεν είναι απαραίτητο να πάρει αντιπυρετικό. Συνήθως, όμως. τα παιδιά με θερμοκρασία (στη μασχάλη) πάνω από 38,5 C αισθάνονται άσχημα και γι` αυτό  συνηθίζεται πάνω από αυτήν τη θερμοκρασία να τους δίνουμε αντιπυρετικά φάρμακα.

Τα αντιπυρετικά φάρμακα κυκλοφο­ρούν σε ποικίλες μορφές (σιρόπια, υπόθετα, σταγόνες κ.ά.). Καθεμία από τις μορφές αυτές περιέχει ορι­σμένο ποσό δραστικής ουσίας. Η δόση των αντιπυρετικών καθορίζεται ανάλογα με το βάρος του παιδιού, και γι` αυτό οι γονείς πρέπει να συμβουλεύονται τον παιδίατρο, Όταν δίνουμε αντιπυρετικό σε μορ­φή σιροπιού, σωστό είναι, για να εί­μαστε ακριβείς, να μετρούμε την πο­σότητα με μία σύριγγα και όχι με κουταλάκι του γλυκού.

Tο παιδί που έχει πυρετό δεν χρειά­ζεται υπερβολικό σκέπασμα και πρέπει να μην είναι βαριά ντυμένο. Επίσης η θερμοκρασία στο δωμάτιο πρέπει να είναι κανονική. Αντίθετα, στη φάση που "ανεβαίνει" ο πυρετός, το παιδί έχει ρίγος, "κρυώνει" και τότε φυσικά το σκεπάζουμε.

Η χορήγηση παρακεταμόλης και ιβουπροφαίνης σαν μονοθεραπεία είναι το κύριο προτεινόμενο σχήμα,ενώ η εναλλακτική χορήγηση τους προτείνεται μόνο σε συνεχιζόμενη κακουχία.

 

Απόφραξη δακρυικού πoρου

Απόφραξη δακρυικού πoρουΤο άνοιγμα του πόρου δεν έχει σχηματιστεί κατάλληλα, με αποτέλεσμα τα δάκρυα να μην έχουν που να παροχετευτούν. Αυτό μπορεί να συμβεί στο ένα μάτι ή και στα δύο.
Τα περισσότερα βρέφη με το πρόβλημα εμφανίζουν επίμονη δακρύρροια από την έξω γωνία του ματιού, με τα δάκρυα να πέφτουν προς τα βλέφαρα και το μάγουλο. Συχνά υπάρχουν περίοδοι που το μάτι παρουσιάζει αυξημένη βλενώδη ή κιτρινωπή έκκριση, ιδίως μετά τον ύπνο. Τα βλέφαρα μπορεί να κολλούν μεταξύ τους και να ανοίγουν δύσκολα, ενώ το παιδί τρίβοντας με τα χεράκια του την περιοχή μπορεί να προκαλέσει ερυθρότητα (κοκκινίλα).
Εάν η απόφραξη είναι ήπια, τα συμπτώματα δεν είναι συνεχή αλλά εμφανίζονται μόνο όταν αυξάνεται η παραγωγή δακρύων, όπως σε έντονο κλάμα του μωρού ή σε κρύο καιρό με αέρα.αντιμετώπισηΟι γονείς λαμβάνουν την οδηγία να κάνουν καθημερινά μασάζ στο σημείο του δακρυικού πόρου (ήπιες, σταθερές, κυκλικές κινήσεις από την έσω γωνία του ματιού και προς τη μύτη) δύο με τρεις φορές την ημέρα. Αυτές οι μαλάξεις βοηθούν να ανοίξει το σωληνάκι.
Εάν υπάρχουν συμπτώματα λοίμωξης – επιπεφυκίτιδας (ερυθρότητα στο άσπρο του ματιού, πρήξιμο, πηχτή κίτρινη τσίμπλα) τότε δίνεται αντιβιοτικό κολλύριο.
Η απόφραξη του δακρυικού πόρου τείνει να καλυτερεύει όσο μεγαλώνει το βρέφος και ο πόρος τείνει να μεγαλώνει και να ανοίγει σταδιακά. Σχεδόν όλοι οι αποφραγμένοι δακρυικοί πόροι ανοίγουν από μόνοι τους, συνήθως μέχρι την ηλικία του ενός έτους.
Σε περίπτωση που η απόφραξη είναι επίμονη, έντονη, συνδυάζεται με πολλές λοιμώξεις ή παρατείνεται μετά τον πρώτο χρόνο της ζωής του παιδιού, κρίνεται απαραίτητη η παραπομπή σε οφθαλμίατρο – παιδο-οφθαλμίατρο, ο οποίος είναι πιθανό να κάνει διάνοιξη του δακρυικού πόρου με μικρό σωληνάκι. Η επέμβαση ίσως χρειαστεί να επαναληφθεί, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις είναι αποτελεσματική.

Η δυσκοιλιότητα στα παιδιά

  Η δυσκοιλιότητα  στα παιδιά είναι ένα πρόβλημα που προβληματίζει και ανησυχεί πολλούς γονείς. Συνήθως η δυσκοιλιότητα προκαλείται λόγω του ότι στη διατροφή η περιεκτικότητα σε λιπαρές ουσίες είναι υψηλή εν συγκρίσει με τις φυτικές φυτικές ίνες που είναι χαμηλή. Με μερικές αλλαγές και προσθήκες στο πρόγραμμα διατροφής του παιδιού σας θα βοήθησετε σημαντικά στον περιορισμό ακόμη και στην καταπολέμηση της δυσκοιλιότητας.

• Άφθονη κατανάλωση υγρών
• Διατροφή πλούσια σε φρούτα όπως δαμάσκηνα, σύκα, μήλα, αχλάδια, λαχανικά και όσπρια. Αποφυγή μπανάνας
• Μικρή κατανάλωση ή αποφυγή αμυλούχων τροφών όπως άσπρο ψωμί, ρύζι, μακαρόνια και πατάτες και επεξεργασμένων υδατανθράκων όπως μπισκότα. Αντικατάστασή από τροφές που περιέχουν φυτικές ίνες όπως δημητριακά, ψωμί, μακαρόνια ή ρύζι ολικής αλέσεως.
• Αποφυγή υπερβολικής (πάνω από 750 -800ml) κατανάλωσης γάλακτος ή γαλακτοκομικών προϊόντων
• Αποφυγή τηγανητών και λιπάρων φαγητών
• Ενθάρρυνση και εκπαίδευση της χρήσης της τουαλέτας μεταγευματικά ώστε να γίνεται εκμετάλλευση του γαστροκολικού αντανακλαστικού. Η διαδικασία αυτή δεν πρέπει να γίνει φορτική για το παιδί και θα πρέπει να το αφήσουμε να ηρεμήσει και να χαλαρώσει και όχι να πιεστεί. Θα πρέπει να τοποθετείται στην τουαλέτα σε άνετη θέση για περίπου 10’ μετά το γεύμα. Μπορεί να χρειαστεί να του δώσετε μαζί ένα βιβλίο ή το αγαπημένο του παιχνίδι
• Μέτρια σωματική άσκηση όπως το ποδήλατο ή το τρέξιμο μπορεί να βοηθήσει σημαντικά γιατί διευκολύνει την κινητικότητα του εντέρου.
• Φαρμακευτική θεραπεία(εάν όλα τα παραπάνω αποτύχουν)

Οι δύο βασικότερες οδηγίες για την αντιμετώπιση της είναι :

1. Αυξημένη και συνεχή κατανάλωση υγρών , μέσα από πόσιμο νερό, φρούτα, λαχανικά και χυμούς τους(οχι στυμμένους, αλλα αλεσμενους).

2. Αύξηση των φυτικών ινών στη διατροφή του παιδιού.
Για να το καταφέρετε αυτό :
• Επιλέγετε ολικής αλεσης ψωμί στα τοστ και στο φαγητό του.

• Βάλτε τα όσπρια τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα στη διατροφή όλης της οικογένειας.

• Προσπαθήστε να προσφέρετε στο παιδί σας καθημερινά μια ποικιλία από φρούτα και λαχανικά(ωμά καρότα,λαχανο), είτε στα κύρια γεύματά του είτε ως σνακ μεταξύ των γευμάτων.(δύο γεύματα με φρούτα και δύο γεύματα με λαχανικά ημερισίως)

• Φτιάχνετε χυμούς στο μπλέντερ, ιδανικά μαζί με τη φλούδα, αντί για στυμμένους

• Χρησιμοποιείτε στο μαγείρεμα αλεύρι ολικής άλεσης αντί για λευκό ή μισό μισό, π.χ. σε ένα κέικ

• Βάλτε του ως πρωινό δημητριακά ολικής αλέσεως μαζί με το γάλα του

• Αντικαταστήστε το άσπρο με καστανό και
αναποφλοίωτο ρύζι

ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΜΗΝ ΤΟ ΑΓΧΩΝΕΤΑΙ!ΧΑΛΑΡΩΣΤΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΤΕ ΝΑ ΠΑΙΞΕΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ!ΔΩΣΤΕ ΑΣΤΕΙΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΑ ΛΑΧΑΝΙΚΑ!ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΤΟ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙ ΣΑΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΙΕΖΕΙ ΚΑΙ ΑΓΧΩΝΕΙ!!!Γνωρίζατε ότι αφήνοντας το παιδάκι σας να παίζει με το φαγητό, του ανοίγετε το δρόμο για μια υγιή σχέση με το φαγητό για όλη του τη ζωή;